Φωτεινή Αζαμοπούλου: Ο συγγραφέας όσο πιο πολύ πιέζεται συναισθηματικά τόσο περισσότερο δημιουργεί

Γέννημα-θρέμμα Ηλεία…και συγκεκριμένα στο Σαμικό Ολυμπίας, με φόντο το υπέροχο Ιόνιο και λίγο πιο πίσω η κοιλάδα των Θεών, ένας πραγματικά υπέροχος και μοναδικός συνδυασμός για να αποκτήσει η μικρή Φωτεινή παιδικά βιώματα και εικόνες που θα τη συντροφεύουν και θα της διαμορφώσουν το χαρακτήρα και τη σκέψη στην ενήλικη ζωή της.

Στη συνέντευξη που ακολουθεί μας εξηγεί το πώς προέκυψε η συγγραφή στη ζωή της, τί είναι αυτό που την εμπνέει, μας μιλά για την πρώτη της δουλειά, για τα ερεθίσματα που εισπράττει από την εποχή, για το μυθιστόρημα που την καθόρισε και φυσικά για το αν…. Μια Στιγμή Αρκεί..!

Στην εντεκάχρονη πορεία της με τη λογοτεχνία έχει γράψει ποιήματα και διηγήματα που έχουν διακριθεί σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς.

Έργα της Φωτεινής Αζαμοπούλου κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Βεργίνα: Το μυθιστόρημα «Στην ψυχή μου το άγγιγμά σου», το θεατρικό «Ταχυδρόμος δίχως γράμμα», η ποιητική συλλογή «Τα μυστικά των ευ» και η συλλογική ποίηση με δυο επίσης Ηλείους φίλους «ΗΛΕίασις, σύζευξη ποιητικής εσοδείας» και ετοιμάζεται ένα βιβλίο με διηγήματα, τα περισσότερα βασισμένα σε αληθινές ιστορίες. Και από τις εκδόσεις ΕΞΗ κυκλοφορεί το μυθιστόρημα «Μια στιγμή αρκεί»…

Πώς προέκυψε η συγγραφή στη ζωή σας ; 
Νομίζω πως με καταδίωξε! Την ιδέα συνέλαβα μαθήτρια ακόμα, ας είναι καλά η κυρία Μανώλη, η φιλόλογός μου στη Δευτέρα Γυμνασίου. Ξεκίνησα δειλά στην εφηβεία μα εγκατέλειψα την προσπάθεια μεγαλώνοντας, για πολλά χρόνια. Συσσωρεύτηκε έτσι μέσα μου υλικό, πολύ φορτίο, που ζητούσε επειγόντως εκτόνωση.

Τί ήταν αυτό που γράψατε αρχικά ;
Ένα τετράδιο με ποιήματα. Κάποια τα έχω συμπεριλάβει στην πρώτη ποιητική
συλλογή μου «Τα μυστικά των ευ».

Από πού εμπνέεστε ;
Μπορεί από ένα προσωπικό γεγονός ή γεγονός στο άμεσο περιβάλλον μου, από την επικαιρότητα και έναν πόλεμο ή μια θεομηνία, από τις κρίσεις που προείπαμε, από μια εικόνα της φύσης, από ένα ζευγάρι που περπατάει, από ένα στίχο τραγουδιού. Τα ερεθίσματα είναι πολλά.

  Η συγγραφή όταν συσσωρεύεται ζητά εκτόνωση  

Η εποχή μας δίνει ερεθίσματα για λογοτεχνικά έργα ;
Νομίζω πάρα πολλά! Μας ήρθε και το 2020 απρόβλεπτο, πλούσιο σε αρρώστιες, τραγικά γεγονότα και φυσικές καταστροφές. Ανάστατη όλη η γη, με άγνωστες τις εξελίξεις σε όλους τους τομείς. Ο συγγραφέας όσο πιο πολύ πιέζεται συναισθηματικά τόσο περισσότερο δημιουργεί. Τουλάχιστον σε μένα αυτό συμβαίνει. Όταν όλα κυλούν ήρεμα και ομαλά απλά το απολαμβάνω, όταν υπάρχει πρόβλημα ξυπνά μέσα μου ο χείμαρρος των λέξεων.

Ποιο έργο πιστεύετε ότι σας καθόρισε σαν προσωπικότητα ;
Το μεταίχμιο ήταν πιστεύω το πρώτο μου μυθιστόρημα, το «Στην ψυχή μου
το άγγιγμά σου». Αναγκάστηκα να αποδεχτώ την ιδιότητα της συγγραφέα, η
ιστορία του είχε στοιχειώσει μέσα μου. Το ξεκίνησα το φθινόπωρο του 2007.
Θυμάμαι τις νύχτες, μετά τις πρώτες σελίδες του, για να αποκοιμηθώ δε
μετρούσα προβατάκια παρά επαναλάμβανα τη φράση «απλά γράφεις, δεν
είσαι συγγραφέας». Είναι που γνώριζα πως από κει και πέρα θα άλλαζε
εντελώς η καθημερινότητα και η ψυχοσύνθεσή μου.

Ο τίτλος του έργου σας μου έφερε εικόνες στο νου από τη ζωή μου. Τελικά, μια στιγμή αρκεί ; 

Ναι, μια στιγμή αρκεί να γίνει είτε το καλό είτε το κακό. Να ερωτευθείς κεραυνοβόλα ή να αποχωριστείς ένα δικό σου πρόσωπο, να ανατραπεί γενικότερα ο τρόπος της ζωής σου. Τέτοια πράγματα συμβαίνουν στην ηρωίδα μου, την Κανέλα. Και έχει αρκετά αυτοαναφορικά στοιχεία. Μακάρι να βρίσκουν και οι αναγνώστες τον εαυτό τους στις σελίδες του. Περιστρέφεται γύρω από τον έρωτα και τις κοινωνικές και οικογενειακές σχέσεις που διέπουν την καθημερινότητα ενός ζευγαριού σε ένα χωριό και μια επαρχιακή πόλη, το
αγαπημένο μου Ναύπλιο. Βασικός στόχος ήταν, πέρα από την περιγραφή της ιστορίας, η διείσδυση στο συναίσθημα. Οι ψυχικές ανατροπές είναι που με συναρπάζουν !

Τί σημαίνει η Ολυμπία για εσάς ;
Η Ολυμπία είναι ιερότητα, είναι θρησκεία. Είναι η απαρχή του κόσμου, η
αφετηρία του. Και πόσο τυχεροί εμείς που γεννηθήκαμε γύρω από τον άξονά
της!

Τί θυμάστε από τη γενέτειρά σας σαν παιδί ;
Τα πάντα. Η ιδιαίτερη πατρίδα δεν ξεχνιέται, ακόμα κι αν δε φροντίζεις γι αυτό. Αξίζει να σημειώσω πως στα όνειρά μου ο τόπος είναι πάντα το Σαμικό, το χωριό μου και τα μέρη που κινήθηκα σαν παιδί. Ανεξίτηλα παραμένουν επίσης τα μαθητικά μου χρόνια, η Κρέστενα και το Γυμνάσιο-Λύκειο, το πανέμορφο σχολειό μέσα στα πεύκα. Οι συμμαθητές μου, που πολλούς τους ξαναβρήκα διαδικτυακά, τι ωραία. Ας κλείσουμε μ’ αυτούς. Επιθυμώ να τους
ευχαριστήσω, όπως και όλους τους συντοπίτες μου, για την τεράστια αγκαλιά και τη στήριξή τους. Είναι υπέροχο μετά από τόσα χρόνια οι σχέσεις να παραμένουν ίδιες. Αληθινή ευλογία !