Οδοιπορικό στα χωριά της Ηλείας: Μυρσίνη: Σε γη… χρυσάφι! (pics)

Η Μυρσίνη, πρώην ανεξάρτητη κοινότητα και αργότερα δημοτικό διαμέρισμα του Καποδιστριακού Δήμου Λεχαινών, σήμερα αποτελεί δημοτικό διαμέρισμα του δήμου Ανδραβίδας-Κυλλήνης. Είναι χτισμένη στον κάμπο των Λεχαινών, στη θέση όπου πιστεύεται ότι βρισκόταν η αρχαία Μύρσινoς (εξού και η ονομασία της), και διαθέτει περί τους 1.200 μόνιμους κατοίκους.

Ουσιαστικά… συνορεύει με τα Λεχαινά, ενώ σε απόσταση λίγων χλμ βρίσκονται η Ανδραβίδα, το Νεοχώρι, το Στρούσι. Βρέχεται από τον κόλπο της Κυλλήνης και την διασχίζουν τρία ρέματα, ο Μέλισσος, ο Ανισάτος και ο Γιαννίτσης, ενώ στα όρια της εδαφικής έκτασης του χωριού βρίσκονται οι εκβολές του Πηνειού.

Το παλιότερο όνομα του χωριού ήταν Σουλεϊμάναγα (που άλλαξε το 1915) και το είχε πάρει κατά την τουρκοκρατία, όταν ανήκε στο βιλαέτι της Γαστούνης υπό τον Σουλειμάν Αγά. Σύμφωνα με τον Όμηρο είχε πάρει μέρος στον Τρωικό Πόλεμο μαζί με τους άλλους Ηλείους ενώ ο Στράβωνας την αναφέρει και σαν Μυρτούντιον.

Στους βυζαντινούς χρόνους στην περιοχή υπήρχε το χωριό Άγιος Νικόλαος, από την εκκλησία του οποίου σώζεται σήμερα τμήμα της αγίας τράπεζας. Τον 16ο αιώνα λόγω των αραβικών επιδρομών οι κάτοικοι μετέφεραν το χωριό πιο μακριά από τη θάλασσα στην σημερινή του θέση.

Η Μυρσίνη απόκτησε δημοτικό σχολείο το 1902 διθέσιο με 132 μαθητές. Έως τότε οι μαθητές πήγαιναν στα σχολεία των Λεχαινών. Το 1953 κατασκευάστηκε το σημερινό σχολικό κτήριο για μόνιμη εγκατάσταση του σχολείου.

Από τον Μάρτιο του 2016 έγινε γνωστή λόγω της χρήσης του LM Village (τουριστικό θέρετρο) που ήταν κλειστό και μετατράπηκε σε πρότυπο Κέντρο Φιλοξενίας Προσφύγων.

Στον κεντρικό δρόμο της Μυρσίνης, την 28η Οκτωβρίου, δεσπόζει η όμορφη και μεγάλη εκκλησία του Αγίου Νικολάου, με την πλατεία να την περιβάλλει.

Στα αξιοσημείωτα για τον επισκέπτη είναι και η παλιά εκκλησία του Αγίου Νικολάου που ναι μεν είναι κλειστή (λειτουργεί ελάχιστες φορές τον χρόνο), όμως στην κορυφή του επιβλητικού καμπαναριού της έχει φυτρώσει εδώ και χρόνια ένα κυπαρίσσι που μεγαλώνει συνεχώς…

Ανδρέας Αποστολόπουλος (Πρόεδρος τοπικής κοινότητας Μυρσίνης)

«Το χωριό μας είναι φιλήσυχο με πολλές δραστηριότητες, πλούσια γη, με νερό από τον αναδασμό και με πολλές ευκαιρίες για κάποιον που θέλει να προχωρήσει επαγγελματικά.

Προσπαθούμε να κρατάμε το χωριό μας καθαρό και περιποιημένο με όσα μέσα διαθέτουμε. Τα απορρίμματα συλλέγονται 3-4  φορές την εβδομάδα, με τον φωτισμό είμαστε καλά με λίγες εξαιρέσεις ενώ μερικά προβληματάκια υπάρχουν με τον βιολογικό καθαρισμό.

Από το 2016 έχουμε και τη δομή φιλοξενίας, όπου υπάρχουν πρόσφυγες κυρίως από τη Συρία και με τα αντισταθμιστικά οφέλη προσπαθούμε να βελτιώσουμε την ποιότητα του πόσιμου νερού, με φίλτρα στο υδραγωγείο αφού το δίκτυο είναι σε καλή κατάσταση.

Έχουμε σχεδόν 1300 μόνιμους κατοίκους και περίπου 300 αλλοδαπούς. Διαθέτουμε δημοτικό σχολείο και νηπιαγωγείο όπου πρόσφατα φτιάξαμε και το τερέν του γηπέδου μπάσκετ και βόλεϊ.

Υπάρχει και η ποδοσφαιρική ομάδα του χωριού μας, ο Μυρσιναϊκός που διαθέτει τη δική του ιστορία στα τοπικά πρωταθλήματα και το γήπεδο μας –παρά τις αντιξοότητες της πανδημίας- διατηρείται σε πολύ καλή κατάσταση.

Η Μυρσίνη είναι γνωστή για την καλλιέργεια κολοκυθιού που τείνει να αναδειχθεί το καλύτερο στην Ελλάδα λόγω τα ποιότητας και της νοστιμιάς του. Καλλιεργούνται επίσης καρπούζια, πεπόνια, ντομάτες και άλλα εποχικά… η γη μας είναι χρυσάφι!

