Categories: Ηλεία

Αρτέμιδα – Μάκιστος: Ο χρόνος σταματά 13 χρόνια πριν

Share

Ο χρόνος σταματά και το μυαλό γυρίζει πίσω στην Παρασκευή 24 Αυγούστου 2007, σ’ εκείνη την αποφράδα ημέρα που η Ηλεία παραδόθηκε στις φλόγες.

Σήμερα, δεκατρία χρόνια  μετά, η εικόνα των πυρόπληκτων περιοχών έχει αλλάξει.

Τα σπίτια ξαναχτίστηκαν, οι λόφοι πρασίνισαν και οι περισσότεροι συνέχισαν και πάλι τη ζωή τους, ή έκαναν μια καινούρια αρχή.

Ωστόσο οι μνήμες είναι τόσο ζωντανές και χαραγμένες στο μυαλό όλων που δεν είναι εύκολο να «ξεθωριάσουν».

Πολύ περισσότερο σ’ εκείνους τους ανθρώπους, που έχασαν συζύγους, παιδιά, γονείς, αδέλφια… συγγενείς, φίλους, συγχωριανούς, τα σπίτια, τις περιουσίες τους… Αυτές οι πληγές δε θα κλείσουν ποτέ…

«Οι εικόνες των ανθρώπων μας, των συγγενών μας, των φίλων μας, των συγχωριανών μας θα είναι πάντα εδώ μαζί μας. Περνάμε από την στροφή  πατάμε το γκάζι , στρίβουμε το κεφάλι να μην δούμε,  να μην πονέσουμε….αλλά μάταια.

Ο πόνος είναι εδώ κάθε μέρα και κάθε νύχτα».

«Δυστυχώς η πολιτεία μας ξέχασε από την πρώτη στιγμή….» μας είπαν με παράπονο οι κάτοικοι στην Αρτέμιδα

Το χρονικό της τραγωδίας….

Παρασκευή 24 Αυγούστου 2007, ώρα 2.30 το μεσημέρι, αφόρητη ζέστη με θερμοκρασία άνω των 40 βαθμών Κελσίου, ξηρασία και ισχυροί άνεμοι, συνθέτουν το σκηνικό του καιρού.

Μια ηλικιωμένη γυναίκα, βράζει κόλλυβα με πετρογκάζ στην αυλή του σπιτιού της στον οικισμό Παλαιοχώρι, λίγα χιλιόμετρα μακριά από τη Μάκιστο .

Άγνωστο πως, ξεσπά φωτιά και μέσα σε λίγα λεπτά οι φλόγες φουντώνουν και αρχίζουν με μανία να “καταπίνουν” ότι υπάρχει στο διάβα τους.
Μάκιστος και Αρτέμιδα είναι τα πρώτα χωριά που η φωτιά συναντά στο πέρασμά της κάνοντας τα πάντα στάχτη και αποκαΐδια.

Καλλιεργήσιμες εκτάσεις, αιωνόβια πευκοδάση, σπίτια, αποθήκες.

Τίποτα δεν μπορεί να σταθεί όρθιο στο πέρασμα της πυρκαγιάς, τίποτα δεν μπορεί να την τιθασεύσει.

Μισή ώρα μετά το ξέσπασμα της  φωτιάς,  στη μαρτυρική στροφή της Αρτέμιδας θα γραφεί η μεγαλύτερη τραγωδία.

Συνολικά 26 άνθρωποι, μόνο στη μοιραία στροφή της Αρτέμιδας, εγκλωβίζονται στην προσπάθειά τους να φύγουν και αφήνουν εκεί την τελευταία τους πνοή.

Στη στροφή προς Αρτέμιδα, στο σημείο όπου εκείνη την ημέρα γράφτηκε η πιο μαύρη σελίδα της σύγχρονης ιστορίας του Νομού μας , εκεί όπου έχασαν τη ζωή τους 26 άνθρωποι, όταν εγκλωβίστηκαν από τις φλόγες στην προσπάθειά τους να διαφύγουν, 14 εκκλησάκια στέκουν το ένα δίπλα στο άλλο.

Το καθένα μαρτυρά τον ανθρώπινο πόνο .

Είναι οι τρεις εποχικοί πυροσβέστες που  μέχρι τέλους έδωσαν την δική τους μάχη  με τις φλόγες, είναι ζευγάρια και αδέρφια, κάτοικοι μόνιμοι αλλά και επισκέπτες που είχαν έρθει για διακοπές, είναι ηλικιωμένοι και μικρά παιδιά.

Είναι τέλος η Αθανασία Παρασκευοπούλου με τα τέσσερα ανήλικα παιδιά της,  την Αγγελική, την Μαρία, την Αναστασία και τον Κωνσταντίνο, με τα οποία την βρήκαν αγκαλιά στην πλαγιά, όπου η φωτιά τούς πρόφτασε.

