Ηλεία

Αγραπιδοχώρι Πηνείας: Ερήμωσε μετά την κατασκευή του φράγματος..

Ακούστε το άρθρο

Η
κατασκευή του φράγματος στη λίμνη του Πηνειού ήταν η απαρχή της φυγής, το
πέρασμα των χρόνων και η αναζήτηση μίας καλύτερης τύχης σε άλλους τόπους
αποτέλεσε απλώς την συνέχεια… κατά συνέπεια δεν προκαλεί έκπληξη η σημερινή
εικόνα που παρουσιάζει η Τοπική Κοινότητα Αγραπιδοχωρίου Πηνείας του δήμου
Ήλιδας.

Το χωριό έχει ερημώσει, παρά τις κατοικίες που
συναντά ο επισκέπτης. Πλέον έχουν απομείνει εκεί μόλις 15 μόνιμοι κάτοικοι, εκ
των οποίων τέσσερα παιδιά, και τα περισσότερα σπίτια ανοίγουν συνήθως τους
καλοκαιρινούς μήνες που το επισκέπτονται οι ετεροδημότες για τις διακοπές τους.

Η παρουσία τους δίνει ζωή στο χωριό, όμως δεν είναι
αρκετή, γιατί ένα χωριό για να μπορέσει να σταθεί όρθιο χρειάζεται μόνιμους
κατοίκους, χρειάζεται να έχει παιδιά που θα παίζουν στους δρόμους, χρειάζεται
το ανθρώπινο δυναμικό και τις υποδομές που θα δώσουν προοπτική και όπως όλα
δείχνουν… στο Αγραπιδοχώρι δεν υπάρχει προοπτική.

Όπως ανέφερε ο πρόεδρος του χωριού Διονύσης
Μπαντούνας, οι περισσότεροι κάτοικοι του χωριού όταν έλαβαν τις αποζημιώσεις
για τις περιουσίες που έχασαν εξαιτίας της κατασκευής του φράγματος Πηνειούμ
εγκατέλειψαν και την περιοχή για τα μεγάλα αστικά κέντρα.

Κάποιοι επέστρεψαν για να χτίσουν σπίτια,
ανακαίνισαν τα πατρικά τους, όμως η επιστροφή δεν είναι μόνιμη κατά συνέπεια
κανείς δεν ελπίζει ότι θα αλλάξει κάτι.

«Αφού ο κόσμος δεν επέστρεψε στα χωριά με την
οικονομική κρίση, δεν βλέπουμε το ενδεχόμενο να γυρίζουν πίσω» θα πει ο κ.
Μπαντούνας.

Γιατί το Αγραπιδοχώρι μπορεί να έχει μία υπέροχη θέα
προς την λίμνη του φράγματος Πηνειού, μπορεί πρόσφατα να απέκτησε νέα πλατεία, μπορεί
να είναι ένα περιποιημένο χωριό, δεν παύει ωστόσο να είναι χωριό χωρίς πολλές
επιλογές.

Σήμερα, δεν υπάρχει ούτε καφενείο εκεί, δεν υπάρχει
ούτε μπακάλικο, ενώ εδώ και πολλά χρόνια έχει κλείσει το δημοτικό σχολείο και
τα τέσσερα παιδάκια που ζουν στο χωριό πηγαίνουν σχολείο στο Σιμόπουλο.

Το ουσιαστικό πάντως είναι ότι οι λιγοστοί κάτοικοι
που έχουν απομείνει δεν εγκαταλείπουν την προσπάθεια. Αντιμετωπίζουν τα
προβλήματα της καθημερινότητας και αντιστέκονται στην φυγή, αφού αυτός είναι ο
τόπος τους!

Διονύσης Μπαντούνας  (Πρόεδρος Τ.Κ. Αγραπιδοχωρίου)

«Οι μόνιμοι κάτοικοι είναι πλέον 15 σε αριθμό, αλλά
το καλοκαίρι έρχονται και οι ετεροδημότες και παίρνει ζωή το χωριό. Γενικά
πάντως λιγοστεύουμε και δεν νομίζω ότι υπάρχει προοπτική να επιστρέψουν κάποιοι
πίσω, αφού δεν το έκαναν ούτε με την οικονομική κρίση. Εμείς έχουμε ζήσει εδώ
και δεν το εγκαταλείπουμε το χωριό μας, το παλεύουμε, δεν μπορούμε να κάνουμε
και διαφορετικά».

