Αρθρογραφία

Από καρδιάς: Ήταν άδικο Θεέ μου

Ακούστε το άρθρο

Αγαπημένοι μου  φίλοι καλή σας Κυριακή

Πριν τρεις Κυριακές (3 Οκτωβρίου) η αγαπημένη μας Φώφη, πήγαινε να μιλήσει στις 11 η ώρα στη Νίκαια, ξεκινώντας έτσι τη διεκδίκηση και πάλι για την προεδρία του ΚΙΝ.ΑΛ. Είχε πάντα μέσα της αυτή την ενέργεια που την έκανε να νιώθει τόσο δυνατή, που τη μοίραζε απλόχερα με το μεγάλο της χαμόγελο και την αληθινή τρυφερή αγκαλιά της.

Το ρολόι σταμάτησε στον γυρισμό της στο Νοσοκομείο Ευαγγελισμός.

Η οικογένειά της ήταν η ζωή της, τα παιδιά της η Αιμιλία, ο Γιώργος, η Κατερίνα που αγάπησε τόσο, μα τόσο πολύ στη ζωή της, θέλοντας να μην λείψει ποτέ από κοντά τους. «Κάποια μέρα φοβάμαι ότι ο καρκίνος θα μου χτυπήσει την πόρτα και σ’ εμένα. Δεν θέλω να το σκέπτομαι ότι θα λείψω στα παιδιά μου».

Λόγια που όταν τα άκουσα στην από καρδιάς της εξομολόγηση σοκαρίστηκα.

Μέσα της ποτέ δεν το ξεπέρασε, γι’ αυτό ζούσε δείχνοντας σε όλους μας ότι το «θέλω» για τη ζωή είχε τη μεγαλύτερη αξία και αυτό το έδειχνε σ’ όλους μας κάθε στιγμή που τη βλέπαμε και τη χαιρόμαστε για την γενναία της παρουσία.

Ήταν νέα, όμορφη, πολύ γλυκιά στον λόγο της επικοινωνίας της, και εκείνο που τη διέκρινε ήταν το πείσμα για τη ζωή της. Αυτή η εσωτερική δύναμη την ακολουθούσε πιστά στις επιλογές της για τον αγώνα της Δημοκρατίας, την αξία της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και προπάντων της ενότητας των Ελλήνων.

Κάνοντας ταξίδι στον χρόνο, είχα την ευκαιρία να βιώσω στο παρελθόν, μια αξέχαστη επικοινωνία.

Συνέβη το 2000 όταν η Ευρωβουλευτής του ΠΑ.ΣΟ.Κ., με καταγωγή από τον Πύργο, η πανέξυπνη ιδεολόγος κα Άννα Καραμάνου, άνοιξε διάπλατα το φιλόξενο σπίτι της στην Αθήνα για να καλέσει τους φίλους της, να γνωρίσουν από κοντά τη νέα κοπέλα με τα μακριά καστανά μαλλιά και το πλατύ χαμόγελο, τη Φώφη, που σε έλκυε να την κάνεις φίλη σου.

Εκείνη ήταν εκεί να μας ευχαριστήσει που ήμασταν κοντά της, αφού της ευχηθήκαμε καλή επιτυχία στην Α’ Αθηνών που έκανε το πρώτο βήμα για την πολιτική.

Το βάρος που κουβαλούσε από το όνομά της, την έκανε τόσο απλή. Αυτό λειτουργούσε σαν το μεγαλύτερο πλεονέκτημα που την προστάτευε μέχρι την τελευταία της στιγμή.

Εκεί λοιπόν δεθήκαμε με τον πιο τρυφερό τρόπο. Η απώλεια των αγαπημένων μητέρων μας, που και οι δύο είχαμε χάσει, την Κάκια εκείνη, την Ντίνα εγώ, από την ίδια αρρώστια.

Η επαφή μαζί της ήταν αγκάλιασμα, αναγνώριση, εκτίμηση από την πρώτη στιγμή, μαθαίνοντας δίπλα της αξίες που μας έδινε σ’ όλους μας, κάθε φορά που ακούγαμε τους λόγους της με τη δύναμη της ψυχής της.

Μια ψυχή που ενώθηκε για πάντα μ’ αυτούς που δεν τους χάρηκε τόσο στη ζωή, αλλά τώρα πια θα την αγκαλιάζουν στον Παράδεισο…

Ήσουν η Ηρωίδα μας…

«Ήσουν η ηρωίδα μας, ήσουν η καρδιά μας. Σ’ αγαπάμε και θα σε αγαπάμε για πάντα»…

Θα μας λείψεις ήταν τα συγκινητικά λόγια των παιδιών της. Λόγια που δεν άφησαν κανέναν μα κανέναν ασυγκίνητο.

Δεν μπορούσα να σταματήσω τα δάκρυα μου όταν άκουσα και είδα αυτά τα παιδιά που πονούσαν για τον χαμό της. Μιλούσαν για την απόλυτη αγάπη και στοργή που τους έδωσε, για τη ζωή, για τις στιγμές που έζησαν σαν μια δεμένη οικογένεια, γιατί ήταν κοντά στον άνδρα της ζωής της, τον φύλακα άγγελό της, τον Ανδρέα Τσούνη, ο οποίος στάθηκε δίπλα της με αγάπη και αναγνώριση για εκείνη.

Το χτύπημα του χεριού του, με τη γροθιά του επάνω στο φέρετρό της, μας έδειξε το πόσο πονάει για την αναπάντεχη απώλειά της.

Ήταν άδικο, για μια γυναίκα που δεν πείραζε κανέναν, μα κανέναν. Έδινε απλόχερα τη μεγάλη της αγκαλιά, το χαμόγελό της και νοιαζόταν για όλους και για όλα.

Ο θάνατός της μας άγγιξε όλους, μας συγκίνησε όλους, λέγοντας όλοι μας «Γιατί; Ήταν άδικο Θεέ μου…».

Όλη η επικαιρότητα