Παγκόσμια ημέρα μητέρας: Ηρωίδες της διπλανής πόρτας στην Εφ. «ΠΑΤΡΙΣ»

Share

“Να είσαι μητέρα σημαίνει να μαθαίνεις τις δυνάμεις που δεν ήξερες ότι έχεις και να αντιμετωπίζεις τους φόβους που δεν ήξερες ότι υπήρχαν”~

Linda Wooten~

Στις μέρες μας όλα αλλάζουν και εξελίσσονται με ραγδαίους ρυθμούς, κάποιες σχέσεις και αξίες όμως παραμένουν αδιαπραγμάτευτα σταθερές όσα χρόνια κι αν περάσουν. Μια από αυτές τις λίγες σχέσεις είναι της μάνας με το παιδί. Ένας ρόλος ιδιαίτερος, αρκετές φορές δύσκολος, απαιτητικός, με κούραση, αγώνα και θυσίες. Ένας ρόλος που δεν διδάσκεται σε κανένα πανεπιστήμιο. Ένας ρόλος που βασίζεται αποκλειστικά και εξ ολοκλήρου στο ένστικτο και την ανιδιοτελή αγάπη.

Η μητρότητα είναι ευλογία, είναι το «θαύμα» της ζωής και η πηγή όλων των λεπτών και ευγενικών αισθημάτων, είναι η πιο ζεστή αγκαλιά που λειαίνει προβλήματα και κλείνει πληγές.

Η δεύτερη Κυριακή του Μάη είναι αφιερωμένη στο πιο σημαντικό πρόσωπο στα μάτια κάθε παιδιού, στη μάνα ! Στη γυναίκα που ανέχεται, που στερείται, που χαίρεται με τη χαρά των παιδιών της και ματώνει με τον πόνο τους, στη μάνα που κανείς δεν μπορεί να την αντικαταστήσει. Ημέρα τιμής στη μάνα που είναι η ρίζα μας και εμείς είμαστε τα κλαδιά της και είναι εκείνη που απλόχερα μας δίνει όλα εκείνα τα εφόδια για να πορευτούμε στο ταξίδι της ζωής.

Φέτος η εφημ. Πατρίς δίνει βήμα και φωνή σε μανάδες που αντιμετώπισαν και αντιμετωπίζουν ειδικές συνθήκες ανατροφής και συναισθηματικής διαχείρισης μέσα από το ρόλο τους, που περιέχει πολλές δυσκολίες και παραπάνω θυσίες από αυτές που κάνουμε όλες εμείς οι άλλες μανάδες… Είναι η έφηβη μάνα, η μάνα που στερήθηκε τα παιδιά της λόγω εγκλεισμού της στη φυλακή, η μάνα που υιοθέτησε, η μάνα που «έχασε» το παιδί της σε τροχαίο δυστύχημα, η μάνα που μεγαλώνει παιδί με ιδιαιτερότητες, η μάνα που παλεύει και κερδίζει, η μάνα που ποτέ δεν τα παρατά !

Ρόλοι πολλοί, πρόσωπο ένα.
Η μάνα!

Χρύσα Παρασκευοπούλου:
Μητέρα στην εφηβεία

Αρκετά συχνά συναντάμε κορίτσια που έγιναν μητέρες πριν οι ίδιες ενηλικιωθούν. Πριν προλάβουν καλά-καλά να μεγαλώσουν και να τελειώσουν το σχολείο. Ένα
πρόσωπο που είναι αρμόδιο να μας μιλήσει γι αυτό, είναι η Χρύσα Παρασκευοπούλου, ιδιωτική υπάλληλος με καταγωγή από την Ολυμπία η οποία ζει πολλά χρόνια και εργάζεται στον Πύργο.

