Α. Στεφανόπουλος: «Εμείς χάνουμε τη γλώσσα μας… Εσείς χάνετε τα παιδιά σας»

Μας έδωσαν το δικαίωμα της ψήφου, αλλά ταυτοχρόνως μας το περιόρισαν… «Όσα παιδιά έχουν έρθει στην Αμερική από το 2009 μέχρι σήμερα, σε όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης κάνουν την Ελλάδα μας υπερήφανη!

Ωστόσο αυτά είναι τα παιδιά που σπουδάσατε εσείς από το δικό σας υστέρημα, είναι παιδιά που μεγαλώσατε εσείς, είναι το δικό σας απόθεμα…».

Τα παραπάνω, μεταξύ άλλων, τονίζει με εμφατικό αλλά και ιδιαίτερα συγκινητικό τρόπο ο Ηλείος (από το Νεοχώρι Κυλλήνης) δημοσιογράφος και εκδότης της εφημερίδας «Πρωινή» στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, Αλέξανδρος Στεφανόπουλος.

Βρέθηκε τις τελευταίες ημέρες στην Ελλάδα και τον νομό μας και μας έδωσε τη δυνατότητα να έχουμε μία ουσιαστική και αυθεντικού χαρακτήρα συζήτηση μαζί του, η οποία περιελάμβανε και επίκαιρα θέματα.
Ο κ. Στεφανόπουλος απάντησε και στο ερώτημα της δυνατότητας ψήφου των αποδήμων στις εθνικές εκλογές, υποστηρίζοντας ότι θα πρέπει να υπάρξει όσο το δυνατόν μεγάλη συμμετοχή, ωστόσο εξέφρασε την έντονη δυσαρέσκειά του για το γεγονός ότι το εκλογικό δικαίωμα περιορίζεται μόνο στους χώρους των προξενείων.

1. Ποιοι είναι οι λόγοι που σας φέρνουν αυτή τη φορά στην Ηλεία;

– Είναι ένα θλιβερό γεγονός. Έχασα ένα πολύ προσφιλές μου πρόσωπο. Δυστυχώς τις περισσότερες φορές για αυτά έχει τύχει να έρθω, όμως ας το προσπεράσουμε μιας και είναι ένα πολύ ιδιωτικό κομμάτι. Εγώ το χρέος μου το έκανα. Έκανα ένα ύστατο Χαίρε από τις σελίδες της πατρίδας.

2. Πόσο εύκολο ή δύσκολο μπορεί να είναι το έργο του Έλληνα δημοσιογράφου στην Αμερική; Πως ανταποκρίνεται όλα αυτά τα χρόνια η ομογένεια, όχι τόσο της πρώτης γενιάς αλλά της δεύτερης και της τρίτης, σε μια ελληνική έκδοση όπως η σημερινή της «Πρωινής»;

– Επειδή χάνουμε τη γλώσσα μας, είχα υποσχεθεί όταν πήρα την «Πρωινή» ότι θα την διατηρήσω μόνο στα ελληνικά. Δεν ήταν εφικτό. Την πήραμε και την γυρίσαμε γρήγορα στο διαδίκτυο, μιας και πλέον είναι η επόμενη γενιά, της αλληλοδιάδρασης. Δεν τα καταφέραμε να την κρατήσουμε μονόγλωσση ελληνική, αφού χάνεται η ελληνική γλώσσα. Και έχουν ευθύνες όλοι. Και το μητροπολιτικό κέντρο, η Ελλάδα, και εμείς, η Αρχιεπισκοπή που κατά μείζονα λόγο έχει την κεντρική ευθύνη για την πορεία της ομογένειας, γιατί εάν το σπίτι δεν μιλάει ελληνικά από που θα πάρει το παιδί προσλαμβάνουσες; Ένιωθα πόνο όταν έμπαινα στα πολιτιστικά κέντρα και έβλεπα οπουδήποτε αλλού, οποιαδήποτε αμερικανικά μνημεία και δεν ήταν η «Πρωινή». Το αντιληφθήκαμε πολύ γρήγορα και έτσι τη γυρίσαμε στα αγγλικά.

