Οπως τα βλέπω: Χωρίς αγάπη

Του Κωνσταντίνου Λυκογιάννη*

Δεν ξέρω αν η παρόρμηση να αγαπάμε είναι έμφυτη ή διαμορφώνεται κατά τη διάρκεια της ζωής μας, από το περιβάλλον, μέσα στο οποίο μεγαλώνουμε, δηλαδή, αν είναι μέσα μας αυτοφυής ή επίκτητος. Αν μας τη δίδαξαν οι γονείς μας και οι δάσκαλοί μας με τα λόγια τους και το παράδειγμά τους, ή ήταν μέσα στα γονίδια του κληρονομήσαμε.

Θεωρώ ότι για να την έχεις και να την αισθάνεσαι, είναι χάρη Θεού και αστείρευτη πηγή ευτυχίας. Και είναι χάρη Θεού, διότι διαρκεί μια ολόκληρη ζωή και ποτέ δεν σταματά να μας κάνει ευτυχισμένους. Είναι χάρη Θεού διότι τα απότοκα της αγάπης δεν ευεργετούν αυτούς που τα δέχονται αλλά πιο πολύ αυτούς που τα παρέχουν. Διότι με το να αγαπάς δεν δίνεις μόνο, αλλά πιο πολύ παίρνεις. Και αυτό που παίρνεις είναι πολύ πιο ευχάριστο και ωραίο. Οταν δίνεις φως, φωτίζεσαι και συ. Οταν δίνεις χαρά, χαίρεσαι και συ. Οταν δίνεις γέλιο, γελάς και συ. Ο,τι δίνεις επιστρέφει και δίνεται πολλαπλάσια και σε σένα.

Γι’ αυτό λυπάμαι αυτούς που δεν μπόρεσαν και δεν μπορούν να νοιώσουν αγάπη, αυτούς που δεν μπόρεσαν να αγαπήσουν άλλον εκτός από τον εαυτόν τους. Λυπάμαι αυτούς που νομίζουν πως το πιο όμορφο πράγμα στον κόσμο είναι το ίνδαλμά τους στον καθρέφτη και με μανία προσπαθούν να του βελτιώσουν την εμφάνιση.

Λυπάμαι αυτούς που νομίζουν ότι δεν υπάρχει αγάπη, παρά μόνον συμφέρον. Τους λυπάμαι γιατί πολλές φορές βλέπουν την αγάπη μπροστά στα μάτια τους και δεν την αναγνωρίζουν ή προσποιούνται ότι δεν την αναγνωρίζουν, διότι φοβούνται ότι εάν θα την αναγνωρίσουν τότε θα είναι και υποχρεωμένοι να την ανταποδώσουν. Και ο μόνος τρόπος που θέλουν είναι να την ανταποδώσουν υλικά.

Λυπάμαι αυτούς που μετέρχονται χίλιους τρόπους να αποφύγουν να δείξουν αγάπη για να μη θεωρηθούν αδύνατοι. Κάποτε ο πρόεδρος Ρίγκαν παρευρέθηκε στο Yale University, σε μια χορευτική παράσταση με πρωταγωνιστή το γιο του. Οταν τελείωσε η παράσταση, γύρισε στον διπλανό του και είπε για τον γιο του. Αν ήξερε πόσο υπερήφανος είμαι γι’ αυτόν. Δηλαδή, δεν είχε τη δύναμη να το πει κατ’ ευθείαν στον γιο του και να δείξει την αγάπη του, που το έμαθε μετά τον θάνατό του.