Είναι μητέρα τεσσάρων παιδιών και το πρώτο της παιδί το έφερε στον κόσμο όταν ήταν ακόμη έφηβη. Η ίδια θυμάται «Μαθήτρια στο γυμνάσιο γνώρισα και ερωτεύτηκα τον άντρα μου. Δεν μπορούσα να φανταστώ και ούτε είχα σκεφτεί ποτέ ότι θα έκανα οικογένεια σε τόσο μικρή ηλικία. Είχα όνειρα να σπουδάσω, να ταξιδέψω να κάνω άλλα πράγματα. Ήρθαν όμως έτσι οι καταστάσεις που έγινα πρώτη φορά μητέρα στα 15-16. Δεν το πίστευα και ούτε το κατάλαβα. Ως έφηβη μητέρα δεν είχα την αίσθηση του κινδύνου που μπορεί να έχει μια μεγαλύτερη μητέρα. Κρατούσα το γιο μου αγκαλιά και δεν το πίστευα, ότι αυτό το πλασματάκι είναι δικό μου και ότι εγώ το έχω γεννήσει.
Θυμάμαι που έπαιζα κι εγώ μαζί του, όχι επειδή έπρεπε να του κάνω παρέα, αλλά επειδή ήθελα κι εγώ να παίξω, επειδή ήμουν κι εγώ παιδί. Όταν είσαι τόσο μικρή σε ηλικία δεν αντιλαμβάνεσαι πολλά πράγματα, απλά συμβαίνουν και τα ακολουθείς, αυτό
συνειδητοποίησα πριν από αρκετά χρόνια.

Δυο χρόνια αργότερα και έχοντας γίνει ενήλικη πλέον έκανα την κόρη μου, ενώ τα άλλα δύο παιδιά τα έκανα σε πιο «λογική» ηλικία (γέλια).

Ασφαλώς και δεν έχω μετανιώσει που έκανα παιδί σε τόσο μικρή ηλικία. Τα παιδιά μου είναι η δύναμή μου, η ζωή μου ολόκληρη. Βέβαια, θα ήθελα να πω στα νέα κορίτσια ότι είναι προτιμότερο να τελειώνουν πρώτα το σχολείο και μετά να κάνουν οικογένεια, όχι
σαν εμένα που τελείωσα το Λύκειο, μετά από τα παιδιά μου.. Χρόνια πολλά σε όλες τις μητέρες ».

Η Γ.Κ σκότωσε τον άντρα της και φυλακίστηκε
Έχω δύο παιδιά αλλά στερήθηκα τη λέξη «μάνα»

Είναι από τις περιπτώσεις που συμβαίνουν σε σενάρια ταινιών… σκότωσε το σύζυγο της για κακοποίηση που ανεχόταν για χρόνια, με αποτέλεσμα το δικαστήριο να την κρίνει ένοχη και να περάσει σε ηλικία μόλις 22 χρονών το κατώφλι των φυλακών, εκεί όπου έζησε την επόμενη δεκαετία της ζωής της.

Πρόκειται για μία ιστορία που εκτυλίχθηκε στην Ηλεία αρκετές δεκαετίες πριν,
μια ιστορία από εκείνες τις άχαρες και άδικες που καταλήγει ο ένας στο χώμα και ο άλλος στη φυλακή. Ξεκινώντας να μου μιλά η φωνή της τρέμει και οι λυγμοί ακολουθούν… τη διακόπτω και της λέω με ειλικρίνεια να σταματήσουμε.

Όχι, μου δηλώνει θέλω να μιλήσω και συνεχίζει «Πρέπει να ακουστεί η φωνή μου γιατί
πρέπει να πάψουν οι άνθρωποι να παίρνουν το νόμο στα χέρια τους. Ήμουν σε στιγμή απελπισίας, σε μεγάλη απόγνωση όταν τότε πήρα το όπλο και το άδειασα επάνω του. Κανονικά θα έπρεπε να είχα πάει στην αστυνομία, στον εισαγγελέα και όχι να κάνω φόνο. Αυτός ο άνθρωπος μπορεί να ήταν βασανιστής μου, αλλά και εγώ είμαι μία φόνισσα, είμαι αυτή που στέρησα από τα παιδιά της τον πατέρα τους. Δεν μου το έχω
συγχωρέσει και ούτε πρόκειται… Τα δεύτερα Χριστούγεννα μου τα έφεραν να τα
δω σε επισκεπτήριο στη φυλακή και δεν με γνώρισαν, δεν ήρθαν κοντά
μου… ήταν 4 και 5 χρονών.