Προσπαθούμε να εξυπηρετήσουμε την καθημερινότητα των πολιτών μας και να φτιάξουμε τα έργα –μαζί με το Δήμο- που θα την βελτιώνουν. Αυτό το διάστημα ωριμάζουν έργα όπως η ασφαλτόστρωση στην περιοχή της Ράχης, τα φίλτρα για το νερό που προείπαμε, και ανανέωση του δικτύου ηλεκτροφωτισμού. Επίσης η αγροτική οδοποιία βρίσκεται σε καλό επίπεδο και το δίκτυο είναι βατό».

Ανδρέας Κότσιφας (Αγρότης)

«Μια χαρά είμαστε αν και πολλοί έχουν φύγει από τη ζωή. Κάποτε ήμασταν 2.500, υπάρχει υπογεννητικότητα. Τώρα ο κόσμος ζει πιο άνετα, οι αγρότες έχουν τα μέσα, παλιότερα σκάβαμε με την αξίνα.

Η Μυρσίνη ήταν κτηνοτροφικό χωριό με 13.000 πρόβατα στα νιάτα μου… πλέον διαθέτει 130! Ένας νέος που θέλει να μείνει εδώ αν έχει 50 πρόβατα με μια καλή τιμή στο γάλα θα μείνει στον τόπο του. Εκεί που έχει πάει τώρα η τιμή έχει εκμηδενιστεί η κτηνοτροφία. Πολλά χωράφια είναι χέρσα και ακαλλιέργητα… αυτό θα αλλάξει μόνο αν δοθούν κίνητρα και αυξηθεί η τιμή στο γάλα».

Δημήτρης Κυριακόπουλος (Κρεοπώλης – Κτηνοτρόφος)

«Το εισόδημα έχει μειωθεί τα τελευταία χρόνια, όπως και οι κάτοικοι και οι νέοι του χωριού μας. Δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις δημιουργίας οικογένειας… κάποια παιδιά εγκλωβίστηκαν εδώ, έμεναν στο χωριό όταν υπήρχαν καλές συνθήκες όμως τα πράγματα άλλαξαν…

Ζήσαμε δύο καλές δεκαετίες αλλά πλέον η κίνηση έχει μειωθεί πολύ ενώ δεν υπάρχει και ψυχολογία. Παλιότερα ήταν πιο στρωτά τα πράγματα και πιο όμορφα, υπήρχε διασκέδαση, όλοι ήταν μαζί σε χαρές και λύπες.

Από το 1988 μαζί με άλλα παιδιά του Πολιτιστικού συλλόγου ξεκινήσαμε την αναβίωση του Γεννιτσαρίστικου χορού που, όμως, λόγω πανδημίας τα δυο τελευταία χρόνια έχει σταματήσει».

Ανδρέας Αλεβιζόπουλος (Συνταξιούχος)

«Η ζωή στο χωριό μας έχει μειωθεί πολύ γιατί έχουμε μείνει πολλοί συνταξιούχοι και μερικοί που ασχολούνται με τα αγροτικά σε λίγα χρόνια θα βγουν στη  σύνταξη. Η αγορά συρρικνώνεται, έκλεισαν μαγαζιά, και τα πράγματα είναι δύσκολα. Οι νέοι φεύγουν είτε για Αθήνα  είτε για σπουδές και είναι ελάχιστοι όσοι στρέφονται στις καλλιέργειες.

Ο γιατρός σχεδόν είχε καταργηθεί να έρχεται στη Μυρσίνη λόγω πανδημίας. Ο Δήμος μας έχει εγκαταλείψει μπορώ να πω παρά τα αντισταθμιστικά οφέλη από το κέντρο φιλοξενίας και θέλω να πιστεύω ότι αυτό θα διορθωθεί. Ελπίζω επίσης το κέντρο φιλοξενίας να αποκτήσει άλλο ιδιοκτησιακό και να αποτελέσει παράγοντα ανάπτυξης για να μην γίνουμε χωριό συνταξιούχων».

Αθανάσιος Βαρβαρέσος (Συνταξιούχος)

«Στη Μυρσίνη έχουμε μείνει λίγοι, έχουν έρθει και πολλοί ξένοι λόγω της παγκοσμιοποιήσης. Εργάζονται στα θερμοκήπια, στα χωράφια και σε όλες τις δουλειές κι αυτό που προέχει είναι να σέβονται. Κάνουν δουλειές που δεν κάνουν οι Έλληνες που έχουν καλομάθει και ζει μες στη χλιδή η νεολαία…

Έχω ζήσει πολλές καταστάσεις με Γερμανούς, με Ιταλούς, με αντάρτες και φοβόμαστε μην μας σκοτώσουν. Τώρα φοβόμαστε από την αρρώστια που μας ρίξανε κατά την προσωπική μου άποψη.

Εγώ το ψωμί μου το `φαγα, φοβάμαι για τη νεολαία. Την καλομάθαμε γιατί λέγαμε να μην ζήσουν τα παιδιά μας όπως εμείς. Αυτό ήταν το μεγάλο λάθος μας και καταλήξαμε εδώ που καταλήξαμε».

Νίκος Αρβανίτης

«Σε κτήμα μας που υπάρχει κοντά στο κέντρο φιλοξενίας έχουμε δει αρκετές φορές φιλοξενούμενους να μπαίνουν μέσα και να αφαιρούν πράγματα. Καταλαβαίνω ότι οι πιο πολλοί είναι βασανισμένοι άνθρωποι όμως μαζί με αυτούς έχουν έρθει και άλλα στοιχεία που είναι επιζήμιοι. Πρέπει να μην συμβαίνει αυτό».