Δεν άλλαξε τίποτα…

24 Αυγούστου 2007. Ώρα 13:30. Το ταξίδι για τη συνάντηση με τον Πύρινο Φονικό  Όλεθρο έχει ξεκινήσει. Ένα χιλιόμετρο έξω από την Σμέρνα το αυτοκίνητο εγκαταλείπει τη μάχη…Ο πύρινος γίγαντας σε απόσταση τουλάχιστον 15 χιλιόμετρων έχει στείλει ως προπομπό του τη θερμότητα του θανάτου που δεν αφήνει τίποτα στο πέρασμά της…Από το χάδι της έλιωσαν…οι άκρες της πεταλούδας που τροφοδοτεί  με βενζίνη το αυτοκίνητο…Η προσωπική επαγγελματική ευσυνειδησία συναντά και άλλων συναδέλφων…Όλες μαζί  στοιβάζονται σε ένα όχημα και κατευθύνονται προς το μεγάλο ραντεβού. Δεν διανύουμε παρά μερικά μέτρα όταν ερχόμαστε για πρώτη φορά σε οπτική επαφή με τον φονικό μέτωπο της πυρκαγιάς.

Αποσβολωμένοι κοιτάμε να έρχεται καταπάνω μας…Οι σόλες των παπουτσιών μας με το που ακουμπούν στην άσφαλτο αρχίζουν και λιώνουν…Η υποχώρηση και η πλαγιοκόπηση είναι ο μόνος δρόμος…Λίγη ώρα αργότερα αρχίζουμε να καταγράφουμε τη μεγαλύτερη τραγωδία που έχει υποστεί ποτέ η χώρα…Ο φωτογραφικός φακός στα ερασιτεχνικά μας χέρια αρχίζει να αποτυπώνει τον πόνο, την απόγνωση, τη θλίψη και την οργή κατά αυτών που δεν προστάτεψαν την ζωή και την περιουσία των πολιτών όπως όφειλαν…Άνθρωποι με βαλίτσες στον ώμο, με πράγματα στα χέρια τους και μικρά παιδιά ξεπηδούσαν μέσα από τις φλόγες,  προσπαθώντας να περισώσουν ότι μπορούσαν από τη αδηφάγο καταστροφική μανία της πύρινης λαίλαπας…

Ο ουρανός κόκκινος ενώ η ατμόσφαιρα αποπνιχτική από τους καπνούς που σε κάθε ανάσα έμπαιναν στα πνευμόνια σου…Η οσμή του θανάτου έντονη στην περιοχή της Ζαχάρως, της Αρτέμιδας και της Μακίστου. Την τραγωδία που για πάνω από τέσσερις ώρες κάλυπταν  φλόγες και καπνοί, κανείς δεν μπορούσε να την φανταστεί…Το σκοτάδι αρχίζει να διαδέχεται το θαμπό από τους καπνούς ήλιο με τις κόκκινες φλόγες να έχουν στήσει ένα κυκλικό χορό θανάτου. Η ώρα της αποκάλυψης είχε φθάσει…Όλοι μιλούσαν  για αριθμούς ανθρώπων που χάθηκαν στον πύρινο μέτωπο. Ποτάμι τα δάκρυα των ανθρώπων που μέσα στον Πύρινο Όλεθρο αναζητούσαν τους δικούς τους. Με ασταθή βήματα μέσα στο σκοτάδι, πάνω στην καιόμενη άσφαλτο,   ερχόμαστε αντιμέτωποι με το πραγματικό μέγεθος της ανείπωτης τραγωδίας…Άνθρωποι αγκαλιασμένοι, παιδιά ανάμεσά τους,  με την σκιά του θανάτου να τους σκεπάζει, ξεκουράζονταν  πάνω στην πίσσα που έβραζε λόγω της εγκληματικής ανευθυνότητας όλων  αυτών που όφειλαν να τους προστατέψουν…Αυτοί όμως τα είχαν εναποθέσει όλα πάνω στις «ασύμμετρες» διαθέσεις του «στρατηγού ανέμου…»

Δεκατέσσερα χρόνια μετά αυτές οι εικόνες δεν έχουν σβήσει…Η ανευθυνότητα της πολιτείας (κράτους και αυτοδιοίκησης) βαριά κληρονομιά στις πλάτες των πολιτών που για ακόμα μία φορά είδαν τις περιουσίες τους να γίνονται στάχτη…Η θυσία των 44 ανθρώπων το 2007 δεν μας δίδαξε ως κοινωνία…Οι φωτιές του Αυγούστου του 2021 έδειξαν πόσο ανοχύρωτοι είμαστε απέναντι στις τακτικές ασύμμετρες απειλές κατά ανθρώπων, οικισμών και περιουσιών. Για ακόμα μία φορά η Αρχ Ολυμπία κινδύνεψε και χρειάστηκαν θυσίες…για μην εισβάλλουν και πάλι οι φλόγες στο Ιερό της Άλτης. Δεκατέσσερα χρόνια μετά δεν άλλαξε τίποτα…