Το στίγμα της εβδομάδας

Οι σιδηροδρομικοί σταθμοί έχουν μία ιδιαίτερη αύρα.

Άλλοτε ενώνουν και άλλοτε χωρίζουν.

Στην παλιά Ελλάδα, οι σιδηροδρομικοί σταθμοί ήταν «το σημείο μηδέν των ανθρώπινων σχέσεων».

Όταν δεν υπήρχε το αυτοκίνητο, το τρένο ήταν ο μόνος τρόπος επικοινωνίας με τον κόσμο έξω από το χωριό ή την μικρή πόλη. Όσο, όμως, τα αυτοκίνητα γέμιζαν τους δρόμους, τόσο άδειαζαν τα τρένα.

Μέχρι που κάποια στιγμή, το τρένο βγήκε από τις ράγες και οι σταθμοί ερήμωσαν.

Σήμερα, οι σιδηροδρομικοί σταθμοί στέκουν ετοιμόρροποι και σκονισμένοι χωρίς τίποτα να θυμίζει την παλιά αίγλη.

Πριν λίγο καιρό βρέθηκα σε ένα παλιό σιδηροδρομικό σταθμό (όχι στην Ηλεία) που για μια βραδιά ξαναζωντάνεψε και μετατράπηκε σε θερινό σινεμά.

Οι σκέψεις και οι συγκρίσεις με τους δικούς μας πανέμορφους σταθμούς που έχουν αφεθεί στη λήθη και στην εγκατάλειψη, αυτονόητες.

Κτήρια κοσμήματα –τα πιο πολλά του 19ου αιώνα – που πλέον βρίσκονται σχεδόν υπό κατάρρευση αφού η εγκατάλειψη είναι ολοφάνερη.

Πέτρινα, νοσταλγικά και εγκαταλελειμμένα.

Γύρω τους βοηθητικά κτίσματα, αφημένα και αυτά στο έλεος του χρόνου.

Μέχρι πριν λίγα χρόνια φιλοξενούσαν τους υπαλλήλους του σιδηρόδρομου, είναι όμως τόσο ρημαγμένα πια, που θαρρείς και πέρασαν αιώνες από τότε.

Ο ΟΣΕ, γνώρισε μεγάλες δόξες στον τόπο μας  και υπήρχαν εποχές που ακόμη και στο τελευταίο χωριό που περνούσε είτε μέσα, είτε από κοντά του σιδηρόδρομος, υπήρχε και σταθμός.

Οι σταθμοί αυτοί ήταν πραγματικά αριστουργήματα της αρχιτεκτονικής.

Χτισμένοι με πέτρες, συχνά δίχρωμοι, με τις κόκκινες γωνίες τους να προεξέχουν κόντρα στο γαλάζιο του ουρανού και το πράσινο των βουνών.

Τη θλίψη που ξυπνά ο κλειστός και έρημος σταθμός, την παραμερίζει η φύση.

Καταπράσινο το τοπίο ολόγυρα του.

Δέντρα ψηλά και αγέρωχα κοιτάζουν προς τον ουρανό.

Σαν υπόσχεση ζωής ανάμεσα στη βαριά σκουριά…

Κι όπου το έδαφος είναι χέρσο, όπου το χώμα παραμένει ξερό, αυτοί σε πείσμα της φύσης είναι πνιγμένοι στα πλατάνια, τις λεύκες, τις ακακίες ή τα κυπαρίσσια.

Είναι παντού εκεί που δεν τους περιμένεις.

Μέσα στη μέση του τίποτα, ή πάλι πλάι σε δρόμους που η βουή τους δεν κατόρθωσε ακόμα να τους αποσπάσει από την αιώνια αταραξία τους

Το τρένο δεν περνάει πια από δω.

Άδειες οι ράγες της γραμμής.

Έρημη και η αποβάθρα που κάποτε στέκονταν άνθρωποι κάθε λογής.

Φαντάροι που αποχαιρετούσαν τα κορίτσια τους,

νεαροί και νεαρές που έπαιρναν το τρένο της μεγάλης φυγής με όνειρα για την φοιτητική ζωή,

παππούδες που περίμεναν να σφιχταγκαλιάσουν τα εγγόνια που κατέφταναν για διακοπές,

ηλικιωμένοι με τα βιβλιάρια στην τσάντα για να πάνε στους γιατρούς στην μεγάλη πόλη να βρουν τη γιατρειά τους.

Ερωτευμένοι που ανυπομονούσαν να φτάσουν εκεί που χτυπούσε η καρδιά τους.

Πόσες συναντήσεις, πόσοι αποχωρισμοί;

Πόσες χαρές, πόσες λύπες, πόσα γέλια, πόσα δάκρυα, χωράει μια αποβάθρα…