Αφιέρωμα στον Κυπαρίσσιο Διονύση Γεωργογιαννόπουλο

Ο Διονύσιος Γεωργογιαννόπουλος γεννήθηκε στην Κυπαρισσία (Μεσσηνίας). Είναι πτυχιούχος του τμήματος Θεολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και διπλωματούχος πιστοποιημένου τίτλου Παιδαγωγικής και Διδακτικής Επάρκειας. Στα χρόνια των σπουδών του, παρακολούθησε μαθήματα Νοηματικής στο πνευματικό κέντρο επί της οδού Κασομούλη στην περιοχή Άγιος Ιωάννης(Στάση Μετρό). Έχει διδάξει για ορισμένες διδακτικές ώρες το μάθημα των Θρησκευτικών σαν αναπληρωτής (2016-2017) στο Δεύτερο Πειραματικό Γυμνάσιο Αμπελοκήπων στην Αθήνα, δίνοντας παράλληλα εξετάσεις σε Παιδαγωγικά Μαθήματα στα οποία κατόρθωσε να επιτύχει, λαμβάνοντας μαζί με το πτυχίο Θεολογίας και την Παιδαγωγική του επάρκεια. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια Θεολογικού, Φιλοσοφικού και Παιδαγωγικού χαρακτήρα.

Άρθρα του έχουν δημοσιευτεί σε εφημερίδες όπως η «Φωνή», το ΘΑΡΡΟΣ και η ΠΑΤΡΙΣ, καθώς και στις ιστοσελίδες kyparissiotis και patrisnews.

Έχει λάβει μέρος σε τρία ντοκιμαντέρ: Αρμένιοι Κυπαρισσίας (αφήγηση),  Κυπαρισσία, το διαμάντι του Ιονίου, μέρος Α’, Αρχαία Κυπαρισσία (αφηγητής και ομιλητής για θέματα θρησκευτικού περιεχομένου) και Κυπαρισσία, το διαμάντι του Ιονίου, μέρος Β’, Μεσαίωνας, Τουρκοκρατία και νεότερα χρόνια.Η αγάπη του για την Κυπαρισσία και την Αθήνα είναι μεγάλη, καθώς εδώ και λίγα χρόνια ασχολείται με διάφορα ζητήματα που αφορούν την πόλη στην οποία γεννήθηκε αλλά και στον κλεινόν άστυ (Αθήνα) στην οποία σπούδασε και πέρασε μερικά από τα καλύτερα χρόνια της ζωής του. Είναι λάτρης της καλής μουσικής και της καλής Λογοτεχνίας. Ένα από τα ταλέντα του είναι και η ζωγραφική, φέτος θα φιλοτεχνήσει το εξώφυλλο του παραμυθιού Το μυστικό μιας σκέψης, της βραβευμένης ποιήτριας Εύης Καφούρου.

Έχει παρουσιάσει την Εκπομπή Πολιτισμός και Παιδεία στο διαδικτυακό κανάλι Trifyliawebtv, ενώ φέτος, το 2021 είναι συμπαρουσιαστής του Δημήτρη Ζογκόκη, στην εκπομπή Η ζωή στο Χωριό, Ionianchannel.

Γράφει ποίηση από χόμπι, δεν έχει εκδώσει κάποια ποιητική συλλογή.

Δύο ποιήματα, το πρώτο για τους ποιητές και τη θέση τους στην σύγχρονη εποχή και το δεύτερο ποίημα, υπό μορφή αποκατάστασης της Ποίησης

Του Διονύση Γεωργογιαννόπουλου, Πτυχιούχου της Θεολογικής σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών

ΠΟΙΗΤΕΣ

Στέκεστε αμέτοχοι, μολονότι είσαστε άνθρωποι του πνεύματος                                                                       ποιείτε και δεν κακοποιείτε

Πότε αισιόδοξοι και πότε, μέσα στη μελαγχολίαβυθισμένοι                                                        Κι όσο ζείτε, πολλοί σας ξέρουν, λίγοι σας υπολογίζουν

