Πολιτισμός

4η μέρα προβολών Νεανικού Κινηματογράφου στην Πάτρα

agori_kai_o_kosmos.jpg
Ακούστε το άρθρο

Ο λύκος και τ’ αρνάκι , Το βαρέλι (11′), Το αγόρι και ο κόσμος (81′) είναι οι τρεις ταινίες με τις οποίες κλείνει το βράδυ της Πέμπτης 2 Ιουλίου , η ενότητα  παιδικού και νεανικού κινηματογράφου , του Διεθνούς Φεστιβάλ της Πάτρας.

Στο αίθριο του παλαιού δημοτικού νοσοκομείου θα προβληθούν :

Ο λύκος και τ’ αρνάκι

της Nataliya Grebenkina

Ρωσία, 2013, animation, 8’

Κάποτε ήταν ένας λύκος κι ένα αρνάκι. Επικοινωνούσαν με το ένστικτο. Ο πιο δυνατός

νικάει, αλλά όχι για πολύ. Ο σοφός παρατηρητής και ο χρόνος θα αλλάξει τα γεγονότα.

 

 

Το βαρέλι

της Anabel Rodríguez

Ηνωμένο Βασίλειο-Βενεζουέλα, 2013, ντοκιμαντέρ, 11’

Ο δεκατριάχρονος Luis David έχει εφτά αδέρφια. Ζουν στο Κόνγκο Μιραδόρ, ένα μικρό χωριό χτισμένο πάνω σε στύλους στη λίμνη Μαρακάιμπο, την περιοχή με τις περισσότερες πετρελαιοπηγές σε όλη τη Λατινική Αμερική. Ο κόσμος εκεί δύσκολα τα βγάζει πέρα. Η μόνη σχέση των κατοίκων με το πετρέλαιο είναι τα βαρέλια που χρησιμοποιούν τα παιδιά ως παιχνίδια και μεταφορικά μέσα.

 

Το Αγόρι και ο Κόσμος»:

O Menino e o Mundo

 

Η ιστορία ενός Αγοριού, που φεύγει από το χωριό του και πηγαίνει στην πόλη για να συναντήσει τον πατέρα του, ο οποίος αναζητά εργασία ως εσωτερικός μετανάστης. Στο ταξίδι αυτό, το Αγόρι παρατηρεί το αντιφατικό πρόσωπο της σύγχρονης Βραζιλίας, που θα μπορούσε να είναι μια οποιαδήποτε χώρα στην εποχή της παγκοσμιοποίησης. Η ταινία, συναρπάζει με τα σχέδια, τα χρώματα και τη μουσική. Δεν έχει διαλόγους «για να μη λερωθεί αυτό το διαμάντι με περιττά πράγματα», όπως έγραψε ο κριτικός της γαλλικής «L’ Express».

Βραζιλία, 2013, 81’

Ο Δημήτρης Σπύρου,  καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Ολυμπίας, για το φιλμ:

«Κατανοητό σε πρώτο επίπεδο κι από ένα παιδάκι 5 χρόνων. Σε ένα δεύτερο επίπεδο καταδίκη του νεοφιλελευθερισμού, που φτωχοποιεί ευρύτατες λαϊκές μάζες, σπαταλά τον φυσικό πλούτο, καταστρέφει το περιβάλλον, στερεί τις δημοκρατικές ελευθερίες, δεν σέβεται τις πολιτιστικές ιδιαιτερότητες. Κι όμως είναι αισιόδοξο! Χρησιμοποιεί με τρόπο μοναδικό όλα τα αφηγηματικά στυλ του animation, σε μια πανδαισία χρωμάτων που καλύπτουν όλη τη γκάμα της ζωγραφικής: από υδατογραφίες ως μολύβια και …στυλό διαρκείας! Η περιγραφή του αστικού περιβάλλοντος θυμίζει τη Μητρόπολη του Φριτς Λανγκ.

* Το “Αγόρι και ο Κόσμος” έχει σαρώσει τα  διεθνή βραβεία σε πολλά μεγάλα φεστιβάλ του κόσμου. Ανάμεσά τους το «Κρύσταλλο» (βραβείο καλύτερου animation μεγάλου μήκους) στο Φεστιβάλ του Ανεσί της Γαλλίας, που θεωρείται το κορυφαίο του είδους στον κόσμο και το βραβείο καλύτερου animation στο Φεστιβάλ της Οτάβα του Καναδά.