Σε αυτή  την  στροφή, πόσος πόνος  κρύβεται . Είναι σχεδόν αβάσταχτο να βρίσκεσαι εδώ. Αυτή η στροφή κρύβει κάτι απόκοσμο. Έχει κρατήσει, έχει κάνει δικές της 26 ψυχές.

Η Κυπριακή Δημοκρατία ανέλαβε την πλήρη ανοικοδόμηση της Αρτέμιδας

Τα πονεμένα  χωριά

Και τα δύο  χωριά με τους λιγοστούς μόνιμους κατοίκους τον χειμώνα, έχουν αυξήσει σημαντικά  τον πληθυσμό τους, λόγω της έλευσης των ετεροδημοτών ειδικά το φετινό περίεργο καλοκαίρι.

13 χρόνια μετά τις φονικές πυρκαγιές πολλά είναι τα ερωτηματικά που παραμένουν ακόμα.

Τι έγινε από τότε; Πώς είναι τα πληγέντα χωριά σήμερα; Η φύση αναγεννήθηκε, αλλά εμείς, Οι Αρχές, η Πολιτεία, κάναμε το πάθημα μάθημα;

Έγιναν τα απαραίτητα έργα;

Είμαστε προετοιμασμένοι για μια αντίστοιχη απειλή;

Αυτά τα ερωτήματα θέσαμε στους κατοίκους .

Όμως οι απαντήσεις τους  δεν ήταν πάντα ενθαρρυντικές.

Όπως μας ανέφεραν οι κάτοικοι των δύο μαρτυρικών χωριών  μετά την τραγωδία που έπληξε την περιοχή τους νιώθουν ξεχασμένοι από την πολιτεία.

Πέρα από την ιδιωτική πρωτοβουλία η οποία συνέβαλε τα μέγιστα στην ανοικοδόμηση των δύο χωριών, η επίσημη πολιτεία δεν έχει βοηθήσει.

« Τα χωριά μας μετά την καταστροφή ερήμωσαν, αφού δεν υπήρχαν κίνητρα ή κάποια  βοήθεια ειδικά προς τους  νέους, για να παραμείνουν στον τόπο τους.

Η κύρια ασχολία των κατοίκων ήταν και τότε αλλά και τώρα οι ελιές. Σε ένα έρημο, καμμένο τόπο πώς να παραμείνει ο κόσμος; Και το πιο ωραίο από την πρώτη στιγμή πριν μάλιστα ολοκληρωθούν οι εργασίες ανοικοδόμησης των σπιτιών το κράτος μας υποχρέωσε να πληρώνουμε κανονικά όλες τις εισφορές προς αυτό» μας λένε με παράπονο οι κάτοικοι.

Και πραγματικά αυτή είναι η αλήθεια αφού οι μόνιμοι κάτοικοι  για την Αρτέμιδα ανέρχονται περίπου στους 70 ενώ αντίστοιχα στην Μάκιστο είναι 25.

«Δυστυχώς η πολιτεία μας ξέχασε από την πρώτη στιγμή….».

Ένα ευχαριστώ για τον όμιλο Βαρδινογιάννη από τους κατοίκους στην Μάκιστο

Έφτιαξαν τον δρόμο αλλά χωρίς συγκοινωνία, χωρίς γιατρό και με προβλήματα στο νερό

Η κατάσταση του δρόμου που συνδέει τα χωριά τους με την Ζαχάρω είναι δύσκολη αφού σε πολλά σημεία είναι εξαιρετικά στενός.

Το μόνο παρήγορο είναι ότι μετά από χρόνια έγιναν εργασίες ασφαλτόστρωσης στα σημεία όπου είχαν προκληθεί ζημιές κυρίως από καθιζήσεις.

Επίσης ένα ακόμα σημαντικό πρόβλημα και για τα δύο χωριά είναι η έλλειψη συγκοινωνίας,  που να εξυπηρετεί κυρίως τους ηλικιωμένους κατοίκους που επί το  πλείστον δεν διαθέτουν μεταφορικό μέσο για να μπορούν να μεταβούν στην έδρα του δήμου στην Ζαχάρω τόσο για να επισκεφτούν κάποιον ιατρό αλλά και να προμηθευτούν τα φάρμακα τους, αφού ο ιατρός στο χωριό τους  δεν τους επισκέπτεται και τόσο συχνά.

Σημαντικό πρόβλημα που παρουσιάστηκε φέτος το καλοκαίρι στην Αρτέμιδα είναι οι συχνές διακοπές στην υδροδότηση και παρά τις προσπάθειες των συνεργειών της ΔΕΥΑΖ αυτό δεν έχει επιδιορθωθεί.

Η κατάσταση του δρόμου που συνδέει τα χωριά τους με την Ζαχάρω είναι δύσκολη αφού σε πολλά σημεία είναι εξαιρετικά στενός.
Το μόνο παρήγορο είναι ότι μετά από χρόνια έγιναν εργασίες ασφαλτόστρωσης στα σημεία όπου είχαν προκληθεί ζημιές κυρίως από καθιζήσεις.