Όταν αποφυλακίστηκα το περιβάλλον του πατέρα τους, τους είχε ήδη πλάσει μια
εικόνα αρνητική για μένα και με το δίκιο τους. Ελάχιστες
φορές τα έχω δει… Τη λέξη «μάνα» τη στερήθηκα

Ο λόγος που δέχτηκα την πρότασή σας για να μιλήσω είναι ότι ποτέ κανένας να μην παίρνει το νόμο στα χέρια του. Υπάρχουν νόμοι και δικαστήρια… Αν τότε, αν δεν είχα κάνει αυτή την πράξη ούτε φυλακή θα ήμουν και ούτε για τα παιδιά μου θα ήμουν η φόνισσα του πατέρα τους».

Τριανταφυλλιά Νιάρχου:
Μάνα καρδιάς και Μάνα κοιλιάς

Οι γυναίκες που καταφέρνουν να βιώσουν τη μητρότητα νιώθουν ευλογημένες. Όσες μάλιστα δυσκολεύτηκαν ν’ αποκτήσουν παιδί, αισθάνονται διπλά τυχερές καθώς γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα πώς τίποτα δεν θεωρείται αυτονόητο και
δεδομένο.

Με αφορμή τη σημερινή ημέρα καταθέτω την προσωπική μου εμπειρία, με σκοπό να στείλω μηνύματα στις γυναίκες που επιθυμούν να γίνουν μητέρες, δυσκολεύονται. «Είμαι Μάνα με παιδί της Καρδιάς και Μάνα με παιδί της Κοιλιάς».

Μετά από μια εγκυμοσύνη μου, που έφτασε στο τέλος, γεννήθηκε αγοράκι, αλλά μια ατυχία, απροσεξία, ή η τύχη μου ήταν, μου πνίγηκε στο Νοσοκομείο και έφυγα με άδεια χέρια. Έκτοτε άρχισε ένας ψυχολογικός Γολγοθάς. Ένα διαρκής αγώνας για την απόκτηση παιδιού. Το ένστικτο της μητρότητας υπερίσχυε στα πάντα γύρω μου. Δεν με
συγκινούσε τίποτε. Το μυαλό μου είχε κολλήσει στο παιδί που έχασα. Οι προσπάθειες μεγάλες.

Όταν πήγαινα για νέες εξετάσεις άρχισαν και με έβλεπαν για εκμετάλλευση. Προτάσεις πολλές, παρανομίες και εκμετάλλευση του μητρικού πόνου.
Οι αντοχές μου μεγάλες, κάτι μου έλεγε μην δέχεσαι τίποτε θα έρθει το παιδί που επιθυμείς. Αυτό που με ενοχλούσε και κάκιωνα πολύ, όταν πήγαινα για θεραπείες στο Νοσοκομείο, ερχόντουσαν δίπλα μου γυναίκες και έκαναν έκτρωση.. Σκότωναν μια ανθρώπινη ψυχή… και εγώ προσπαθούσα να φέρω στον κόσμο μια ανθρώπινη ψυχή.. Γιατί;;; Μετά από πολύ ώριμη σκέψη αποφάσισα να υιοθετήσω.. Δεν είναι
εύκολη πράξη. Απαιτεί χρόνο και υπομονή. Ήθελα να είναι κοριτσάκι… όμως, άλλα ο Θεός κελεύει… Υιοθέτησα αγοράκι από το Νοσοκομείο που μου είχε πνιγεί το δικό μου αγοράκι.. Αυτό που μου έχει μείνει χαραγμένο μπροστά μου και δεν θα φύγει ποτέ ήταν, όταν τον πρωτοπήρα αγκαλιά, γύρισε το κεφαλάκι του να θηλάσει. Στους 6
μήνες έμεινα έγκυος και απέκτησα την κόρη μου.

