Ηλεία

Μουζάκι: Το τελευταίο αντίο στον Χρήστο Παπαδόπουλο

O μεγαλύτερος γιος των αείμνηστων παπα-Θρασύβουλου και Ανθούλας πρεσβυτέρας, εκ Μουζακίου καταγόμενος.
Ακούστε το άρθρο

Κηδεύεται σήμερα το απόγευμα, πλήρης ημερών, ο Χρήστος Παπαδόπουλος σε ηλικία 91 ετών, ο μεγαλύτερος γιος των αείμνηστων παπα-Θρασύβουλου και Ανθούλας πρεσβυτέρας, εκ Μουζακίου καταγόμενος.

Ο εκλιπών, σε τρυφερή ηλικία ένιωσε τη φρίκη του πολέμου, την αγωνία των εκτελέσεων των πατριωτών του και την οδύνη του εμφύλιου. Μετά το Δημοτικό σχολείο προχώρησε στις Γυμνασιακές σπουδές του στο Αρρένων με μεγάλες θυσίες, «λακωνική ζωή» και συνεχές ποδαρόδρομο από το χωριό του το Μουζάκι προς τον Πύργο. Έτσι έκαναν όλα τα παιδιά των αγροτικών οικογενειών και των χωριών που ήθελαν να μάθουν «γράμματα».

Ο Χρήστος Παπαδόπουλος για να επιβιώσει εργάστηκε και στα εφόλκια του λιμένος Κατακόλου, στις ονομαστές λάντζες μεταφοράς εμπορευμάτων. Τελειώνοντας το σχολείο έκανε διάφορες εργασίες προκειμένου να βοηθήσει την πολύτεκνη οικογένειά του και τον πατέρα του. Είχε ακόμη τρεις αδερφές- που βρίσκονταν σε ηλικία γάμου- και έναν αδερφό που θα σπούδαζε Κτηνιατρική στην Ιταλία. Ωστόσο την εποχή εκείνη δεν υπήρχε τέτοια σχολή στην Ελλάδα. Η πρωτότοκη αδερφή του, ήταν παντρεμένη στο Καράτουλα και με τη δύναμη του Θεού γλίτωσε στο μπλόκο της εκτέλεσης των «Φονικών». Ο αείμνηστος Χρήστος με την προτροπή της νόνας του, γράφτηκε στη σχολή της ΔΕΗ στη Μεγαλόπολη και αποφοιτώντας εργάστηκε ανά την Ελλάδα. Σε Λειβαδιά, Κομοτηνή, Κέρκυρα, Τρίπολη ως υπάλληλος και αργότερα ως εργοταξιάρχης στην κατασκευή υψηλών δικτύων της ΔΕΗ. Διέθετε εξαιρετικές ικανότητες στον σχεδιασμό και στην υλοποίηση των έργων που ανέλαβε.

Χάρη στις υπεράνθρωπες προσπάθειες του ιδίου, των συνεργατών του και των ανθρώπων που εργάστηκαν στα τεράστια και δύσκολα έργα, πολλές περιοχές της χώρας από το 1955 και επί σειρά ετών απόλαυσαν την ηλεκτρική ενέργεια στα σπίτια τους. Ωστόσο στο χωριό του, το φως, άργησε να έρθει, ίσως κάπου το 1965. Εκείνη τη χρονιά, η αγαπημένη του, αείμνηστη σύζυγος Μπέλλα έφερνε στη ζωή, τον γιο του Θρασύβουλο που αργότερα σπούδασε νομικά στην Αθήνα, φιλοσοφία του Δικαίου στο Κίελο επιλέγοντας να συνεχίσει τη ζωή του στη Γερμανία.

Το ήθος του παπα- Θρασύβουλου (1893-1983), ο δυναμισμός του- είχε υπηρετήσει ως στρατιώτης στη Μικρά Ασία -και η πίστη του στον Θεό, πέρασε και στα παιδιά του. Τις αείμνηστες: Βασιλική, Γεωργία, Αγγελική, Αθανασία, τον Χρήστο και τον εν ζωή μικρότερο γιο του, τον Κωνσταντίνο, μετέπειτα κτηνίατρο.

Η πίστη έδωσε συναισθηματικό φως, στις οικογένειες των γαμπρών, των νυφάδων, των ανιψιών, των εγγονών του, αποτελώντας, για δεκαετίες, οδηγό της φαμίλιας. Ο αείμνηστος έκανε αγώνα ζωής, ώστε το χωριό του, το Μουζάκι να έχει μία ευρύχωρη εκκλησία, τον Άγιο Παντελεήμονα.

Ωστόσο ο παπα- Θρασύβουλος «θα υποδεχτεί» το σώμα του πρωτότοκου γιου του, στην εκκλησία του προφήτη Ηλία Μουζακίου, εκεί που ο ταπεινός ιερέας υπηρέτησε τον Θεό για 70 χρόνια και εκεί αναπαύτηκε. Εκεί θα προσευχηθούν για την ψυχή του αείμνηστου Χρήστου συγγενείς, φίλοι και συγχωριανοί.

Εκεί οι απόγονοι του αναπαυμένου ιερέα διδάχτηκαν και έμαθαν: «Όταν πρέπει να αντιμετωπίσουμε τον πόνο και την αδικία του κόσμου, που αναπόφευκτα θα συμβεί, δεν χρειάζεται να τα αντιμετωπίσουμε μόνοι μας, γιατί Εκείνος θα είναι μαζί μας. Σκοτάδι για όλους εμάς είναι ένας κόσμος στον οποίο δεν θα γνωρίσουμε ποτέ, αν ο Θεός μας ακούει, όταν κλαίμε. «Εάν γαρ πορευθώ εν μέσω σκιάς θανάτου, ου φοβηθήσομαι κακά, ότι συ μετ’ εμού εί». Στην κοιλάδα του Φωτός, αγαπημένε μας.

Όλη η επικαιρότητα