Η ανατριχιαστική περιγραφή της Βασιλικής Μυλωνά για το θανατηφόρο τροχαίο του γιού της Πάνου

Με δάκρυα στα μάτια και σπασμένη φωνή περιέγραψε σε όσους παρακολούθησαν το 3ο TedxPatras, η κυρία Βασιλική Δανέλλη Μυλωνά, την στιγμή που άλλαξε για πάντα την ζωή της, τον θάνατο δηλαδή του 22χρονου γιου της Πάνου σε τροχαίο δυστύχημα στην Πατρών-Κορίνθου. Με δυσκολία η κυρία Μυλωνά κατάφερε να μοιραστεί με το κοινό τις  τραγικές στιγμές της 22ας Μαρτίου του 2004, μια ημερομηνία που αποτέλεσε σταθμό για την περαιτέρω εξέλιξη της ζωής της.

Όπως ανέφερε εκείνη την ημέρα εκπροσωπούσε τον ΟΤΕ σε ένα μεγάλο συνέδριο. Ξαφνικά χτύπησε το κινητό της και άκουσε την φωνή του άντρα της, η οποία της φάνηκε ταραγμένη, να της λέει, ότι έπρεπε να πάνε στην Πάτρα, διότι ο Πάνος είχε ένα ατύχημα.

«Αναστατώθηκα, χωρίς να ξέρω τι έχει συμβεί. Όταν φθάσαμε στο Νοσοκομείο του Αιγίου ήταν που έζησα την πιο συγκλονιστική στιγμή της ζωής μου», θυμάται. «Μπήκαμε μέσα και είδα έναν τραυματιοφορέα του ΕΚΑΒ, ο οποίος ήταν και παρών, τουλάχιστον τις πρώτες στιγμές  μετά το δυστύχημα. Όταν ρώτησα τι συνέβη; Που είναι ο Πάνος; Που είναι ο γιος μας; Μου είπε: Ο γιος σας δεν έφταιγε.» Μετά ρώτησε τι έχει συμβεί, αν είναι εκεί ή που είναι ο γιος της και της απάντησαν ότι είχε μεταφερθεί στο Νοσοκομείο της Πάτρας.

«Ρώτησα: Είναι κάτι σοβαρό; Δεν μίλησαν. Είδα τη Νοσοκόμα σκυμμένη, την έχασα από τα μάτια μου για δύο λεπτά. Την είδα μετά από λίγο κρατώντας μια μαύρη πλαστική σακούλα απορριμμάτων, με φαρδύ λευκοπλάστ που έγραφε επάνω το όνομα του Πάνου, την ημερομηνία και την ώρα. Αυτή ήταν η στιγμή που κατάλαβα ότι ο γιος μας δεν ζούσε πια. Ήταν μια στιγμή που την έζησα αμέτρητες φορές, πολλές νύχτες μετά. Σίγουρα μια στιγμή που με σημαδεύει. Σταθήκαμε με τον άντρα μου στην πόρτα του Νοσοκομείου, πριν κατευθυνθούμε προς το Νοσοκομείο της Πάτρας ή πριν περάσουμε από την τροχαία.

Το έδαφος είχε χαθεί κάτω από τα πόδια μας. Νιώθω ακόμη το μούδιασμα εκείνης της στιγμής, που σκεφτόμουν την κορμοστασιά του Πάνου, το χαμογελαστό του πρόσωπο. Είναι από αυτές τις στιγμές που η πολιτεία δεν κάνει τίποτα. Κάτι που το έχω επισημάνει επανειλημμένα. Δεν φθάνει που δεν κάνουν τίποτα για την πρόληψη, αλλά δεν κάνουν τίποτα ούτε για τέτοιες στιγμές που θα έπρεπε να είναι κοντά στον άνθρωπο.

Φθάσαμε στο Νοσοκομείο της Πάτρας. Ο άντρας μου είχε το κουράγιο να πει στη Νοσοκόμα που μας υποδέχθηκε, ήταν εκεί οι καθηγητές και οι φίλοι του Πάνου που ήξεραν τι είχε συμβεί, να δώσει τα όργανά του. Μας είπαν ότι ήταν πολύ αργά. Έτρεξε η Νοσοκόμα μήπως προλάβει να δώσει τον αμφιβληστροειδή. Πολλές φορές σκέφτομαι ότι θα ήταν μια παρηγοριά να βλέπω τα μάτια του παιδιού, σε έναν άλλο άνθρωπο.Τίποτα δεν γίνεται για την πρόληψη.  Αυτή ήταν τόσο δύσκολη στιγμή», συνέχει η κυρία Μυλωνά με τρεμάμενη φωνή.

Όμως όπως επισήμανε σε αυτή τη δύσκολη στιγμή οι άνθρωποι γύρω τους δεν έμειναν αδιάφοροι. Στο περιβάλλον του Πάνου και το Πανεπιστήμιο άρχισε μια μεγάλη διαμαρτυρία, αρχικά μέσα από το σάιτ του Πανεπιστημίου της Πάτρας. Συγκεντρώθηκαν 3.500 υπογραφές, μέσα σε 3-4 εβδομάδες, για τον Πάνο που δεν γύρισε πίσω και για την καρμανιόλα Κορίνθου-Πατρών. Αυτή ήταν η στιγμή που όπως, λέει, την αφύπνισε για να γίνει κάτι για να μην θρηνούμε άδικα θύματα στους δρόμους και να προχωρήσει στην ίδρυση του Ινστιτούτου Οδικής Βοήθειας «Πάνος Μυλωνάς».

«Ήταν μια μεγάλη ενθάρρυνση όταν γράφοντας στον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας, πήρα αμέσως, εντός μιας εβδομάδας, απάντηση και με κάλεσε στο Προεδρικό Μέγαρο.  Τον ενημέρωσα. Είχαμε κάνει και ένα σχέδιο καταστατικού, είχε γίνει πριν και μια υποτροφία στην μνήμη του Πάνου με ομόφωνη απόφαση της Συγκλήτου του Πανεπιστημίου Πατρών.

Αφού είχαν γίνει όλες αυτές οι ενέργειες, οι επιστολές που μου έστειλαν, ο Πρόεδρος των Μηχανολόγων κ.α.. Πραγματικά αυτή η στήριξη από τον Πρώτο Πολίτη της χώρας μου έδωσε τη δύναμη και την ενθάρρυνση να συνεχίσω. Ακόμα θυμάμαι τα λόγια του Προέδρου, του Κωστή Στεφανόπουλου και τις συμβουλές του για το εγχείρημα και την προσπάθεια να χτίσουμε κάτι που θα προλάβει και θα σώσει ζωές», σημείωσε μεταξύ άλλων η κυρία Μυλωνά.