Όλα τυχερά και γραμμένα. Ξαφνικά βρέθηκα με δύο παιδιά. Μεγάλωναν μαζί χωρίς καμία διάκριση. Δεν μπορούσα να τα ξεχωρίσω. Αισθάνθηκα ότι ο γιος μου, μου έδωσε το χέρι του και βγήκα από τον τάφο. Άλλαξε η ζωή μας. Υπήρξε ενδιαφέρον. H υπερβολική μητρική αγάπη και για τα δύο μου παιδιά, δεν μου άφηνε περιθώρια να
σκεφτώ ότι ο γιός μου δεν ήταν βιολογικό μου παιδί. Η υιοθεσία του γιού μου ήταν μια πράξη συνειδητή. Η κούραση πολύ μεγάλη δεν αγανάκτησα ποτέ μου για τίποτε. Πάντα έβλεπα μπροστά και ονειρευόμουν πως θα γίνουν σωστοί άνθρωποι στην κοινωνία.
«Μάνα είναι αυτή που μεγαλώνει» και προσφέρει την αγάπη της χωρίς όρια και περιορισμούς σε αυτό το πλασματάκι που αφήνεται αδύναμο στην αγκαλιά της.

Παρακολουθώ εκπομπές και δημοσιεύσεις με θέμα την υιοθεσία. Στην πλειοψηφία μιλούν για τους βιολογικούς γονείς και πολύ σωστά, γιατί χωρίς αυτούς δεν θα υπήρχε θέμα. Ποτέ όμως ποτέ δεν έγινε μια εκπομπή δημόσια για τους γονείς που πήραν αυτή τη μεγάλη απόφαση να υιοθετήσουν παιδάκι να του χαρίσουν αγάπη, στοργή
και οικογενειακή θαλπωρή και να ξεφύγει από ένα ίδρυμα με όλα τα αρνητικά στοιχεία της ιδρυματοποίησης. Οι γονείς αυτοί και ειδικά η μάνα, νιώθουν την ανάγκη να σταθούν αντάξιοι του θεόσταλτου αυτού δώρου που ήρθε στη ζωή τους. Όπως λέει και ο Αμερικανός ποιητής CarlSandburg, (1878-1967) «Ένα μωρό είναι η άποψη του Θεού ότι η ζωή πρέπει να συνεχιστεί..».

Συγκλονίζει η μητέρα του αδικοχαμένου πολίστα
Αδαμάντιου Μαντή

Είναι από τις περιπτώσεις που δεν τις χωράει ο ανθρώπινος νους που τις νομίζεις για κακό εφιάλτη… Δεν υπάρχει μεγαλύτερος πόνος από αυτόν που μπορεί να νιώσει μία μάνα που αναγκάζεται να κηδέψει το παιδί της. Η υπόθεση θανάτου του διεθνούς
πολίστα Αδαμάντιου Μαντή που συγκλόνισετο πανελλήνιο καιτην
αθλητική κοινότητα, το Νοέμβριο του 2019 είναι γνωστή σε όλους μας. Ένα περίεργο τροχαίο στη Λεωφόρο Ποσειδώνος με οδηγό έναν 53χρονο οδοντίατρο που
παρέσυρε τον 21χρονο Αδαμάντιο και του στέρησε τη ζωή και τα όνειρα, βυθίζονταςτην οικογένειά του, τους φίλουςτου και την Ελλάδα στο πένθος.