* Στο εξαιρετικό σάουντρακ της ταινίας συμμετέχει ο ζωντανός θρύλος της βραζιλιάνικης μουσικής Nana Vasconselos, βραβευμένος επί σειρά ετών ως «ο καλύτερος λάτιν τζαζ κρουστός της χρονιάς».

 Επίσης παίρνουν μέρος άλλοι κορυφαίοι μουσικοί και συγκροτήματα της Βραζιλίας, όπως οι Barbatugues. 

* Ο σκηνοθέτης επιλέγει να ζωγραφίσει «παιδικά», συνδυάζοντας κάθε πιθανή τεχνική: λάδι, ξυλομπογιές, μαρκαδόρους, στυλό διαρκείας, ζωγραφική και κολάζ. Επιπλέον κάνει μια τολμηρή και ποιητική επιλογή: δε φοβάται το λευκό! Κάθε σχέδιο είναι μία έκπληξη. Και η ταινία είναι χωρίς διαλόγους – ή μάλλον, έχει μόνο κάποιες ατάκες σε μία κατασκευασμένη γλώσσα – βραζιλιάνικα ανάποδα!

* Τον Οκτώβριο, η ταινία κυκλοφόρησε σε 80 αίθουσες της Γαλλίας, και η προβολή της συνοδεύτηκε από διθυραμβικές κριτικές

Λίγα λόγια για την ταινία:

 

    Οικουμενικής σημασίας: αυτός ο χαρακτηρισμός πάει γάντι στην ταινία  animation «Το αγόρι και ο κόσμος» κι αν σας φαίνεται βαρύγδουπος, σκεφθείτε πως η ταινία του  Αλε Αμπρέου, μιλά για τα πάντα:  για ό,τι αγαπάμε και ό,τι μας πληγώνει, για ό,τι κινδυνεύει να χαθεί και ό,τι έχουμε που μας κάνει χαρούμενους, για το πολύτιμο και για το περιττό, για το αναντικατάστατο και το άχρηστο, για τον πλανήτη μας, το  έξω σύμπαν, αλλά και για το έσω σύμπαν, την ψυχή μας -κι όλα αυτά με έναν υπέροχα παιδικό τρόπο. Κι όχι μόνο γιατί ο ήρωας είναι ένας πιτσιρικάς, που προσπαθεί σε όλη σχεδόν την ταινία να βρει τον πατέρα του, που είχε φύγει για να δουλέψει στη μεγάλη πόλη, αλλά και γιατί όλες οι φιγούρες, όλη η αισθητική της ταινίας, παραπέμπουν σε παιδικές, γραμμικές, ελλειπτικές ζωγραφιές – ένας αληθινός ύμνος στη παιδικότητα, μέσω της οικονομίας των συμβόλων.

 Ο Πικάσο είχε πει κάποτε πως του πήρε μια ζωή ολόκληρη για να μάθει να ζωγραφίζει σαν παιδί – η δήλωση αυτή ισχύει για την υψηλής ποιότητας αισθητική της ταινίας, που μιλά για τα πιο σοβαρά πράγματα με έναν ανάλαφρο, παιδικό όπως είπαμε, τρόπο. Και τι δεν θα συναντήσει ο μικρός ήρωας, που σαν άλλος Οδυσσέας πλανιέται σε μια χώρα, που θα μπορούσε να ήταν στην Λατινική Αμερική, αλλά και οπουδήποτε αλλού. Από τις γιορτές, τη χαρά και τη μουσική, μέχρι την κακοπληρω-μένη βιομηχανική εργασία, την καταστροφική εκμετάλλευση του φυσικού περιβάλ-λοντος, την ρύπανση και το φαινόμενο του θερμοκηπίου, αλλά και την πολιτική καταπίεση, τη δικτατορία και βέβαια την πείνα -οι εικόνες καμιά φορά είναι σπαρακτικές μέσα στην αμεσότητα και τη γλύκα τους. Δεν είναι απλώς μια ταινία για μικρούς και μεγάλους, είναι μια ταινία για όλους τους ανθρώπους.

ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ

Όλη η επικαιρότητα