Ζωή Ανδρίτσου: «Ο χορός ήταν για μένα μονόδρομος!»

Η Ζωή Ανδρίτσου ξεκίνησε τον χορό στα 5 της χρόνια και έκτοτε δεν έχει σταματήσει την χορευτική της εξέλιξη. Όπως μας εξομολογείται, δεν θα μπορούσε να γίνει τίποτε άλλο εκτός από χορεύτρια – δασκάλα μπαλέτου. Η επιλογή αυτή για εκείνη ήταν μονόδρομος. Ο χορός είναι η ζωή της, είναι για εκείνη ευτυχία και ολοκλήρωση. Όνειρο της πάντα ήταν να ανοίξει τη δική της σχολή χορού, κι αυτό το όνειρο το έκανε πραγματικότητα. Η κ. Ανδρίτσου μας μιλά στην παρακάτω συνέντευξη για αυτό το νέο της μεγάλο βήμα στην πόλη του Πύργου, και για την τέχνη που αγαπά.

Ξεκινήσατε τον χορό όταν ήσασταν μόλις 5 ετών. Πως επιλέξατε να ασχοληθείτε με αυτό;

Aπό πολύ μικρή έψαχνα την παραμικρή ευκαιρία να χορέψω. Σε οικογενειακές γιορτές, σε πάρτυ, σε γάμους, ή ακόμα και μόνη μου στο δωμάτιό μου, στο άκουσμα και μόνο της μουσικής πεταγόμουν και άρχιζα να χορεύω. Όταν ήμουν πέντε χρονών και αντίκρισα την πρώτη σχολή μπαλέτου, που μόλις είχε ανοίξει στον τόπο μου, κυριολεκτικά έσυρα τη μητέρα μου από το χέρι μέσα στη σχολή ζητώντας επιτακτικά να με γράψει για να ξεκινήσω να μαθαίνω να χορεύω.

Αναρίθμητες παραστάσεις, διακρίσεις και εντυπωσιακές σπουδές. Μιλήστε μας για την απόφαση σας να σπουδάσετε αυτό που αγαπάτε.

Από την ημέρα που ξεκίνησα χορό, ένιωθα μέσα μου ότι δεν θα μπορούσα να γίνω οτιδήποτε άλλο εκτός από χορεύτρια-δασκάλα μπαλέτου. Αυτή η επιλογή ήταν για μένα μονόδρομος. Ακόμα και μετά την εισαγωγή μου στο Πανεπιστήμιο και τις σπουδές μου στην ελληνική φιλολογία, συνέχισα στο δρόμο που είχα χαράξει πετυχαίνοντας ταυτόχρονα και την εισαγωγή μου στην Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης. Και για μία ακόμα φορά αποδείχθηκε ότι δεν μπορώ να ζήσω χωρίς το χορό κι έτσι επέλεξα να ασχοληθώ επαγγελματικά με αυτό που με εξέφραζε ολοκληρωτικά.

Ποιοι σας ενέπνευσαν και συνέβαλλαν στο να ασχοληθείτε επαγγελματικά με αυτή την μορφή τέχνης; Τι θυμάστε από τα πρώτα σας βήματα στον μαγικό κόσμο του χορού;

Πρώτη και διαχρονική πηγή έμπνευσης για μένα ήταν η δασκάλα μου, κα Νατάσα Τσουκαλά. Μέσα από το πάθος της για το χορό και την καθημερινή καθοδήγησή της πραγματικά λάτρεψα αυτήν την τέχνη. Με το ίδιο πάθος και αίσθημα ευθύνης αντιλαμβάνομαι πλέον και το δικό μου ρόλο ως δασκάλα χορού και επιδιώκω καθημερινά να εμπνέω κι εγώ με τη σειρά μου τους μαθητές – χορευτές μου. Σημαντικό ρόλο έπαιξε βέβαια και το γεγονός ότι σε κάθε μου βήμα είχα δίπλα την οικογένειά μου, που διαρκώς με ενθάρρυνε να κυνηγήσω το όνειρό μου. Και δεν μπορώ με τίποτα να ξεχάσω αυτό το αίσθημα λαχτάρας και ανυπομονησίας πριν από κάθε μάθημα χορού.

Έχετε ασχοληθεί με πολλά είδη χορού. Ποιο είναι αυτό που σας εμπνέει περισσότερο;

Από όλα τα είδη χορού με τα οποία έχω ασχοληθεί μέχρι τώρα (κλασικός χορός, σύγχρονο, μοντέρνο, λάτιν, ευρωπαϊκοί, κάρακτερ, παραδοσιακοί), δε σας κρύβω ότι αυτό που με εμπνέει και με εκφράζει περισσότερο είναι ο κλασικός χορός. Η παράλληλη ενασχόλησή μου με όλα τα υπόλοιπα είδη χορού με έκανε να συνειδητοποιήσω με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο ότι ο κλασικός χορός είναι η βάση για όλα! Όταν έχεις κάνει κλασικό χορό μπορείς να κάνεις τα πάντα!