Είναι δύσκολο όμως το λειτούργημά του δημοσιογράφου, όπως είναι και εδώ. Πρέπει να έχεις το συγκριτικό πλεονέκτημα του ήθους, της εντιμότητας. Αυτό τείνει να χαθεί και όπως βλέπετε ο χώρος μας έχει απαξιωθεί όχι αδίκως. Η κοινωνία έχει αντανακλαστικά, έχει ήθος, έχει εντιμότητα έχει πίστη στο Θεό. Σήμερα εμείς θα παίξουμε μία συνέντευξη κάποιου από εδώ που θα σας συγκλονίσει. Όταν δείτε αυτή τη συνέντευξη του Ηλία Χριστοδουλόπουλου, ενός ανθρώπου ο οποίος με συγκλόνισε με όσα μου αποκάλυψε για την πίστη του στο Θεό, τα θαύματα που είδε. Αυτά είναι που τα κρατάτε εσείς. Εμείς στο κέντρο και πολύ περισσότερο στην Αμερική, στο Σικάγο ή στη Βοστώνη, δεν είναι εύκολο και έχουμε τεράστια ευθύνη.
Αντώνη κάνεις κρίσιμο ερώτημα. Εάν δεν υπάρχει όμως το συγκριτικό πλεονέκτημα του ήθους, χάνουμε τα πάντα. Χάνουμε τις αξίες μας και τους θεσμούς. Αυτά δημιουργούν οράματα, δημιουργούν πλαίσια. Δεν μπορεί να στοχοποιείται οποιοσδήποτε σέβεται και τιμά τον πατέρα του, τη μητέρα του, την οικογένειά του ή να στοχοποιείται οποιοσδήποτε αγαπάει τη γλώσσα του, αγαπάει την πατρίδα του, αγαπάει το έθνος του, να μπορεί να είναι μειονότητα οποιοσδήποτε θέλει να είναι πρώτα Έλληνας και μετά όλα τα υπόλοιπα, έλληνας και ορθόδοξος στο γένος. Αυτό το χρέος το έχουμε όλοι.

3. Για κάποιον που θα επιθυμούσε να δοκιμάσει την τύχη του στην Αμερική ποιες θα ήταν οι συμβουλές σας για γρηγορότερη και καλύτερη προσαρμογή του στον χώρο;

– Όσα παιδιά ήρθαν τα κατάφεραν πολύ γρήγορα. Είχαν μεράκι, είχαν προσήλωση. Πραγματικά τα κατάφεραν. Βέβαια ήταν και αποφασισμένα. Ήξεραν ότι πάνε σε μία άλλη πατρίδα, ήξεραν ότι πάνε σε έναν άλλον χώρο. Δεν θα έλεγα ότι είναι ιδιαίτερα φιλόξενος ο χώρος στην Αμερική. Ιδιαίτερα η Νέα Υόρκη είναι μία σκληρή Μεγαλόπολη. Κάθε Παρασκευή πρέπει να πληρώσεις τους λογαριασμούς για τα morgens, να πληρώσεις τους λογαριασμούς για το σπίτι να το κρατάνε λειτουργικό. Την τρίτη Παρασκευή πρέπει να πληρώσεις για την τροφοδοσία του σπιτιού. Ότι έχει ανάγκη ένα σπίτι, είτε είναι για ένα άτομο, είτε για δύο, είτε για μία πολυπληθή οικογένεια. Η τέταρτη Παρασκευή είναι για σένα, να βγεις έξω να ψωνίσεις για τον εαυτό σου κάποιο ρούχο, να προσφέρεις πολιτισμό και λίγη χαρά. Δυστυχώς από αυτή την τέταρτη Παρασκευή έχουμε αρχίσει και απομειώνουμε και μοιράζουμε στις προηγούμενες τρεις παρασκευές και ότι μείνει, ένα 35%, είναι για να βγούμε έξω, να πιούμε ένα καφέ. Όμως δεν χάνουμε τον προσανατολισμό μας.

