Αρθρογραφία

Η ανάγκη της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης

Ακούστε το άρθρο

Σύμφωνα με το «Ενοποιημένο Σχέδιο Κυβερνητικής Πολιτικής 2021» το Φεβρουάριο που μας πέρασε το Υπουργείο Παιδείας είχε προγραμματίσει να καταθέσει νομοσχέδιο που αφορούσε στην αυτονομία των σχολικών μονάδων, στην αξιολόγηση των εκπαιδευτικών και στο νέο σύστημα επιλογής των στελεχών εκπαίδευσης με τίτλο «Νέο σύστημα επιλογής στελεχών εκπαίδευσης, αυτονομία και αξιολόγηση εκπαιδευτικών».

Η πανδημία πήγε πίσω την ανάγκη μιας νέας εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης που οφείλει να αλλάξει την παιδεία μας και να επαναφέρει την αξιοκρατία αποκαθιστώντας τις ρεβανσιστικές επιλογές προηγούμενων κυβερνήσεων ώστε να προωθηθεί μια σύγχρονη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση αντίστοιχη με αυτή του Παπανούτσου το 1964.

Ο  Ευάγγελος Παπανούτσος ήταν ο άνθρωπος που είχε βάλει την σφραγίδα του στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του 1964. Με εντολή του τότε Πρωθυπουργού και Υπουργού Παιδείας Γεωργίου Παπανδρέου είχε κληθεί να συντάξει ένα νόμο, που να εκφράζει το καινούργιο στην Ελληνική Εκπαίδευση (προγράμματα, δομή, βιβλία, προσωπικό κ.ά.).

Η προσπάθεια του Ευάγγελου Παπανούτσου, για την αναμόρφωση της Ελληνικής Εκπαίδευσης, στηρίχθηκε στο πνεύμα ενός άλλου μεγάλου Δασκάλου και Παιδαγωγού, του Αλέξανδρου Δελμούζου (με έντονη παρουσία στα εκπαιδευτικά πράγματα της χώρας στα πρώτα χρόνια του 20ου αιώνα).

Ο αείμνηστος ιστορικός της εκπαίδευσης Αλέξης Δημαράς είχε γράψει για τη «Μεταρρύθμιση που δεν έγινε», συγκρίνοντας τις μεγάλες προσδοκίες που είχαν οι ιδρυτές του ελληνικού κράτους από την, ως φορέα δημιουργίας ενός καλύτερου μέλλοντος μέσω της προπαρασκευής υπεύθυνων πολιτών, με τα πενιχρά αποτελέσματα που συνήθως έχουν οι κατά καιρούς εκπαιδευτικές πολιτικές.

Τι φταίει και αυτή η μεταρρύθμιση ολοένα εξαγγέλλεται και δεν γίνεται ποτέ ή γίνεται ελλιπώς; Πού οφείλεται το γεγονός ότι στο παρελθόν τόσοι και τόσοι σημαντικοί παιδαγωγοί, που έχουν αναμιχθεί ενεργά στην προσπάθεια βαθιάς αναμόρφωσης της παιδείας, δεν κατάφεραν παρά να κάνουν μικρές ή και επουσιώδεις αλλαγές; Είναι αιτίες ο κομματισμός, η συνήθης προχειρότητα της κρατικής γραφειοκρατίας, η έλλειψη επαρκών κονδυλίων, η συχνή εναλλαγή προσώπων στην ηγεσία του αρμόδιου υπουργείου, ένα κατ’ όνομα μόνον ενδιαφέρον του πολιτικού συστήματος για την, κάποιες βαθιές ιδεολογικές διαφορές που δεν επιτρέπουν συμφωνία και συνέχεια στις πολιτικές του κράτους;

Τι είναι αυτό που μετατρέπει το διαρκές αίτημα για ουσιαστική σε σύστημα ανακύκλωσης εξεταστικών μοντέλων για την εισαγωγή στα πανεπιστήμια; Και ποιες πρωτοβουλίες πρέπει να πάρει η εκπαιδευτική κοινότητα, σε ένα πλαίσιο οικονομικής κρίσης που επιφέρει ένα ακόμη πλήγμα στο δημόσιο σχολείο;

Η πρώην Υπουργός Παιδείας κα.Μαριέττα Γιαννάκου σε πρόσφατο άρθρο της αναφέρει : “Στη χώρα μας αρκετά μεταρρυθμιστικά εγχειρήματα προωθήθηκαν άνωθεν, από την πολιτική ηγεσία του υπουργείου, δίχως ουσιαστικά ερείσματα στο εσωτερικό της εκπαιδευτικής κοινότητας. Η περίπτωση της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών είναι ίσως η πλέον χαρακτηριστική. Όπως και η ενσωμάτωση της τεχνολογικής εκπαίδευσης στον ακαδημαϊκό χάρτη της χώρας.

Η προώθηση της εκπαιδευτικής καινοτομίας οφείλει να ξεκινήσει και από την ίδια την εκπαιδευτική κοινότητα, η οποία διαθέτει πολύ σημαντικές εστίες πρωτοπορίας και αριστείας, ενώ οι εκπαιδευτικοί βιώνουν καλύτερα από τον καθένα τις ανάγκες και τις δυνατότητες των μαθητών. Ως υπουργός πάντοτε επιδίωξα να ενδυναμώσω έναν αυτόνομο και δημιουργικό ρόλο των εκπαιδευτικών στο πεδίο των ευθυνών τους”.

Το σίγουρο είναι πως καμία εκπαιδευτική μεταρρύθμιση δεν μπορεί να γίνει από όσους δεν πιστεύουν στην ανάγκη εκσυγχρονισμού και ποιοτικής αναβάθμισης της εκπαίδευσης.

*O Αθανάσιος Κατσίμπελης είναι Δάσκαλος ΠΕ70-M.Ed, Νομικός ΠΕ78-M.Sc in Education management Υπ. Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Πατρών

Όλη η επικαιρότητα