Το λες και αδικία,από μια, μόνον στα χαρτιά ισότιμη και ισόνομη Κοινωνία…..                                                                      Και όταν φεύγετε ποιητές για το μακρύ ταξίδι                                                                                 τότε συνειδητοποιούν τι έχασαν

Και Πόσο φτωχότεροι έγιναν

Και τότε, προσπαθούν να σας ευαρεστήσουνμε διάφορες τιμές

Μα είναι αργά

Γιατί οι δόξες προς τιμήν σας

Είναι ληξιπρόθεσμες, είναι και ανεπαρκείς.

Θέλουν να σας ευχαριστήσουν για όσα εσείς, πριν από εκείνουςαντιληφθήκατε

Μα είναι αργά!

Γιατίτα όσα είπατε ποιητές

μετά το θάνατο σαςΔοξαστήκανε

Κι ας ήτανε επίκαρα και πιο μπροστά ακόμα

Το λες και προκατάληψη

Να σας έχουνεΣτην άκρη

Εσάς, που η γραφή σας φλέγεται

Από πόνο, χαρά και δάκρυ

Νόημα: Δυστυχώς, μεγάλο μέρος της Κοινωνίας μας, δεν δίνει μεγάλη σημασία στους ποιητές μας, ο λόγος των οποίων θα μπορούσε κάτι χρήσιμο να δώσει σε μια εποχή όπου δυστυχώς διαβρώνονται πολλά από τα σταθερά ιδανικά της Ελλάδος.

Διονύσιος Γεωργογιαννόπουλος

ΠΟΙΗΣΗ-Προς αποκατάστασιν

Η ποίηση

Δεν είναι μονότονη

Μήτε μονόχνωτη

Είναι μάλλον εκρηκτική

«Αλλάζει το χρώμα της φύσης»

«Εξευμενίζει τον καύσωνα της ψυχής»

με τη δροσιά και την ελπίδα.

Και ισορροπεί, με ένα όμορφο κι αέναο τραγούδι

της νιότης και της ζήσης.

Που επιτέλους έρχεται-εννοείται το τραγούδι, το ποίημα

στο θρόνο του και χαίρει!

Και τι θα γίνει με την απαισιοδοξία…..

Μα δεν είναι η απαισιοδοξία μονάχατων ποιητών ιδίωμα!

Ούτε η μελαγχολία παραλληλίζεται μονάχα με τη δικιά τους δυστυχία!

Αφού, η προσωπική τους μελαγχολία κάτι αναζητά!

Όπως ακριβώς συμβαίνει με τον άνθρωπο που όταν στερείται την υγειά του, τη ζητά!

Την υγεία του που συνήθως, εκτιμάται όταν έρθει η αρρώστια

Έτσι συμβαίνει και με τη μελαγχολία των ποιητών

Δεν είναι η δυστυχία τους, ούτε κι η κατήφεια τους παράνοια

Είναι ένας άλλος τρόπος προσέγγισης

ένας ώριμος τρόπος να σκεφτείς

ψύχραιμα και αντικειμενικά τον πόνο των ανθρώπων

Νόημα: Η ποίηση μπορεί να ναι ανάλαφρη, μπορεί και δαιδαλώδης. Οι ποιητές δεν είναι άνθρωποι εκτός τόπου και χρόνου. Είναι μέσα στον τόπο, αφού η γραφή τους προσεγγίζει πολλές φορές με τη χαρά και την αισιοδοξία, την ομορφιά της φύσης. Επιπλέον, είναι μέσα στον χρόνο, γιατί η πένα τους δεν παύει να βγάζει νοήματα, όσα χρόνια κι αν περάσουν, πότε με γνώμονα τη χαρά και πότε με μια μελαγχολία, με την οποία προσεγγίζουν τον πόνο και τη δυστυχία των ανθρώπων σε χαλεπούς καιρούς.