Η εφ. «Πατρίς» επικοινώνησε με τη μητέρα του πολίστα Κατερίνα Τζιάλλα η οποία παραμένει το ίδιο συντριμμένη «Είναι 18 μήνες τώρα και έχουμε βυθιστεί σε ένα πένθος δίχως τέλος. Είμαι πολύ θυμωμένη με τον τόσο άδικο χαμό του γιού μου.
Εδώ κλωτσάς μια γάτα και πας για κακούργημα και αυτός που σκότωσε το παιδί μου κυκλοφορεί ατιμώρητος. Το τροχαίο του Αδαμάντιου δεν ήταν αμέλεια. Ο δρόμος είχε μέγιστη ταχύτητα τα 40 χλμ. και ο οδηγός που σκότωσε το παιδί μου σύμφωνα με την
πραγματογνωμοσύνη έτρεχε τουλάχιστον με 104 χιλιόμετρα.

Υπάρχει βίντεο, το οποίο δεν αντέχω να το δω και μάρτυρας που τα δηλώνει. Στο Όσλο το 2019 ένας άνθρωπος σκοτώθηκε από τροχαίο, γιατί εκεί υπάρχουν και εφαρμόζονται οι νόμοι. Είναι άδικο να γίνονται παραβάσεις σε ταχύτητες και σε σηματοδότες και σε σήματα της τροχαίας και να σκοτώνονται τόσοι άνθρωποι και οι υπαίτιοι να δικάζονται για…αμέλεια. Είμαστε στην Ευρώπη, πρέπει να υπάρξει ειδική κατηγορία στα τροχαία δυστυχήματα και αντίστοιχες ποινές. Αν υπήρχε πιο σκληρή τιμωρία, οι οδηγοί θα ήταν πιο προσεκτικοί στη χώρα μας.

Θέλω να δικαιώσω τον Αδαμάντιό μου και να μη θρηνήσει άλλη μάνα το παιδί της όπως εγώ 18 μήνες τώρα. Έχω και μια κόρη 20 χρονών που με χρειάζεται και είμαι
μία μάνα κομμένη στα δύο. Η μισή ζωντανή για τη Χριστίνα μου και η άλλη μισή νεκρή για τον Αδαμάντιό μου, που σίγουρα έχει γίνει ένας άγγελος, έτσι νομίζω (ξεσπά σε λυγμούς..). Πιστεύω στην ελληνική δικαιοσύνη, αλλά πρέπει να μάθει και να ακούει.
Μπορεί να είναι τυφλή, αλλά να μην είναι και κουφή…»

Αγαθή Ρηγοπούλου:
Η ανιδιοτελης αγάπη του γιού μου

Την προσωπική της ιστορία μας καταθέτει η πρόεδρος του συλλόγου Αμεα ΗΛΙΣ κ. Αγαθή Ρηγοπούλου που έχει γίνει μητέρα τρεις φορές και τις μάχες που έχει δώσει
όλα αυτά τα χρόνια για να έχουν ένα καλύτερο αύριο τα
παιδιά του συλλόγου. Η ίδια θυμάται «Μετα απο επισκεψεις σε διαφορους ειδικους ηρθε η στιγμη που μου ανακοινωσαν οτι το παιδι μου 3 χρονών τότε, εχει νοητικη υστερηση και οτι πάντα θα χρειαζεται την στηριξη της οικογενειας και οτι κατα πάσα πιθανοτητα να ειναι μη λεκτικός σε ολη του τη ζωη.

Εκεινη τη στιγμη ενιωσα να χανομαι σε ενα κενο… Ειναι δυσκολο να περιγραψεις το
συναισθημα, ακόμα και σήμερα που ο γιος μου έκλεισε τα 30, δεν μπορώ να ξεχάσω την αίσθηση του κενού…..σαν να γκρεμίζεσαι, σαν να καταρρέει ο κόσμος γύρω σου.

