Ανδρέας… Ένα παιδί που δολοφονήθηκε και δεν το αναζήτησε κανείς

Ιανουάριος 2017.  Σε ένα μικρό διαμέρισμα  στην οδό Σκιάθου στην Κυψέλη ζει ο μικρός Ανδρέας με τη μητέρα, τον πατριό του και την αδερφούλα του την Ιωάννα που είναι δύο χρόνια μεγαλύτερή του. Εκείνο το μοιραίο απόγευμα η Ιωάννα έχει πάει να παίξει σε ένα συμμαθητή της .Ο μικρούλης μένει στο σπίτι. Παίζει και τραγουδά.. Ο πατριός του ένας Πολωνός οικοδόμος εκνευρίζεται και του λέει να σταματήσει. Ο μικρούλης συνεχίζει το τραγούδι…

Ο πατριός εκείνη τη στιγμή κάνει κάτι ασύλληπτο. Βάζει μονωτική ταινία στο παιδί. Για να το …τιμωρήσει. Να το …συνετίσει. Και το παιδί ξεψυχά …

Σε απόσταση αναπνοής βρίσκεται η Χριστίνα η μητέρα του, παίζει παιχνίδια στον υπολογιστή. Το παιδί της ψυχορραγεί και δεν κάνει τίποτα απολύτως. Όταν καταλαβαίνουν ότι το παιδί δεν ζει ο Πολωνός παίρνει το άψυχο κορμάκι του και το θάβει στην ταράτσα. Μετά από καιρό βάζει τα οστά του σε μια εργαλειοθήκη και τα έχει για καιρό μαζί του.

Σε όλους έλεγαν το ίδιο παραμύθι …Ότι το παιδί είναι με τον πατέρα του στην Πολωνία. Αν δεν μιλούσε ένας Βούλγαρος φίλος του ζευγαριού δεν θα μαθευόταν ποτέ η αλήθεια. Η Ιωάννα το κοριτσάκι  που πρόλαβε να σωθεί όταν καταγγέλθηκε η δική της κακοποίηση  όταν κλήθηκε από τους αστυνομικούς να δώσει κατάθεση δεν ήξερε ότι ο αδερφός της είναι νεκρός. Πίστευε ότι ζει …με τον πατέρα τους. Ότι προσπάθεια έκανε για να επικοινωνήσει μαζί του έπεφτε στο κενό.
«Ο Μάριο είναι πολύ κακός άνθρωπος» είπε στους αστυνομικούς και συνέχισε περιγράφοντας ασύλληπτες τιμωρίες.

«Μας χτυπούσε και τους δύο …Τον Ανδρέα τον άφηνε νηστικό, τον έβαζε άλλες φορές τιμωρία στην ταράτσα και του έδινε τρεις φέτες ψωμί. Ότι δεν τον άφηνε να κοιμηθεί και του επέτρεπε να πάει μόνο στην τουαλέτα». Τα δύο παιδιά τον φοβόντουσαν.

«Είχα πάει στο σπίτι ενός συμμαθητή κοντά στο σπίτι μας για να παίξω. Η μητέρα μου επικοινώνησε με τη μητέρα του φίλου μου και της ζήτησε να με φιλοξενήσουν για εκείνο το βράδυ, καθώς είχε κάποια δουλειά. Το επόμενο πρωί επέστρεψα στο σπίτι μου και ενημερώθηκα από τη μητέρα μου ότι είχε έρθει ο πατέρας μου από την Πολωνία και πήρε τον Ανδρέα. Απόρησα καθώς κάτι τέτοιο συνέβη πολύ ξαφνικά. Επίσης παρατήρησα ότι έλειπαν τα ρούχα του αδελφού μου από την κοινή ντουλάπα ενώ έλειπε και το κρεβάτι του. Όταν ρώτησα τη μητέρα μου μου είπε ότι εφόσον έφυγε ο αδελφός μου δεν τους ήταν χρήσιμο και το πέταξαν».

Η κατάθεση της μικρής έδειξε στους αστυνομικούς ότι έχουν να κάνουν με δολοφόνους. Μια ακόμη μαρτυρία τους έλυσε τα χέρια ότι το παιδί δεν είχε φύγει ποτέ στην Πολωνία. Ο Πολωνός δεν έσπασε αμέσως. Η μητέρα παρέμενε απαθής και έλεγε συνεχώς ότι δεν έχει σχέση με την δολοφονία του παιδιού της.