Όποια παιδιά ήρθαν από το διάστημα 2009 μέχρι τώρα, κυριολεκτικά κάνουν την Ελλάδα υπερήφανη.
Το θέμα είναι ότι αυτά τα παιδιά τα σπουδάσατε εσείς, αυτά τα παιδιά είναι από τους φόρους σας, αυτά τα παιδιά είναι από το υστέρημα το δικό σας, αυτά τα παιδιά είναι από την αιμοσταγή φορολογία τη δική σας. Και τώρα τους χαίρονται οι Αμερικάνοι, οι Καναδοί, όλες οι χώρες της Ευρώπης. Αυτός όμως είναι ο κόπος ο δικός σας Αντώνη. Δεν υπάρχει Έλληνας που να ήρθε εκεί και να μην βρήκε δουλειά. Θα περάσει από όλα τα στάδια. Και από τα πιάτα, και από το σερβίρισμα. Δεν είναι ντροπή. Είναι καταξίωση, είναι εμπειρία. Και πολλές φορές όταν γίνεται εμπειρία της ζωής, εμπειρία του Θεού, τότε αυτό σε κάνει άλλον άνθρωπο. Πετυχαίνουν λοιπόν όσοι έχουν όρεξη για δουλειά. Το θέμα είναι ότι όλο αυτό είναι το απόθεμα το δικό σας. Αυτά τα παιδιά που έχουν έρθει εκεί είστε εσείς.

4. Πως αντιμετωπίζουν οι απόδημοι έλληνες τη δυνατότητα που τους δίνει πλέον ο νόμος να μπορούν να ψηφίζουν στις εκλογές; Ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα να γραφτούν στους καταλόγους;

– Τώρα με βάζεις σε δύσκολα πράγματα. Θεωρούν οι Έλληνες της ομογένειας ότι έχουν εξαπατηθεί συνολικά από το καθεστωτικό κομματικό σύστημα. Να σας το κάνω πιο απλά. Ενώ ο νόμος και η βελτίωση μετέπειτα του κ. Βορίδη δίνει τη δυνατότητα ψήφου, μας περιόρισε τη δυνατότητα να μετατρέψουμε σε εκλογικά κέντρα όλα τα πολιτιστικά μας κέντρα και τις ενορίες μας και τα σχολεία μας.
Μας λέει ότι μόνο στο προξενείο, γιατί περιορίζονται τα έξοδα. Εκεί λοιπόν ο Έλληνας που θα έρθει από την Καλιφόρνια για να πάει στη Νέα Υόρκη, είναι προτιμότερο να πάρει το αεροπλάνο και να έρθει κατευθείαν στην Ελλάδα. Είναι ασύμφορο λοιπόν. Το ίδιο συμβαίνει και για απομακρυσμένες περιοχές.
. Και όμως επειδή υπάρχει και πάθος και νόστος, αλλά και μένος, θα έρθουν να ψηφίσουν. Τι θα ψηφίσουν, θα το δείξουν οι δύο εκλογικές αναμετρήσεις. Πριν από λίγη ώρα έκανα συνέντευξη με τον διευθυντή σας κ. Πλευριά. Άκουσα μία κραυγή απελπισίας, άκουσα μία ύστατη κραυγή. «Ελάτε κοντά μας». Και το ίδιο θα πω και εγώ. Ελάτε να συμμετέχετε, ελάτε όλοι. Πρέπει να συμμετέχουν στην εκλογική διαδικασία, η οποία είναι μία ιερή πράξη.

Αυτός στρατηγικά εταίρος, εμείς ιστορικά και πολιτιστικά

5. Σε σχέση με την Τουρκία, θα συνεχιστεί αυτή η στάση που κρατάει η Αμερική για τον εξοπλισμό της γείτονος και τα F-16; Θα περάσει η πρόθεση του προέδρου των ΗΠΑ να δώσει το πράσινο φως από Κογκρέσο και Γερουσία;

Θα συνεχίζω να υποστηρίζω ότι τα τουρκικά συμφέροντα με το ίδιο ή και λιγότερο προσηλωμένο δρόμο, δεν παύουν να θεωρούν την Τουρκία στρατηγικό εταίρο (μιλούν οι επίσημες εκθέσεις του State Department) και και την Ελλάδα Ιστορικό εταίρο και πολιτιστικό. Δεν λέω ότι το υποβαθμίζω, αλλά η Ελλάδα θεωρείται ιστορικός και πολιτιστικός εταίρος και η Τουρκία εξακολουθεί να θεωρείται στρατηγικός εταίρος. Είναι η έκθεση του State Department του 2019, την οποία αποκάλυψε ολόκληρη στο σύνολό της στο περιοδικό Επίκαιρα.

