Έγιναν πρωταγωνίστριες άθελά τους… Ένιωσαν τον μεγαλύτερο πόνο που μπορεί να βιώσει άνθρωπος… Τον πόνο να χάνεις το παιδί σου… Να μαθαίνεις ότι το δολοφόνησαν… Είναι η στιγμή που σου ξεριζώνεται η ίδια η καρδιά σου… Γιατί για μία μητέρα το παιδί τους είναι η ίδια η καρδιά τους…
Η μητέρα της Ελένης Τοπαλούδη, η μητέρα του Παύλου Φύσσα, η μητέρα της Δώρας Ζέμπερη, η μητέρα της Καρολάιν, η μητέρα της Γαρυφαλλιάς. Γυναίκες που μόνο όνειρα έκαναν για τα παιδιά τους και ήθελαν το καλύτερο για αυτά…
Πως λες σε μία μάνα ότι το παιδί της δολοφονήθηκε; Ότι δεν θα το ξαναδεί; Ότι δεν θα το αγκαλιάσει ξανά;
ΤΑ ΑΜΕΤΡΗΤΑ ΓΙΑΤΙ
Η μητέρα της Ελένης Τοπαλούδη, η Κούλα Αρμουτίδου εχει σταματήσει το χρόνο την ημέρα που της ανακοίνωσαν στο Διδυμότειχο ότι το κορίτσι που βρέθηκε νεκρό ήταν η κόρη της.. Η κραυγή που έβγαλε φανέρωνε ότι εκείνη τη στιγμή δεχόταν το χειρότερο χτύπημα που μπορούσε να δεχτεί… Όνειρα και μόνο όνειρα έκανε γι αυτό το κορίτσι.Ήταν μαζί με τον Πέτρο της τα δύο καμάρια της.
Όταν την συνάντησα την πρώτη φορά ντυμένη στα μαύρα είδα στα μάτια της τον πόνο. Στο αεροδρόμιο άνοιξε την αγκαλιά της και με έκλεισε μέσα. Αυτό είναι η Κούλα. Η μάνα. Τα δάκρυά της αστείρευτα. Ο ύπνος της ελάχιστος… Οι νύχτες ατελείωτες … Σαν να ζούσε η ίδια κάθε βραδυ τον εφιάλτη που έζησε η κόρη της στα χέρια των δύο δολοφόνων… Για εκείνη η ημέρα της απόφασης που τους καταδίκασε σε ισόβια ήταν μία δικαίωση. Η Ελένη της όμως δεν γυρίζει πίσω… Εκεί στον τάφο της βρίσκει παρηγοριά. Ξέρει ότι δεν θα την ξαναδεί… Και αυτό πονάει πολύ.
ΓΙΕ ΜΟΥ…
Η Μάγδα Φύσσα καμάρωνε για τον Παύλο της. Όταν της ανακοίνωσαν ότι είναι νεκρός έχασε τη γη κάτω από τα πόδια της… Ήθελε όμως τη δικαίωση. Πεντέμιση χρόνια ακροαματικής διαδικασίας και επτά χρόνια μετά τη δολοφονία του γιου της η απόφαση του δικαστηρίου που καταδίκασε την Χρυσή Αυγή ως εγκληματική οργάνωση «άδειασε» όπως έχει γράψει η ίδια στη LIFO. «Bγαίνοντας από το δικαστήριο, το μόνο που ήθελα ήταν να επικοινωνήσω με τον Παύλο. Να του φωνάξω, με μια τεράστια κραυγή, «αγόρι μου, δικαιωθήκαμε! Παλέψαμε. Αντέξαμε. Τα καταφέραμε! Ο Παύλος τα κατάφερε! Γιε μου!».
Όταν τελείωσε η δίκη και επέστρεψε στο σπίτι της κατάλαβε όπως λέει η ίδια ένα πράγμα .Ότι δεν θα ανοίξει η πόρτα να μπει ο Παύλος της στο σπίτι… Ότι δεν θα τον ξαναδεί. Η μοναξιά της όπως έγραψε τότε ήταν που ξεκίνησε. Εκεί στο σπίτι τους βλέπει τις φωτογραφίες του τα πράγματα του και κρατά στην καρδιά της όλες τις αναμνήσεις. Αυτό που θα ήθελε όμως είναι ένα πράγμα… Να τον ξαναδεί. Να γυρίσει το χρόνο πίσω και ο Παύλος της να είναι ζωντανός. Να τον καμαρώνει κάθε ημέρα.