Λυπάμαι αυτούς που νομίζουν ότι δεν τους αγαπά κανείς και όσοι τους δείχνουν αγάπη, το κάνουν διότι έχουν κάποιον υστερόβουλο σκοπό, με αποτέλεσμα να τους μιλάς και να μην ακούν τι τους λες, αλλά να αναρωτιούνται τι επιδιώκεις. Πολλές φορές αυτοί οι άνθρωποι, πιστεύουν πως δεν έχουν ανάγκη από κανένα. Δεν ζητούν τίποτα γιατί δεν θέλουν να δείξουν ότι έχουν ανάγκη από κάτι γιατί έτσι θα θεωρηθούν ευάλωτοι και θα γίνουν στόχος εκμετάλλευσης. Νομίζουν ότι μπορούν να επιτύχουν ό,τι θέλουν χωρίς τη βοήθεια κανενός. Δεν αντιλαμβάνονται ότι οι «κανένας» είναι το περιβάλλον μέσα στο οποίο δραστηριοποιούμαστε. Ανεξάρτητα αν τον αγαπάμε ή τον μισούμε, αν μας αρέσει ή όχι, ο «κανένας» είναι ο συγγενής, ο γείτονας, ο οδηγός του τραίνου, ο γιατρός, ο δάσκαλος, ο μανάβης, ο πελάτης, ο εργοδότης. Οχι, δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτούς, όσα χρήματα και να έχεις.

Ολοι αυτοί που πιστεύουν ότι δεν μπορεί να αγαπηθούν, νομίζουν ότι έχουν όλα όσα χρειάζονται στη ζωή τους, γι’ αυτό δεν ζητάνε τίποτα και όταν τους δώσεις κάτι, αισθάνονται άβολα γιατί αναγκάζονται να πουν «ευχαριστώ». Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει: Δεν έχω ανάγκη από κανένα. Αισθάνονται πως, αφού δεν σου ζήτησαν τίποτα και εσύ τους έδωσες κάτι, τότε δεν είναι και υποχρεωμένοι να σου πουν ευχαριστώ. Και αν αναγκαστούν να σου ζητήσουν και τους δώσεις και το παραμικρό, τότε θέλουν οπωσδήποτε να σε πληρώσουν, για να μην αναγκαστούν να σου πουν ευχαριστώ και να μην αισθάνονται ότι σου χρωστάνε. Πιστεύουν, πως όταν δώσεις πρέπει οπωσδήποτε και να πάρεις. Νομίζουν ότι η αμοιβαία εκδήλωση αγάπης είναι συναλλαγή. Δεν μπορούν να διανοηθούν, ότι μπορεί να τους δίνεις από αγάπη, χωρίς να ζητάς αντάλλαγμα.

Και το μεγάλο ερώτημα παραμένει: Αντιλαμβάνονται ότι μειονεκτούν; Αντιλαμβάνονται το μεγάλο έλλειμμα που βιώνουν; Θα χρειασθεί μεγάλη προσπάθεια εκ μέρους των, για να μπορέσουν μια μέρα να δουν και να απολαύσουν τη χαρά και την ευτυχία που νιώθεις όταν νιώθεις ότι σε αγαπούν και μπορείς να το ανταποδίδεις.

Και πιο πολύ τους λυπάμαι γιατί δεν μπορούν να δουν ότι η ευτυχία είναι μέσα μας. Οτι είναι θαμμένη κάτω από τις φοβίες μας, τις προκαταλήψεις μας, τα μίση μας, τις ζήλειες μας, ότι πρέπει να την ξεθάψουμε και να την ταϊσουμε με την αγάπη που υπάρχει γύρω μας και ζητάει να βρει μια καρδιά να στεγαστεί και να καρπίσει.

Εύχομαι και ελπίζω ότι μια μέρα θα το μπορέσουν, γιατί χωρίς την αγάπη, χωρίς το συναίσθημα, η ζωή είναι τελείως άδεια.

* Ο Κωνσταντίνος Λυκογιάννης είναι πρώην πρόεδρος του Πανηλειακού Συλλόγου Νέας Υόρκης.

* Οι απόψεις των συνεργατών που δημοσιεύουμε δεν απηχούν κατ’ ανάγκη και τις απόψεις της εφημερίδας.