Μια άλλη οπτική του φεμινισμού

Όλη η ζωή του ανθρώπου επάνω στην μητέρα γη ήταν ένας αγώνας επικράτησης του μητριαρχικού ή του πατριαρχικού τρόπου βίου και θέασης του κόσμου.

Το μητριαρχικό στοιχείο έχει προτεραιότητα την ευαισθησία στις παραγωγικές δυνάμεις της φύσης, την ειρηνική διευθέτηση των διαφορών, την φροντίδα του όντος που πάσχει, την μητρική αγάπη που αγκαλιάζει  εν τέλει, όλα τα έμβια όντα.

Το πατριαρχικό στοιχείο από την άλλη, έχει έμφυτη την ανάγκη επιβίωσης, την υπερίσχυση της λογικής, την αντιμαχία απέναντι στις δυνάμεις της φύσης, ακόμα και την χρήση βίας όπου χρειάζεται, προκειμένου να προστατεύσει την επιβίωση την δική του αλλά και των απογόνων του.

Η γυναίκα  με την πατριαρχική οργάνωση στην πάροδο των αιώνων, είχε υποστεί μεγάλη καταπίεση, σεξουαλική και ψυχική εκμετάλλευση και παντός είδους επαχθείς ανελευθερίες. Έτσι, μετά από μακραίωνους αγώνες, κατάφερε στις δυτικές τουλάχιστον χώρες, να κερδίσει την ελευθερία και την θέση που της αξίζει, ζώντας σε ισότιμες συνθήκες ελευθερίας επιλογών με τον άντρα.

Το ατόπημα όμως στο οποίο υπέπεσε το φεμινιστικό κίνημα κατά την γνώμη μου, ήταν ότι η γυναίκα μέσα στον σκληρό αγώνα της να εξισωθεί με τον άντρα, έχασε ένα σημαντικό κομμάτι από την γυναικεία προικισμένη φύση της διότι προσπαθούσε να μοιάσει στον αιώνια αντίπαλό της. Έτσι, οδηγήθηκε σε μία απελευθέρωση ξένη προς τη θηλυκή και μητρική πλευρά της. Αυτό την παγίδευσε  σταδιακά σε ένα άλλο είδος δουλείας, στην ‘’ ανδρικοποίησή ‘’ της.

Απέκτησε λοιπόν την μαχητικότητα της επιβίωσης, έτρεξε να κερδίσει τον χαμένο χρόνο, έγινε ανταγωνιστική ακόμα και επιθετική, παρέτεινε ηλικιακά ή αρνήθηκε την μητρότητα και έχασε πολλά από τα θηλυκά χαρακτηριστικά της διότι αποτελούσαν εμπόδιο στην εξίσωσή της με τον άνδρα. Μέσα λοιπόν σε αυτόν τον αδυσώπητο αγώνα, οδηγήθηκε σταδιακά σε σύγκρουση με το αλλιώς μαθημένο ΄΄ αρσενικό ΄΄ και από κοινού κατέληξαν άντρες και γυναίκες σε μια νευρωτικά μοναχική συμβίωση ανέραστων συντρόφων.

Η γυναίκα πίστεψε ότι μόνη της μπορεί να είναι ολοκληρωμένη διότι δεν έχει ανάγκη ούτε τον άντρα – πατέρα γιατί μόνη της μπορεί να τεκνοποιεί και να μεγαλώνει τα παιδιά της αναλαμβάνοντας  και τους δύο ρόλους. Τελευταία ακούγεται η ανάγκη της ‘’ συνεπιμέλειας ‘’ των παιδιών, γιατί εκ του αποτελέσματος αποδείχτηκε  η βαρύτητα που έχει  στη ζωή των παιδιών η παρουσία του πατέρα.

Η γυναίκα σήμερα έχει επωμιστεί πολλούς ρόλους και υποχρεώσεις που την έχουν εξαντλήσει ψυχολογικά και σωματικά. Σε αρκετές περιπτώσεις ο φεμινισμός λειτούργησε σαν οδοστρωτήρας ισοπεδώνοντας την αληθινή εκ φύσεως ομορφιά του θηλυκού πλούτου, προσδίδοντας ακόμα και αντρικά χαρακτηριστικά στην γυναίκα προκειμένου να κατακτήσει και η ίδια τον αντρικό κόσμο που τόσα χρόνια λαχταρούσε.

Η γνήσια θηλυκότητα όμως, είναι μια διεργασία ζωής. Είναι ο τιμητικός ρόλος μιας ολοκληρωμένης προσωπικότητας. Η αληθινή γυναίκα  δεν απαρνιέται την φύση της ούτε μιμείται την ανδρική φύση. Προσπαθεί να αναδείξει το κάλλος και το ήθος της δικής της ανεπανάληπτης υπόστασης.

Ολοκληρωμένη και αληθινά ελεύθερη γυναίκα δεν είναι η ανδροποιημένη γυναίκα. Είναι η χειραφετημένη μεν αλλά, που δεν έχει απολλέσει την γυναικεία μοναδική φύση της μέσα σε ένα σύγχρονο κόσμο ισότητας.