Τί σημαίνει ο χορός για εσάς προσωπικά; Ποια συναισθήματα και σκέψεις θέλετε να εκφράσετε μέσω της τέχνης σας;

O χορός είναι όλη μου η ζωή! Θέλω να σας εξομολογηθώ κάτι: Είμαστε ευλογημένοι όσοι έχουμε το προνόμιο της ενασχόλησης με το χορό. Ο Χορός είναι μια μοναδική μορφή τέχνης που μας επιτρέπει να μετατρέπουμε το σώμα μας σε μέσο έκφρασης όλου μας του «Είναι». Νιώθω ότι την ίδια ευτυχία και αυτό το μοναδικό αίσθημα δημιουργικότητας που αισθάνομαι εγώ μέσα από το χορό το μοιράζονται όλοι, μικροί και μεγάλοι που έχουν εντάξει το χορό στην καθημερινότητά τους.

Από το 2012 γράφετε τα δικά σας παραμύθια τα οποία σκηνοθετείτε και χορογραφείτε και έχετε ανεβάσει χοροθεατρικές παραστάσεις σε μεγάλα θέατρα της Αθήνας. Μιλήστε μας γι αυτή σας την δημιουργική εμπειρία.

Η δημιουργία ολοκληρωμένων χοροθεατρικών παραστάσεων ήταν για μένα η φυσική εξέλιξη του πάθους μου για το χορό και της αγάπης μου για την ελληνική γλώσσα και τη δύναμη των λέξεων. Ο άνθρωπος, για χιλιάδες χρόνια, μαγεύεται από τη δύναμη των μύθων, των παραμυθιών. Έτσι, το 2012 έγραψα το πρώτο μου παραμύθι «Ένα όνειρο κάποτε», ακολούθησε το 2013 το «Να ελπίζεις για να χαίρεσαι και να αγαπάς για να ζεις», το 2014 το «Σκέψου το κι έγινε», το 2015 «Το δέντρο του Μακάρι» και το 2017 το «Κι όταν η κατάρα φεύγει τι μας μένει, τι μας Μένη;». Τα παραμύθια αυτά αποτέλεσαν τη βάση για τη δημιουργία ισάριθμων χοροθεατρικών παραστάσεων, τις οποίες σκηνοθέτησα και χορογράφησα. Όταν οι τέχνες συμπορεύονται, το αποτέλεσμα είναι καθηλωτικό.

Ως δασκάλα χορού, τί σας απασχολεί περισσότερο; Ποια μηνύματα δίνετε στους μαθητές σας, που ονειρεύονται να γίνουν επαγγελματίες χορευτές μεγαλώνοντας;

Στους μαθητές μου προσπαθώ να μεταλαμπαδεύσω το αίσθημα μαγείας που βιώνουν όσοι ασχολούνται με το χορό και να τους καθοδηγήσω στο να ανακαλύψουν ένα μοναδικό μέσο έκφρασης των σκέψεων και των αισθημάτων τους. Αν μέσα από αυτή τη διαδικασία κάποιοι μαθητές μου αποφασίσουν να δουν και επαγγελματικά την ενασχόλησή τους με το χορό, δεν μπορώ παρά να τους ενθαρρύνω να κυνηγήσουν το όνειρό τους και να τους βοηθήσω ώστε να το πετύχουν. Παρά το γεγονός ότι ορισμένοι αντιμετωπίζουν το χορό ως δευτερεύουσα ενασχόληση σε σχέση με άλλες δραστηριότητες των παιδιών, όσα παιδιά τελικά ασχοληθούν με το χορό αντιλαμβάνονται – και μάλιστα πείθουν και τους γονείς τους για αυτό – ότι ο χορός αποτελεί ένα μοναδικό εργαλείο νοητικής και σωματικής ανάπτυξης και διαμόρφωσης.

Πολλοί σταματούν το χορό από το φόβο. Τι θα τους συμβουλεύατε;

Θα τους συμβούλευα αντί να φοβούνται το χορό, να χρησιμοποιήσουν το χορό για να απελευθερωθούν από κάθε φόβο. Ο χορός είναι για όλους, ανεξαρτήτως ηλικίας, φύλου ή σωματικής διάπλασης. Ο χορός μας βοηθάει να αγαπήσουμε τον εαυτό μας και να βελτιώσουμε τις σχέσεις μας με τους άλλους.

