Οι εξελίξεις τρέχουν, οι αποκαλύψεις προλαβαίνουν τις σκέψεις μας.
Αυτήν την εβδομάδα έχω γράψει κι έχω σβήσει δεκάδες λέξεις σχετικά με τα πρόσωπα που τον τελευταίο καιρό έριξαν φως στον σκοτεινό κόσμο της βίας, της ψυχικής και σεξουαλικής κακοποίησης, της παιδεραστείας, της αποπλάνησης και της εκμετάλλευσης.
Τα λόγια φτωχαίνουν μπροστά στο κουράγιο και στο σθένος των ανθρώπων που κοίταξαν κατάματα το τέρας και είπαν «δεν σε φοβάμαι πια».
Πριν λίγες μέρες παρακολούθησα με ένα κόμπο στο στομάχι, την συνέντευξη του Βασίλη. Ο Βασίλης είναι εκείνος που κατέθεσε την πρώτη επίσημη μηνυτήρια αναφορά για τα εγκλήματα του βιασμού και της αποπλάνησης ανηλίκου από τον «γνωστό – άγνωστο» θεατράνθρωπο. Ήταν μόλις 15 ετών, όταν ο πρώην καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου, βίασε το σώμα και την ψυχή του. Από όσα ανατριχιαστικά περιέγραψε, από κάθε κουβέντα που βγήκε από τα χείλη του, κρατάω μια φράση.
«Τον παιδεραστή μου δεν τον φοβάμαι πια, αυτός πρέπει να με φοβάται».
Αυτό το μήνυμα θέλησε να στείλει ο Βασίλης προς κάθε ανήλικο ή ενήλικα που υπήρξε θύμα στα χέρια διεστραμμένων ανθρώπων.
Όπως στην περίπτωση της Σοφίας Μπεκατώρου, έτσι και στην περίπτωση του Βασίλη, τα εγκλήματα έχουν παραγραφεί. Κι αυτό ακριβώς αποδεικνύει περίτρανα πως και οι δύο μίλησαν, όχι τόσο για εκείνους, αλλά για όλους εμάς. Για την δικαίωση όσων βγαίνουν να μιλήσουν τώρα, παίρνωντας κουράγιο από το θάρρος τους, για την δικαίωση όσων δεν έχουν την ψυχική δύναμη να μιλήσουν αλλά βλέπουν τώρα πως έστω κάποιος άλλος νίκησε τον φόβο και γι αυτούς.
Θα μπορούσα και θα ήθελα να γράψω πολλά περί πολιτικών ευθυνών, περί σπουδαίων ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων, περί βαρυσήμαντων προσώπων όμως για μένα μεγαλύτερη σημασία έχει τώρα, πως νιώθω ότι πραγματικά κάτι αλλάζει.
Ένας άλλος κόσμος φωτίζεται και ανθίζει. Ένας κόσμος στον οποίον δεν έχουν θέση τύρρανοι ψυχών και εξουσιαστές αθώων παιδιών.
Θα κλείσω αυτό το άρθρο με μια φράση του πάντα διαυγούς Φοίβου Δεληβοριά:
Ο Βασίλης Κ. και ο Νίκος Σ. θα αποδειχθούν πολύ σημαντικότερα πρόσωπα για το ελληνικό Θέατρο απ’τον Δημήτρη Λ.