Από καρδιάς: Για τους αρνητές του εμβολίου

Αύγουστος, μήνας διακοπών, καιρός για τα «μπάνια του λαού». Όμως τίποτα, μα τίποτα δεν μοιάζει με το χθες. Το βλέμμα μου πίσω από την μάσκα καταγράφει πρόσωπα, χειρονομίες, φράσεις, θορύβους και αλλαγές.

Η αγωνία για το αβέβαιο, ο φόβος του ξαφνικού, έτσι όπως ήλθε και σε εμένα ένα απόγευμα, που προμήνυε ότι κάτι δεν πάει καλά.

Η αλήθεια είναι ότι μετράς τον χρόνο και βασανίζεται με το σενάριο αν αυτός ο ιός «τρυπώσει» και στο δικό σου σώμα, τότε τί κάνεις;

«Ναι, είστε θετική ο Θεός να σας βοηθήσει…». Στο άκουσμα της γνωμάτευσης του γιατρού ώρα 10 το βράδυ, μέσα μου όλα ανατράπησαν. Ναι, τον φόβο τον ένιωσα στην καρδιά μου, στην ψυχή μου.

Δύσκολες μέρες, δύσκολες ώρες, μένοντας σε απομόνωση, θέλοντας να προστατέψω τα πιο αγαπημένα πρόσωπα της ζωής μου.

Η μόνη σου συντροφιά είναι ο εαυτός σου και η προσευχή σου. Μόνο αυτό έχεις τις ώρες της απόλυτης μοναξιάς σου.

Προσπαθώ να καταλάβω τη νέα αυτή πραγματικότητα και να αντισταθώ.

Πως θα εξελιχθεί, ήταν ο φόβος μου που κυριαρχούσε μέσα μου. Οι οδηγίες της θεραπείας κράτησαν 30 ολόκληρες μέρες. Με μεγάλη υπομονή και πίστη σιγά – σιγά άφηνα ως παρελθόν την περιπέτειά μου, με τον αντίλαλο μιας φωνής  μέσα στην ψυχή μου να μου λέει ότι τελικά ήμουν και εγώ ένα ακόμη κρούσμα του ιού που έφερε τα επάνω κάτω στην ζωή μας.

Με την αισιοδοξία ότι τώρα όλα πέρασαν, βλέπω τον λαμπρό ήλιο και σκέπτομαι τις ώρες που δεν μπορούσα να τον δω, κλεισμένη για το καλό μου αλλά και για το καλό των αγαπημένων μου.

Το εμβόλιο ήλθε στη ζωή μας για να βγούμε από την δύσκολη πραγματικότητα που ζούμε. Δυστυχώς οι άνθρωποι που δεν πιστεύουν και αντιδρούν δεν έχουν ζήσει, ούτε το εύχομαι αυτόν τον εφιάλτη. Γιατί αληθινά ζούμε σε μια εποχή αμφισβητήσεων, αυτό είναι που με φοβίζει για το μέλλον των παιδιών μας.

Ανοίξτε διάλογο με τους αρνητές και μοιραστείτε τις ανησυχίες μας. Όταν ακούω την αντίδρασή τους για το εμβόλιο, τελικά καταλαβαίνω πόσο διαφορετικός είναι ο καθένας μας…

Πιστεύω στη λογική. Πιστεύω στην προσπάθεια. Πιστεύω στον συνάνθρωπο και θα αγωνιστώ για να φτάσουν στην ψυχή του οι λέξεις που περιγράφουν την αλήθεια και τις στιγμές αγωνίας που έζησα. Γιατί η ζωή μας είναι ιερή, όχι εγωιστικά μόνο η δική μας, αλλά και του διπλανού μας, ο οποίος δεν φταίει σε τίποτα να υποστεί  τις τραγικές συνέπειες μιας αλόγιστης δικής μας εμμονής.