Λίγα λόγια στη μνήμη του Βασίλη Μαυρομάτη

Γράφει η Αθανασία Μπράμου

ΠΕΡΑΣΑΝ οι μέρες από το που έφυγες από κοντά μας, καλέ μου παιδικέ φίλε και συμμαθητή ΒΑΣΙΛΗ ΜΑΥΡΟΜΑΤΗ, και φθάσαμε σήμερα να είναι η μέρα του τεσσαρακονθημέρου μνημοσύνου σου. Αδειανή η καρέκλα σου στο καφέ της πλατείας Δικαστηρίων που σύχναζες τα πρωϊνά. Δεν σε βλέπω το μεσημέρι που φεύγω από το γραφείο μου να πούμε «ΓΕΙΑ».

Δεν πίστευα ποτέ ότι μέσα σε λίγους μήνες από τότε που έφυγε η σεβαστή μητέρα σου Ευσταθία ότι θα την ακολουθούσες. Προσπαθώ να γράψω για σένα και με κατακλύζουν οι μνήμες των παιδικών μας χρόνων, τότε που παίζαμε στους κήπους του πατρικού μου σπιτιού, στην οδό Ολυμπίων μπάλα, τότε που εγώ δεν ήξερα τι είναι το ποδόσφαιρο, – όχι ότι έγινα ποτέ φανατική ποδοσφαιρόφιλη-, και τα αγόρια της γειτονιάς, με είχατε κάνει οπαδό τη ΑΕΚ, μια και όλα τα παιδιά της γειτονιάς, είσαστε φανατικοί οπαδοί της. Τότε που σκαρφαλώναμε στα δένδρα να φάμε πορτοκάλια.

Σε θυμάμαι μαθητή στο Δημοτικό Σχολείο μας, το 7ο στην οδό Σουλίου, με τα λουλούδια στο χέρι για τη δασκάλα μας των πρώτων τάξεων Ρηνιώ Καφεντζή, οι αυλές των σπιτιών του Προσφυγικού Συνοικισμού, που έμενες, ήταν ολοχρονίς ολάνθιστες. Σε θυμάμαι και μετά στο Γυμνάσιο να κάνουμε μαζί κάθε μέρα, την πρωϊνή διαδρομή, από την Ολυμπίων, μέχρι την πλατεία, εκεί χωρίζαμε εσύ πήγαινες στο Οικονομικό και εγώ στο Θηλέων.

Δυστυχώς οι πολιτικές συνθήκες της δικτατορίας δεν σου επέτρεψαν να συνεχίσεις τα όνειρά σου στη Σχολή Ικάρων, που ήθελες. Αυτό όμως δεν σε εμπόδισε να κάνεις μια επιτυχημένη επιχείρηση χωματουργικών εργασιών, μαζί με τον αδελφό σου Θοδωρή, στην οποία εργαστήκατε με εντιμότητα, συνέπεια και αποτελεσματικότητα.

Πάντα πρόθυμοι να βοηθήσετε όταν και όπου υπήρχε ανάγκη ιδιαίτερα στις φυσικές καταστροφές με τα μηχανήματα που διαθέτατε, τις περισσότερες φορές αφιλοκερδώς. Έκανες με την Χρυσάνθη σου μία υπέροχη οικογένεια και αποκτήσατε δύο θαυμάσιες κόρες, την Ευσταθία, που σε έκανε δύο φορές ευτυχισμένο παππού και τη Μαρία σου.

Ήσουν καλός φίλος συμπαραστάτης των ανθρώπων που είχαν ανάγκη, χωρίς να ρωτάς πώς και τι, και χωρίς να περιμένεις οποιαδήποτε ανταπόδοση, ακολουθώντας τον δρόμο της μητέρας σου, που σε δίδαξε την αξία της προσφοράς στον πλησίον.

ΒΑΣΙΛΗ, σκόρπιζες καλοσύνη και αγάπη γύρω σου. ΒΑΣΙΛΗ, λείπεις πολύ από την οικογένειά σου, τους φίλους σου.

Δεν ξέρω γιατί έφυγες, ίσως ήθελαν εκεί που πήγες κάποιον να τραγουδάει από καρδιάς. Θα σε θυμόμαστε πάντα με αγάπη