Οι Έλληνες πρέπει να είναι ενωμένοι, πρέπει να ‘ναι αδελφωμένοι, κάποτε πρέπει να υπάρξει σύμπνοια. Δεν είναι ανάγκη να έρθει βράδυ ο Τούρκος για να μας αναγκάσει να είμαστε ενωμένοι, ούτε πρωί πρέπει να έρθει, ούτε νύχτα, ούτε ποτέ. Να κάτσει εκεί που είναι, γιατί ο Έλληνας όταν δει – και δεν πρέπει να φτάνουμε εκεί – ότι απειλούνται η πατρίδα του, η ψυχή του που είναι η ορθοδοξία και τα ιερά του, τότε ξεχνάει τους διαχωρισμούς και οι Τούρκοι αυτό το ξέρουν καλύτερα από εμάς.

Υπάρχει ο οικονομικός πόλεμος που σε αυτό η Τουρκία επενδύει πολύ. Δυστυχώς εκεί έχουμε χάσει πάρα πολλά συγκριτικά πλεονεκτήματα, αλλά τέτοια σύγκρουση που να ενώσει τον Έλληνα, δεν νομίζω ότι θα κάνουν το τραγικό ιστορικό λάθος οι Τούρκοι να το κάνουν αυτό. Γιατί κάτι τέτοιο να είστε σίγουροι ότι θα κάνει δεξιούς και αριστερούς να ξεχάσουν πρόσκαιρα πάντα – διότι ο Έλληνας έτσι κάνει – τις διαφορές τους, να γίνουν ένα, να γίνουν γροθιά. Έτσι ήταν και το 1940. Τον είχαν δικτάτορα τον Μεταξά, αλλά τα ξέχασαν και πήγαν και νίκησαν και ανέτρεψαν τον πόλεμο και τη ροή του. Ο Έλληνας είναι κατασκευασμένος να παράγει σκέψη, πολιτική διανόηση, πολιτισμό και να δίνει και μάχες. Μην περιμένετε λοιπόν να αλλάξουν.

Κάθε φορά που έρχεστε στην Ηλεία, φεύγετε με ενθαρρυντικά μηνύματα για τον τόπο ή με μια δόση απογοήτευσης από αυτά που βλέπετε;

– Η τελευταία δόση ενθάρρυνσης είσαι εσύ και ο διευθυντής σας κ. Πλευριάς. Στην ιδιαίτερη πατρίδα μου δεν κάθισα πάρα πολύ. Πήγα μόνο για το θλιβερό συμβάν να χαιρετήσω το προσφιλές μου πρόσωπο, τη θεία μου. Δεν κάθομαι πάρα πολύ, όμως φεύγω με ελπίδα. Όνειρό μου είναι να μείνω όσο περισσότερο γίνεται. Δεν θέλω να αφήσω τα οστά μου στον Άγιο Μιχαήλ, εκεί στο νεκροταφείο που έχουμε στο Long Island. Θέλω να επιστρέψω εδώ πέρα, θέλω τα οστά μου να έρθουν στην ιδιαίτερη πατρίδα μου. Νιώθω Έλληνας, αγαπάω την Ελλάδα αρκετά, αλλά όχι περισσότερο από ότι εσύ, από τη μάνα σου, από τον πατέρα σου. Είναι μύθος ότι εμείς αγαπάμε περισσότερο από εσάς την πατρίδα μας. Εσείς πονάτε και πεινάτε. Εμείς είμαστε απομακρυσμένοι. Συνεχίζεται και είστε άξιοι διάδοχοι μιας ιστορικής εφημερίδας η οποία έχει τώρα ένα πλήρες συγκρότημα, έχετε ραδιοφωνικό συγκρότημα, έχετε τηλεόραση, συνεχίζετε την παράδοση και να τη στηρίξετε γιατί είναι το σπίτι σας.