Αρθρογραφία

Μια κραυγή επανάστασης

Ακούστε το άρθρο

Με μια κραυγή και ένα επίγραμμα συμμετέχουμε στον εορτασμό των διακοσίων χρόνων του 1821. Αυτά τιμούμε εφέτος  οι Έλληνες. Την κραυγή που ήχησε στους βράχους, ρουμάνια, λαγκάδια, σπηλιές, ταμπούρια, λημέρια, ακρογιαλιές και ψηλώματα, νησιών, που είναι ηχώ και επίλογος της αποθέωσής της.

Μας γαλούχησαν δύο αιώνες τώρα αυτά τα πράγματα, μπήκαν στη ζωή και στην ψυχή και στην καθημερινή ομιλία μας.

Εφέτος, για μία ακόμη φορά, τα ψαλμωδούμε πάλι εμείς οι νεώτεροι με τα παιδιά μας και εγγόνια.

Και αν τούτη τη φορά τυχαίνει να ακούγονται κάπως πιο δυνατά, δεν είναι μόνο επειδή στρογγύλεψαν τα χρόνια της ηλικίας του, είναι ακόμη επειδή τέτοιες κραυγές και τέτοια επιγράμματα, όσο πιο πολύ παλιώνουν, τόσο πιο δύσκολα πνίγονται και τόσο πληθαίνουν τα χείλη που φλογίζονται από το ψιθύρισμά τους.

Οι επέτειοι γεγονότων σαν το ’21, όσο μεγαλύτερο διάστημα έχουν πίσω τους, τόσο βαθύτερο νόημα αποκτούν και τόσο μεγαλύτερο πλάτος. Ο καιρός που συσσωρεύεται πάνω τους είναι σαν το χώμα που παχαίνει γύρω από τον σπόρο και πλαταίνει για να μπορέσουν οι ρίζες να απλωθούν ακόμη περισσότερο και το δέντρο να φουντώσει και να ανδρωθεί και να μην πάψει να δίνει τους καρπούς, που ποτέ δεν σταμάτησαν να μας δίνουν τροφή.

Γι΄αυτό εφέτος η επέτειος του ’21 έχει περισσότερο από κάθε άλλη φορά τον πολύτιμο χαρακτήρα του κοινού κτήματος.

Ανήκει σε όλους μας, στο Έθνος όλοι μαζί.

Οι ΄Ελληνες τη δικαιούμαστε από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο. Ας μη το ξεχνούμε.

Και να θέλουμε άλλωστε δεν μπορούμε.

Εδώ και διακόσια χρόνια η ιδέα και η πραγμάτωση του ’21 συσσωματώνεται με τον νέο ελληνισμό, γίνεται αναπόσπαστο μέρος του, γίνεται ΕΝΑ μαζί του.

Πρόκειται για ένα είδος ταύτισης και αφομοίωσης, για ένα είδος ιστορικού μεταβολισμού, κάτι σαν φυσικοχημική διαδικασία, που δουλεύεται αδιάκοπα με συνθέσεις και αποσυνθέσεις, άθελά μας ίσως και χωρίς την πρόθεσή μας, αλλά που μας καθορίζει ωστόσο και μας κάνει να είμαστε αυτό που είμαστε.

Εφέτος 200 χρόνια από την έναρξη αυτής της διαδικασίας, μπορούμε να δούμε το έργο της συντελεσμένο σε υπολογίσιμο βαθμό:

Είμαστε το ’21. Αν μας αφαιρεθεί παύουμε να υπάρχουμε, όλοι μαζί και έναν προς έναν.

Γι’ αυτό και είναι σωστό να λέμε ΟΧΙ μόνο ότι όλοι συμμετέχουμε στον εορτασμό του ’21, αλλά και

ότι το ’21 συμμετέχει σε όλους μας, σε επίσημους και ανεπίσημους, σε επιφανείς και αγνώστους.

Ταπεινά και γω συμμετέχω με έργα μου (Βιλαέτης ήρωας Πύργου, Κολοκοτρώνης, σε μπρούτζο και χαλκό και με τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου πίνακας με σμάλτο).

Και έτσι μετά από 200 χρόνια ακούγεται πάλι η κραυγή των αγωνιστών «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ» δεν πρόκειται για στεντόρειους αντίλαλους που ο αέρας τους παίρνει, αλλά για λόγια ζωντανά, που λέγονται και ξαναλέγονται από εμάς τους ίδιους, πάντα νέα και πάντα καρποφόρα, ΟΧΙ μόνο να θυμίζουν το παρελθόν, αλλά και για να εξαγνίσουν το παρόν και να φωτίσουν το μέλλον.

Υ.Γ. Για σημαίες μην το αναφέρουμε πληγωμένη ιστορία

Με σεβασμό στη

μνήμη σας

Όλη η επικαιρότητα