Σπήλιος Κάρτας

Όσο περνάν τα χρόνια είναι χειρότερα. Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τους ανθρώπους που χάσαμε. Είμαστε ένα πληγωμένο χωριό.

Όλοι πονάμε.  Από αυτήν την καταστροφή και κάθε χρόνο τις μέρες αυτές όλοι πονάμε ακόμα πιο πολύ.

Χάθηκαν τόσες ανθρώπινες ζωές.

Η πολιτεία δεν έμαθε από την καταστροφή και αντίστοιχα τραγικά φαινόμενα είχαμε και στο Μάτι και στην Εύβοια.

Επίσης δεν έχει ενδιαφερθεί πραγματικά για εμάς και την περιοχή μας.

Δυστυχώς το μόνο που κάνει είναι να εκμεταλλεύεται  τους νεκρούς.

Ανδρέας Καστής

Μέρες μνήμης και μέρες πένθους είναι αυτές για το χωριό μας.

Τόσες ανθρώπινες ζωές χάθηκαν τόσα άδικα. Από το μυαλό μας οι άνθρωποι αυτοί δεν θα φύγουν ποτέ.

Δυστυχώς μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές ουσιαστικά κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για εμάς.

Είμαστε ξεχασμένοι, γιατρό δεν έχουμε  συγκοινωνία δεν υπάρχει και παλεύουμε όσοι έχουμε απομείνει εδώ να κρατήσουμε ζωντανά τα χωριά μας.

Νίκος Δημητρακόπουλος

Δυστυχώς η πολιτεία μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές μας έχει ξεχάσει τελείως.

Δρόμο δεν έχουμε, γιατρό δεν έχουμε.

Το μόνο που ακούμε τόσα χρόνια είναι μόνο υποσχέσεις και τίποτα άλλο.

Έρχονται κάθε χρόνο μας υπόσχονται και μετά μας ξεχνάνε.

Δυστυχώς παρότι υπήρχαν τόσα χρήματα στο Ταμείο Μολυβιάτη, αυτά δεν έφτασαν ποτέ στην Μάκιστο αλλά και στην Αρτέμιδα.

Ότι βοήθεια ήρθε ήταν από τον Όμιλο Βαρδινογιάννη και  την Κυπριακή Κυβέρνηση.

Δημήτρης Κωνσταντόπουλος

Εγκατάλειψη από την πολιτεία αυτό νιώθουμε τόσα χρόνια μετά.

Κανείς ουσιαστικά δεν ενδιαφέρθηκε για τα χωριά μας.

Ακόμα ψάχνουμε τα χρήματα από το Ταμείο Μολυβιάτη.

Όλοι αναφέρονται στην μεγάλη τραγωδία και στους νεκρούς που είχαμε αλλά όλοι μένουν στα λόγια.

Δημήτρης Κυριακόπουλος

Ότι έγινε στο χωριό έγινε χάρη στην βοήθεια της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Αυτές τις μέρες όλοι θυμόμαστε τις φωτιές και τους ανθρώπους που χάθηκαν και στενοχωριόμαστε.

Μακάρι κανείς να μην ζήσει όσα ζήσαμε σαν χωριό εμείς.

Γρηγόρης Κυριακόπουλος, Πρόεδρος Αρτμέμιδας

Το μόνο παρήγορο είναι ότι μετά από χρόνια έγιναν εργασίες ασφαλτόστρωσης στα σημεία όπου είχαν προκληθεί ζημιές κυρίως από καθιζήσεις. Και αυτά έγιναν μετά από συνεχείς πιέσεις προς την Περιφέρεια.

Επίσης ένα ακόμα σημαντικό πρόβλημα και για τα δύο χωριά είναι η έλλειψη συγκοινωνίας,  που να εξυπηρετεί κυρίως τους ηλικιωμένους κατοίκους που επί το  πλείστον δεν διαθέτουν μεταφορικό μέσο για να μπορούν να μεταβούν στην έδρα του δήμου στην Ζαχάρω τόσο για να επισκεφτούν κάποιον ιατρό αλλά και να προμηθευτούν τα φάρμακα τους.

Προσπαθούμε να κρατήσουμε το χωριό ζωντανό. Είμαστε αποκομμένοι και ξεχασμένοι αλλά δεν το βάζουμε κάτω.

Αργύρης Αργυρόπουλος

Τις μέρες αυτές θυμόμαστε όλα όσα ζήσαμε. Γεγονότα που όσα χρόνια και αν περάσουν δεν θα φύγουν ποτέ από το μυαλό μας.

Ήταν μία τραγωδία που μας έχει στιγματίσει για πάντα.

Προσπαθούμε να ξεπεράσουμε τα όποια προβλήματα υπάρχουν και να συνεχίσουμε να ζούμε και να κρατάμε τα χωριά μας.

Για εμάς εδώ στην Μάκιστο το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι έχουμε μείνει, ειδικά τον χειμώνα ελάχιστοι κάτοικοι.