…εκ του αποτελέσματος

Το καλοκαίρι που αφήσαμε πίσω μας ήταν εφιαλτικό.

Η κλιματική κρίση ξεγύμνωσε την επί μακρόν σαθρή μας οργάνωση στη διαχείριση της φύσης και δη των πυρκαγιών, και δεν μπορούμε πλέον να κρυφτούμε.

Η κλιματική αλλαγή δεν είναι αναπάντεχη.

Η ξηρασία άρχισε από τον Απρίλιο, και οι πυρκαγιές που ξεσπούσαν μέσα στην άνοιξη έδειχναν  το μέγεθος του προβλήματος που έρχεται.

Δεν είχαν διανοιχθεί δασικοί δρόμοι και αντιπυρικές ζώνες, οι αποψιλώσεις ήταν αποσπασματικές και παρότι αυξήθηκαν κατά τι τα εναέρια μέσα (που δεν αποτελούν πανάκεια) δεν είχαμε επαρκή κάλυψη.

Το ερώτημα όμως που προκύπτει είναι, γιατί αποτύχαμε;

Και, ακόμη σημαντικότερο, τι μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτό;

Η αντιπολίτευση βιάστηκε να τα ρίξει όλα στην «αποτυχία του επιτελικού κράτους» και κυρίως να απαιτήσει παραιτήσεις, οι οποίες θα κατεδείκνυαν ότι η κυβέρνηση απέτυχε, και η κυβέρνηση απάντησε με τον ανασχηματισμό.

Όμως, διαβάζοντας τις αναλύσεις από το τις πταιει για την έλλειψη πρόληψης και την περιορισμένη αποτελεσματικότητα στην αντιμετώπιση των πυρκαγιών, προκύπτει ανάγλυφα η χαοτική οργάνωση και η έλλειψη λογοδοσίας, καθώς και η κατάτμηση αρμοδιοτήτων και προσωπικού.

Το ίδιο ισχύει για την οργανωτική διάρθρωση του Δημοσίου, που χρειάζεται επειγόντως δομές με αρμοδιότητες, πόρους, δεξιότητες, μετρήσιμα αποτελέσματα και κίνητρα να κάνουν τη δουλειά τους.

Αυτό που χρειαζόμαστε είναι ένα κράτος, το οποίο θα δρα σε συνεργασία με ιδιώτες και ΜΚΟ (από εξωραϊστικούς συλλόγους μέχρι εθελοντές – θεσμό που πρέπει να ενισχύσουμε τάχιστα).

Θα πρέπει να δούμε πώς το Δημόσιο θα συνεργαστεί με τον ιδιωτικό τομέα, και πώς η Κεντρική Διοίκηση θα συνεργαστεί με τους Δήμους και την κοινωνία των πολιτών με αναδιάρθρωση και αποσαφήνιση των ευθυνών.

Ίσως είναι ώρα για ένα νέο μοντέλο διαχείρισης τόσο των πυρκαγιών, όσο και του περιβάλλοντος γενικότερα χώρου.