Πόσο σημαντικό είναι να κάνει κάποιος πολλά είδη χορού;

Με όσα περισσότερα είδη χορού ασχολείται κάποιος, τόσο καλύτερα μαθαίνει να διαχειρίζεται το σώμα του. Κάθε είδος έχει να προσφέρει και κάτι διαφορετικό, από τις αυστηρές γραμμές του μπαλέτου, στη ροή και το λύσιμο του σύγχρονου, την εκρηκτικότητα του μοντέρνου, το ανάβλυσμα των λάτιν χορών. Με σωστή μέθοδο των ειδών και χωρίς η ποικιλία να επηρεάζει την ποιότητα της ενασχόλησης με το χορό, το σώμα και ο νους αποκτούν πολυδιάστατο χαρακτήρα.

Η τέχνη σίγουρα αλληλεπιδρά με την πραγματικότητα. Πόσο έχει επηρεάσει η κρίση τον χώρο σας;

Σίγουρα κάποιοι πιστεύουν, και είναι απόλυτα φυσιολογικό, ότι ίσως ο χορός είναι πολυτέλεια στις συνθήκες έντονης κρίσης που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια. Όμως, στην πραγματικότητα, ο χορός, ως φυσική δραστηριότητα, είναι δωρεάν και η εκμάθησή του είναι από τις πλέον οικονομικά προσιτές δραστηριότητες. Κι η παγκόσμια ιστορία έχει αποδείξει ότι, ειδικά σε περιόδους κρίσεων, η τέχνη, σε κάθε της μορφή, αποτελεί παρηγοριά και καταφύγιο για τον άνθρωπο.

«Still Anonymous Dance Team»: Πείτε μας για την εμπειρία σας ως διευθύντρια και χορογράφος της δικής σας ομάδας χορού;

Η ομάδα «Still Anonymous Dance Team» ιδρύθηκε πριν από έξι χρόνια και πραγματικά αισθάνομαι πολύ περήφανη για όσα έχουμε πετύχει μαζί με τους χορευτές μου μέχρι σήμερα. Με όχημα την αγάπη μας για το χορό και τη σκληρή δουλειά μας, έχουμε καταφέρει να συμμετάσχουμε σε μεγάλα καλλιτεχνικά δρώμενα, παραστάσεις, video-dance, ενώ το Μάρτιο του 2018 πετύχαμε μία εξαιρετικά σημαντική διάκριση κατακτώντας τη 2^η θέση στο 3ο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Κλασικού και Σύγχρονου Χορού “Morgana. Είναι πραγματικά τιμή μου να χορογραφώ και να διευθύνω μια τόσο ταλαντούχα ομάδα.

Μιλήστε μας για την απόφαση σας να δημιουργήσετε τη δική σας σχολή χορού, στον Πύργο. Ποιο είναι το όραμά σας γι αυτήν;

Όνειρό μου ήταν να ανοίξω κάποια στιγμή τη δική μου Σχολή Χορού κι η ιδέα αυτή ωρίμαζε όλο και περισσότερο τα τελευταία χρόνια στο μυαλό μου. Βασισμένη στην πολυετή μου εμπειρία, ως δασκάλα χορού σε μεγάλες σχολές στην Αθήνα, ήθελα να δημιουργήσω έναν δικό μου πολυχώρο διδασκαλίας του χορού, μια εστία πολλαπλής καλλιτεχνικής έκφρασης για μικρούς και μεγάλους. Η επιλογή ο χώρος αυτός να δημιουργηθεί στον Πύργο ήταν αποτέλεσμα της μεγάλης μου αγάπης για την πόλη από την οποία κατάγεται ο σύζυγός μου Παναγιώτης Αχτύπης και η οποία έχει γίνει εδώ και χρόνια και η δική μου πόλη και η πόλη στην οποία θέλω να μεγαλώσει η κόρη μας Φωτεινή. Όραμά μου είναι η Σχολή που δημιουργήσαμε να αποτελέσει έναν χώρο έκφρασης και δημιουργίας για μικρούς και μεγάλους, έναν χώρο που τα παιδιά θα λαχταρούν να επισκέπτονται, και όπου οι γονείς θα αισθάνονται εμπιστοσύνη και ικανοποίηση από το αποτέλεσμα της δουλειάς μας και της προσπάθειας των παιδιών τους. Ως γονέας, θέλω κάθε γονιός που θα μας εμπιστευθεί το παιδί του να εντυπωσιαστεί από αυτό που θα πετύχουμε, να αισθανθεί ότι οι κόποι του πιάνουν τόπο. Αλλά ταυτόχρονα, θέλω να πείσω και όσους ενήλικες πιστεύουν ότι ο χρόνος έχει περάσει πως ο χορός δεν υπόκειται σε ηλικιακούς ή άλλους περιορισμούς. Ο χορός είναι για όλους! Ο χορός είναι ευτυχία!