Θανάσης Κατσιρόπουλος: Έζησε με ταπεινότητα, πρόσφερε ως Πυργιώτης

Αθόρυβα και ταπεινά «έφυγε» 9 τ’ Απρίλη, πλήρεις ημερών, ο δημιουργικός Πυργιώτης Θανάσης  Κατσιρόπουλος που για δεκαετίες διατήρησε συνεργείο επισκευής μοτοσυκλετών-μηχανών. Με την σύζυγο του Μαρία, έζησαν 70 χρόνια και δημιούργησαν ωραία οικογένεια και τρία παιδιά. Τη Σοφία, σύζυγο Ανδρέα Νικολακόπουλου τ. αστυνομικό, τον Γιάννη, που παντρεύτηκε τη δασκάλα Γωγώ Σοφιανοπούλου, και την Ευδοξία σύζυγο Νίκου Τσίγκρηλα αξ. πολ. ναυτικού. Ο εκλιπών εν ζωή χάρηκε την προκοπή των παιδιών και των εγγονών του. Άνθρωπος με χιούμορ, καλόκαρδος, ανιδιοτελής, με ψυχή, μανιώδης κυνηγός και ψαράς.

Γεννήθηκε  στον Πύργο 11 Μάη 1930  και  μεγάλωσε στη σκιά της Γερμανικής κατοχής. Στα  δεκάξι, ντύθηκε στα χρώματα  του Ηρακλέους Πύργου όπου μετά τον Λάμπη Κοντονή έγινε αρχηγός του. Στους γυμνασιακούς αγώνες, πάντα νικητής. Πρωταθλητής  με το ποδόσφαιρο στο πυροβολικό και στους αγώνες στίβου με επιδόσεις: στο επί κοντώ με  3μ.70, στο άλμα σε ύψος με 1μ.85 και στα 400 μ. εμπόδια. Έπαιξε στον Πανηλειακό για μία χρονιά, έγινε και αρχηγός. Σταμάτησε την ενεργό δράση το 1961.

«Αλησμόνητες οι μονομαχίες  στην Αμαλιάδα  όπου οι φίλαθλοι με  αποδοκίμαζαν για να μου σπάσουν το ηθικό…» είχε πει σε συνέντευξή του, στον υπογράφοντα, στα «Πανηλειακά Σπορ», πριν από 21 χρόνια. «Όταν ο προπονητής Κλάψης καθιέρωσε το σύστημα ζώνης με έκανε αμυντικό. Είχαμε «το τρίο μπακ ως σύστημα ζώνης». Κατέβαιναν πέντε αντίπαλοι και  τους ανακόπταμε. Σ’ ένα παιχνίδι στο Αγρίνιο έκοψα τον αντίπαλο σέντερ-φορ  μ’  ένα  καταπληκτικό τάκλιν, ήταν έτοιμος για γκολ. Αυτός  εκνευρίστηκε  γιατί δεν έβαζε γκολ και μου ρίχνει χωρίς προειδοποίηση δυο γροθιές. Εγώ δεν έμεινα έτσι, του ρίχνω δέκα, ήταν  η πρώτη και τελευταία φορά που αποβλήθηκα…»

… «Κάποτε  έπαιξα   αντίπαλος με τον  Σπύρο Δασκόπουλο, Πανηλειακός-Παναχαϊκή  και  ο Σπύρος μου έλεγε. Ρε  Θανάση μην παίζεις έτσι, θα σκοτωθείς. Του έλεγα, κοίτα τη  δουλειά σου Σπύρο, τιτανομαχίες, γινόντουσαν.  Ο Τρίγκας  σ’  ένα  παιχνίδι με βαθμολογική σημασία  μου φέρνει ένα δεξί 40 και ένα αριστερό 41. Με κρύα τα πόδια πάνω στη βιασύνη μπήκαν. Όταν ζεστάθηκα, πρήστηκαν τα πόδια μου. Στο ημίχρονο λιποθύμησα  από τον πόνο. Πίστευα ότι ήταν μαζεμένο από τον μπαλωματή, καινούργια παπούτσια δεν υπήρχαν. Κοιτάζω τι να δω, 40 νούμερο, εγώ φορούσα 42. Τα δάχτυλά μου είχαν λιώσει. Παπούτσια άλλα δεν υπήρχαν. Το γέμισα μπαμπάκι και έβγαλα και το 2^ο  ημιχρόνιο. Κερδίσαμε στην Αμαλιάδα αλλά τα  πόδια μου είχαν  διαλυθεί. …»

… «Σε μπαράζ με την Μικτή, που εμείς είχαμε  σωθεί, οι δικοί μας  ενδιαφέρθηκαν για τους αντιπάλους. Εγώ ήμουν έξω από το κόλπο, δεν  τολμούσε να μου πει κανείς τίποτα. Σε μία φάση γυρίζω την μπάλα πίσω μ’ ένα μικρό πλασέ .Ένας  παράγοντας της ομάδας μας-ήταν πίσω από το τέρμα- λέει στον τερματοφύλακά μας. «Άστη» Εγώ νόμισα ότι έλεγε «πιάστη», έγινε αυτογκολ! Πηγαίνω στον παράγοντα και του λέω. Με τους λούστρους με βάζεις μωρέ να παίξω; Ο παράγοντας δεν είπε κουβέντα και πήγα να ρίξω μία γροθιά στον τερματοφύλακά μας αλλά την απέφυγε, ευτυχώς που δεν τον πήρε… γίνονταν και τέτοια.

Συμμετείχα στην επανίδρυση  του Εθνικού  Πύργου δίνοντας  στους  παίκτες πατρικές συμβουλές. «Ήταν ωραία ομάδα, γύμναζα τα παιδιά, έπαιζα μαζί τους. Τα καμάρωσα που πέτυχαν  στη ζωή τους, απόλαυσα την καλημέρα σας και τις καλημέρες όλου του Πύργου.»

Αμίμητες οι ανέκδοτες στιγμές στο ξενοδοχείο «MARILY» του Ζαχαρόπουλου με την παρέα του  Σάκη, του Κώστα, του Τάση, του Ιωσήφ, του Γαβρίλη, και των παιδιών που αγάπησε και καμάρωσε. Αιωνία του η μνήμη.