9 χρόνια… – Κανείς δεν ξεχνά

Share

Ξημέρωνε Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου του 2013. Ο χρόνος σταμάτησε στις 00:05. Ο Ρουπακιάς στρίβει το μαχαίρι στην καρδιά του Παύλου. Εκείνος στέκεται όρθιος, δείχνει τον δολοφόνο του στους αστυνομικούς που έμεναν για ώρα παρατηρητές, στην τελευταία πράξη της ζωής του. Ένα ασθενοφόρο φτάνει μισή ώρα μετά. Τον παραλαμβάνει και κατευθύνεται στο Γενικό Κρατικό. Λίγο πριν την άφιξη, ο φάρος του σβήνει. Ο Παύλος ξεψύχησε.

Που πάει η ψυχή όταν βγαίνει από το σώμα μας; Που πήγε η ψυχή του άνδρα που δεν φοβήθηκε, που έγινε ασπίδα προστασίας όσων αγαπούσε; Που πήγε η ψυχή του άνδρα που έκλεισε στην γροθιά του τον κόσμο όλο, που δεν έκανε βήμα μακριά από τις αξίες του; Που πήγε η ψυχή του άνδρα που στάθηκε όρθιος μπροστά στο τέρας και το κοίταξε μέσα στα μάτια; Που πήγε η ψυχή του Παύλου;

Η ψυχή του Παύλου, έμεινε εδώ, στον δρόμο που πήρε το όνομα του. Από τις σταγόνες του αίματος του, που πότισαν το τσιμέντο, φύτρωσαν πανέμορφα κόκκινα τριαντάφυλλα. Θα τρυπούν με τ’ αγκάθια τους όποιον προσπαθεί να τα κόψει. Φύτρωσαν ιδέες ελεύθερες. Θα κόβουν σαν λεπίδες όποιον προσπαθεί να τις φυλακίσει.

Η ψυχή του Παύλου έγινε ήλιος, που με τις αχτίδες του φωτίζει τις γκρίζες μέρες που στοιχειώνουν το μέλλον μας. Έγινε γέλιο στο πρόσωπο ενός παιδιού που κλαίει για τ’ αύριο. Έγινε ελπίδα, σημαία που ανεμίζει στα χέρια όσων αγωνίζονται για έναν κόσμο χωρίς σύνορα, χωρίς όρια, χωρίς μίσος και διακρίσεις. Στα χέρια όσων παλεύουν ενάντια σε κάθε μορφή φασισμού.

Η ψυχή του Παύλου  έγινε αγκαλιά και με κράτησε πριν καταφέρουν να με ρίξουν, και σε κράτησε πριν πετύχουν να σε λυγίσουν. Μας είπε να σφίξουμε τα δόντια, να μη δακρύσουμε, να μη φοβηθούμε.

Η ψυχή του έγινε δέντρο με ρίζες πολύ βαθιές, και με φύλλα πυκνά στα κλαδιά του. Όταν ο αέρας τα αγκαλιάζει, φώλιασε στη σκιά τους, κλείσε τα μάτια και άκου… Στο θρόισμα τους, θα ακούς τις ρίμες του, να τις θυμάσαι, να μη τις ξεχνάς.

Να μην ξεχνάς τον Παύλο.