Πριν από περίπου δέκα ημέρες, η Ολυμπιονίκης, Σοφία Μπεκατώρου, βγήκε και μίλησε ανοιχτά για τον βιασμό της από τον αντιπρόεδρο της Ελληνικής Ιστιοπλοϊκής Ομοσπονδίας. Στις αρχές της εβδομάδας επηρεασμένη από το κουράγιο και το θάρρος της αθλήτριας, η ηθοποιός Ζέτα Δούκα, αποκάλυψε την σωματική κακοποίηση και την λεκτική βία που είχε υποστεί κάποια χρόνια πριν, από τον σκηνοθέτη – ηθοποιό, Γιώργο Κιμούλη.
Η είδηση κυκλοφόρησε αμέσως, παντού, σε όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, σε κάθε μέσο κοινωνικής δικτύωσης. Συνάδελφοι της ηθοποιού, έσπευσαν να την υποστηρίξουν, κι άρχισαν να εκφράζουν κι εκείνοι τις δικές τους ιστορίες. Όλες αφορούσαν, κακοποιητικές συμπεριφορές στον χώρο του θεάτρου, της τηλεόρασης και του κινηματογράφου. Από λεκτική βία έως σεξουαλικές παρενοχλήσεις.
Όλα και όλοι στο φως. Αμέσως σκέφτηκα, πως, επιτέλους, το απόστημα έσπασε.
Εργασιακό εκφοβισμό, λεκτική ή σωματική βία, σεξουαλικές παρενοχλήσεις… όλα τα παραπάνω, θα μου πεις, είναι πιθανό να τα συναντήσεις σε οποιοδήποτε εργασιακό περιβάλλον. Ναι, η αλήθεια είναι αυτή. Όμως στον χώρο των καλλιτεχνών τα παραπάνω ήταν κανονικότητα, για πολλές πολλές δεκαετίες. Φωτεινές εξαιρέσεις οι υγιείς συνεργασίες, κι ο σεβασμός μεταξύ συναδέλφων. Κι αυτά δεν τα λέω εγώ, τα λένε ηθοποιοί, σκηνοθέτες, φωτιστές, τεχνικοί, σκηνογράφοι, ενδυματολόγοι. Άνθρωποι που τα ζουν, και τα ανέχονται, γιατί αλλιώς… όπως είπε η ηθοποιός Δήμητρα Παπαδήμα, «πέφτει πείνα».
Θυμάμαι κάποτε συνόδεψα μια φίλη, για να δώσει εξετάσεις στο Εθνικό Θέατρο. Ήταν καλά διαβασμένη, είχε κάνει εκατοντάδες πρόβες. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την αγωνία στο βλέμμα της πριν σταθεί μπροστά στην επιτροπή, ούτε την ντροπή και την απογοήτευση της όταν βγήκε έξω για να με βρει. Ξεκίνησε την ακρόαση, με την απαγγελία ενός ποιήματος, όταν λίγο πριν την τελευταία στροφή, ένας ηθοποιός – σκηνοθέτης –τιτάνας- του ελληνικού θεάτρου όπως θα τον χαρακτήριζε ένας κριτικός, την διακόπτει και της λέει «μπορείς να σηκώσεις λίγο το φόρεμα σου να δω τις γάμπες σου;», η φίλη μουδιασμένη, σηκώνει το φόρεμα, κι εκείνος της αποκρίνεται με ένα περιπαικτικό νεύμα, «εντάξει μπορείς να πηγαίνεις».
Κι αυτή είναι μια από τις δεκάδες εξευτελιστικές συμπεριφορές που θα ακούσεις να εξιστορούν νέοι, αλλά και μεγαλύτερης ηλικίας ηθοποιοί. Συμπεριφορές που για χρόνια, καταπίνονταν μαζί με αντικαταθλιπτικά, χάπια για το έλκος, αγχολυτικά.
Φτάνει.
Δεκάδες καριέρες καταστράφηκαν ή δεν ξεκίνησαν ποτέ, σε έναν καλλιτεχνικό κόσμο φτιαγμένο από Κιμούληδες.
Όταν τα θέατρα ανοίξουν ξανά, όταν τα φώτα της σκηνής θα ανάψουν πάλι, αυτοί οι άνθρωποι που τολμούσαν να αυτοαποκαλούνται δημιουργοί, άνθρωποι του πνεύματος… ας μείνουν στην σκιά, στην σκιά του εαυτού τους. Στην σκιά που για τόσα χρόνια έριχναν τις ψυχές άλλων.