«ΗΤΑΝ ΔΩΡΟ ΓΙΑ ΜΕΝΑ…»
Πως λες σε μία μητέρα ότι το κορίτσι σου δολοφονήθηκε από το φίλο της ενώ βρίσκονταν σε διακοπές στη Φολέγανδρο; Πως λες σε μία μητέρα ότι το κορίτσι της δολοφονήθηκε με τόσο άγριο τρόπο όπως η Γαρυφαλλιά ;
Το σοκ ήταν μεγάλο… «Θα ήθελα να πω στο παιδί μία τελευταία φορά ότι το αγαπάμε» είπε η μητέρα της με πόνο καρδιάς. Το μεγαλείο της, απίστευτο… «Είναι τραγικό αυτό που ζούμε. Μακάρι να είναι η τελευταία Γαρυφαλλιά. Μάθετε στα αγόρια σας να φέρονται με ανδρισμό. Να μην είναι αλήτες. Μακάρι να μπορούσα να πω ένα τελευταίο σ΄αγαπώ στην κόρη μου.»
Από τον περασμένο Αύγουστο η ζωή της όπως και της οικογένειάς της έχει αλλάξει .Τίποτα δεν θα είναι πια ίδιο. Γιατί η Γαρυφαλλιά δεν είναι πια μαζί τους.
«ΦΟΝΙΑ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ…»
Η μητέρα της Δώρας Ζέμπερη είχε λυγίσει και τον πιο δυνατό όταν έμαθε ότι το κορίτσι της δολοφονήθηκε. Βρήκε το κουράγιο και πήγε στα δικαστήριο να δει από κοντά τον άνθρωπο που της στέρησε το κορίτσι της στο Β Νεκροταφείο. Έγινε λέαινα να τον κατασπαράξει. Οπως και στο δικαστήριο όταν τον συνάντησε και παλι. Για την κυρία Γεωργία ο χρόνος σταμάτησε όταν δολοφονήθηκε η Δώρα της. Ο πόνος είναι αβάσταχτος… Ατελείωτος. Προσπαθεί από τότε να χαμογελάσει. Μάταια. Έχασε κάθε χαρά μαζί τη Δώρα της.
ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΠΑΘΟΥΣ;
Κάθε μητέρα που έχει χάσει το παιδί της έχει τη δική της τραγική ιστορία. Όπως η μητέρα της Κωνσταντίνας και του Γιώργου στη Μακρυνίτσα. Ο γαμπρός σκότωσε και τα δύο παιδιά της. Μπροστά στα μάτια της. Έπρεπε όμως να σταθεί όρθια . Να ξεχάσει τον πόνο της… Να ξεχάσει ότι δεν θα τα ξαναδέι… Πρέπει να κάνει κουράγιο για τον εγγονό της. Το παιδί της κόρης της. Να του μάθει να έιναι καλός άνθρωπος. Από γιαγιά να γίνει μητέρα… Η πραγματικότητα είναι όμως σκληρή… Όπως και για τη μητέρα της Καρολάιν. Πλεον μεγαλώνει στην Αλόννησο τη μικρή Λυδία. Ξαναγίνεται και πάλι μητέρα.
Οι μητέρες αυτές και πολλές άλλες είναι ηρωίδες… Γιατί παλεύουν κάθε ημέρα με τον πόνο. Με την απώλεια. Με αμέτρητα γιατί. Γιατί το φυσιολογικό έιναι να φεύγουν πρώτα οι γονείς και όχι τα παιδιά. Τα παιδιά πρέπει να μεγαλώνουν να ζουν και όχι να δολοφονούνται αφήνοντας πίσω μητέρες, μπαμπάδες, αδέρφια με έναν μεγάλο πόνο. Έναν πόνο που δεν υπάρχει μεγαλύτερος.