Νικόλαος Χρονόπουλος

«Από το 2010 ζω μόνιμα εδώ. Πριν ήμουν στην Αθήνα
αλλά τώρα είμαι συνταξιούχος και αποφάσισα να επιστρέψω στο χωριό. Τα πράγματα
εδώ είναι πολύ ήσυχα, ερημιές. Το χειμώνα είμαστε γύρω στα 20 άτομα, αλλά το
καλοκαίρι μαζεύονται τα παιδιά και τα εγγόνια και παίρνει λίγο ζωή το χωριό.
Αλλά δεν έχουμε ούτε καφενείο, ούτε μανάβικο, τίποτα δεν έχουμε. Περνούν οι
πλανόδιοι και ψωνίζουμε. Οι κάτοικοι που έχουν μείνει είναι η ηλικιωμένοι. Και
μόνο μία οικογένεια έχει δύο παιδάκια και ένας αλλοδαπός από την Αλβανία που
έχει άλλα δύο. Από τότε που έγινε η λίμνη έφυγαν όλοι, μας πήραν την περιουσία.
Εδώ και να γυρίσει κάποιος δεν υπάρχει δουλειά. Όπως πάει θα σβήσει από το
χάρτη, παρά το γεγονός ότι η γενιά η δική μου φτιάχνει σπίτια. Το μεγαλύτερο
πρόβλημα εδώ είναι οι διαρρήξεις. Τους ηλικιωμένους τους τσακίζουν, μόλις
πάρουν την σύνταξη έρχονται αμέσως. Έχουμε πολλά περιστατικά».

Νίκος Ανδρικόπουλος

«Ζούσα στην Πάτρα και γύρισα την τελευταία δεκαετία
στο χωριό. Δυστυχώς έχουμε μείνει πάρα πολύ λίγα άτομα εδώ και είναι δύσκολα. Ο
κόσμος έφυγε μετά την κατασκευή του φράγματος, πήραν τις αποζημιώσεις και δεν
ξαναγύρισαν στο χωριό. Βέβαια, έχουν φτιάξει κάποια σπίτια και έρχονται τα
καλοκαίρια. Τότε μόνο παίρνει ζωή το χωριό».

Ευτυχία Χρονοπούλου

«Εμείς δεν ζούμε μόνιμα εδώ αλλά ερχόμαστε συχνά.
Είναι ένα χωριό εγκαταλελειμμένο, που έχει πολύ λίγους κατοίκους και δεν το
φροντίζουν ούτε η Περιφέρεια ούτε ο δήμος. Έχουμε υποφέρει σαν χωριό και πρέπει
να φροντίσουν για τους ανθρώπους που είναι μόνοι. Αγαπάμε το χωριό μας, γι’
αυτό και έχουμε φτιάξει σπίτια εδώ και προσπαθούμε να κάνουμε κάτι για να
ξαναγυρίσουμε στα χωριά μας, αλλά δεν ξέρω τι φταίει. Τα καφενεία μας έχουν
κλείσει εδώ και χρόνια, δεν υπάρχει τίποτα εδώ, οι νέοι φεύγουν, δεν υπάρχει
υποδομή, κίνητρα για εργασία και αυτοί που είναι εδώ δεν ενδιαφέρονται να
κάνουν κάτι. Να τονίσω και πάλι ότι κάτι πρέπει να κάνουν για τα χωριά μας, να
τα βοηθήσουν, να δώσουν κάποια κίνητρα στους ανθρώπους να μην φεύγουν. Εμείς
έχουμε και ένα Εκπολιτιστικό Σύλλογο με έδρα την Αθήνα και λειτουργεί με κάποια
μέλη και το καλοκαίρι προσπαθούμε να κάνουμε δραστηριότητες και ένα πανηγύρι 8
Σεπτεμβρίου. Να κάνουμε κάτι και να προσφέρουμε ότι μπορούμε».

Όλη η επικαιρότητα