Δεν έπεισαν κανέναν και οδηγήθηκαν στη φυλακή .Το νομικό κομμάτι για την ποινική τους μεταχείριση στην ανακριτική φάση έχει ολοκληρωθεί. Όπως και στο δικαστήριο τα πράγματα θα είναι ξεκάθαρα. Γιατί και οι δύο όπως αποφάσισαν ήδη οι αρχές δολοφόνησαν ένα παιδί. Η υπόθεση αυτή όμως γεννά ερωτήματα. Γιατί κανείς δεν αναζήτησε τον Ανδρέα;

Η επίσημη απάντηση από Εισαγγελία και Κοινωνικές Υπηρεσίες του Δήμου Αθηναίων είναι μία… Δεν υπήρχε καταγγελία για τον Ανδρέα. Οι κοινωνικοί λειτουργοί  έμαθαν ότι υπάρχει και ένα αγοράκι στην οικογένεια όταν πήγαν να πάρουν συνέντευξη από τη μητέρα και μετά την καταγγελία για το κακοποιητικό περιβάλλον στην Ιωάννα. Δεν τη ρώτησαν και όμως είπε:

«Έχω και έναν γιο που ζει με τον πατέρα του στην Πολωνία». Δεδομένου ότι εντόπισαν ένα κακό περιβάλλον έγινε έλεγχος αν λέει αλήθεια ή όχι; Πήρε κάποιος τηλέφωνο τον πατέρα να δει αν το παιδί του είναι μαζί του;

Ενημέρωσε κάποιος τις αρχές να το ελέγξει; Η απάντηση είναι όχι. Ο διορισμένος δικηγόρος του δράστη Αλέξης Φίλιος σε δηλώσεις του ήταν σαφής: «H υπόθεση αυτή στο νομικό της κομμάτι είναι λυμένη και οδηγήθηκαν στη φυλακή. Αυτό όμως που πρέπει να δούμε είναι ο ρόλος των κοινωνικών υπηρεσιών αυτής της χώρας που δεν προλάβαμε το κακό .Το κράτος πρέπει να προλαμβάνει πριν τιμωρήσει. Είχαν δείγματα αλλά δεν πήραν μέτρα».

Η μητέρα στην κατάθεσή της λέει ότι η ίδια ενημέρωσε το σχολείο ότι ο γιος της έφυγε στην Πολωνία. Ζήτησαν από τη μητέρα κάποια βεβαίωση γι΄αυτό;
Εδώ όμως προκύπτει και άλλο κενό. Κανείς από την οικογένεια ή τους γείτονες δεν απόρησαν που το παιδί εξαφανίστηκε σε μία νύχτα. Κανείς δεν το αναζήτησε. Λες και ήταν αντικείμενο και  όχι μία ανθρώπινη ψυχούλα.

Επί πέντε χρόνια όλοι αδιαφορούσαν σαν να μιλούσαμε για ένα φάντασμα. …σαν να μην υπήρξε ποτέ. Όμως ο Ανδρέας υπήρξε ..Γεννήθηκε και έζησε  την κόλαση στα χέρια βασανιστών. Κανείς δεν τον έσωσε… Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε. Ο ψυχίατρος Δημήτρης Σούρας εξηγεί τι φταίει και τελικά δεν μας νοιάζει τίποτα.
«Εγώ πιστεύω ότι στην περίπτωση  που οι γείτονες, που άκουγαν τις φωνές είχαν κάνει έστω και μία ανώνυμη καταγγελία όλα θα είχαν πάρει μία διαφορετική τροπή. Είμαστε αδιάφοροι απαθείς και χωρίς καμία αλληλεγγύη.

Να ξυπνήσουμε και να καταλάβουμε ότι μόνο όταν λειτουργήσει η σχέση η ανθρώπινη μπορεί να καλυτερεύσει  η ζωή μας. Για τον Ανδρέα έχουμε ευθύνη όλοι».

Ο Ανδρέας είναι ένα δικό μας παιδί. Στις 17 Φεβρουαρίου θα γινόταν 12 ετών. Δεν πρόλαβε…Τουλάχιστον ας προλάβουμε άλλα κακά …Να μην κλείνουμε τα μάτια σε κακοποιητικές συμπεριφορές.