Βέβαια πριν απο 25 χρονια δεν υπηρχε σε τοπικο επιπεδο τουλαχιστον κανενας φορεας, τιποτα.. Την στηριξη την βρηκα μονη μου, κανοντας απειρες συζητησεις με τον εαυτο μου. Ηταν πολυ δύσκολο.

Επισης σημαντικο ρολο επαιξε η πίστη μου στην μητερα ολων μας, την Παναγια μας. Πήρα και συνεχίζω να παίρνω δύναμη από Εκείνη, που είναι μάνα και ξέρει…

Οι μητέρες που έρχονται αντιμέτωπες με μια διάγνωση, οποία διάγνωση και να είναι αυτή, ξυπνάνε την επόμενη μέρα αλλαγμένες. Δυο φορές μάνες. Θέλω να τους πω να
κάνουν και ένα πεντάλεπτο διάλειμμα μέσα στη μέρα και να κοιτάξουν και τον εαυτό τους… γιατί πρέπει να είναι πρώτα από όλα οι ίδιες καλά… να κάνουν οικονομία δυνάμεων και αντοχών , θα τις χρειαστούν… και να κοιτάνε τα παιδιά τους σαν τον θησαυρό που πραγματικά είναι..θα δώσουν πολλά, είναι σίγουρο… αλλά θα πάρουν και
πολλά στην πορεία… θα αγαπήσουν περισσότερο από όσο πίστευαν ότι μπορούν, και θα αγαπηθούν ίσως για πρώτη φορά άδολα και καθολικά από τα διαφορετικά παιδάκια
τους. Ο Παναγιώτης μου είναι το παιδί μου το διαφορετικό, δεν το αγάπησα ποτέ λιγότερο από τα άλλα μου παιδιά, ίσως περισσότερο ακριβώς επειδή με χρειάζεται
περισσότερο.

Η Γιορτή της Μητρότητας έρχεται από την αρχαία Ελλάδα.

Η μητέρα Γη, σύζυγος του Ουρανού είναι η προσωποποίηση της φύσης, που γεννά όλο τον κόσμο και λατρεύεται σαν η υπέρτατη θεότητα. Η λατρεία περνά στην κόρη της, Ρέα, σύζυγο και αδερφή του Κρόνου. Η Ρέα λατρεύεται σαν η “Μητέρα των Θεών”, καθώς φαίνεται να είναι η πρώτη, που γέννησε με τοκετό και ανάθρεψε τα παιδιά της με μητρικό γάλα. Οι αρχαίοι Έλληνες απέδιδαν τιμές στη Ρέα κάθε άνοιξη, καθώς ήταν και θεά της γης και της γονιμότητας.

Η ιστορία της γιορτής…

Η Γιορτή της Μητέρας ξεκίνησε το 1907 στις ΗΠΑ και το 1914 με προεδρικό διάταγμα η Ημέρα της Μητέρας ορίστηκε επίσημα εθνική γιορτή για τις ΗΠΑ και ο εορτασμός
της πραγματοποιείται κάθε Μάιο. Στην Ελλάδα, η Γιορτή της Μητέρας καθιερώθηκε το 1929 και συνδέθηκε αρχικά με τη γιορτή της Υπαπαντής στις 2 Φεβρουαρίου. Από τη δεκαετία του ’60 και έπειτα, ακολουθώντας το παράδειγμα των ΗΠΑ, ο εορτασμός της Ημέρας της Μητέρας πραγματοποιείται κάθε χρόνο τη δεύτερη Κυριακή του Μαΐου.
Όσο για την απουσία της μάνας είναι ένα δύσκολο κεφάλαιο και όχι εύκολα διαχειρίσιμο…εμπεριέχει θρήνο, πόνο, κενό και φτωχότερο λεξιλόγιο κατά μία λέξη αφού ποτέ ξανά δε θα πεις, τη λέξη «μάνα ..».