Ηλεία

Έφυγε ένας αγωνιστής της ζωής – Ο επιχειρηματίας Γιάννης Λαμπρόπουλος

Ακούστε το άρθρο

Της Σοφίας Βαρουξή

Ήταν Πέμπτη 15 Ιουνίου όταν τον συναντήσαμε στο ήσυχο σπίτι του, με συντροφιά την αγαπημένη του γυναίκα Τούλα και τα ξεχωριστά του παιδιά τον Γιώργο, τον Νικήτα και την Αγγελική.

Τα εγγόνια του που τα λάτρευε ήρθαν να του φιλήσουν το χέρι και να του πουν πόσο τον λατρεύουν. Το ίδιο και οι νύφες του Θεοδώρα και Μαρία. Ήταν όλοι εκεί κοντά του για να του ευχηθούν να ’ναι γερός, ύστερα από την περιπέτεια της υγείας του.

Ήταν τελικά δύσκολος ο δικός του Γολγοθάς που οι αγαπημένοι του άνθρωποι προσπαθούσαν με τα τρυφερά τους λόγια να τον κάνουν να τον ξεχάσει.

Εκείνο το απόγευμα της συνάντησή μας ήταν για μένα ένα δίδαγμα, γιατί θαύμασα τον αγωνιστή της ζωής αλλά και τον στοργικό πατέρα. Όλα για τα παιδιά του ήταν ο στόχος της δημιουργίας του και τον πέτυχε με έναν σκληρό αγώνα που μας τον κατέθεσε από καρδιάς. Στο άκουσμα του θανάτου του μας έκανε για μια ακόμη φορά να σκεφτούμε τα λόγια του που έδειχνε τον άνθρωπο που προβληματιζόταν για ένα τόπο που δεν μπήκε ποτέ μπροστά. Εκατοντάδες φίλοι του παρευρεθήκαμε στην εκκλησία του Αγ. Αθανασίου Πύργου για να του πούμε το τελευταίο αντίο και να προσκυνήσουμε το άψυχο σώμα του λεγόντάς του: «Ήσουν δάσκαλος ζωής και αγώνα». Σ’ εσάς αφιερώνουμε τα λόγια της καρδιάς του από τις «Επιλογές» της Κυριακής 18 Ιουνίου.

Από τον βυθό της μνήμης του

Με τίτλο από το βυθό της μνήμης του σήμερα, το αφιερώνουμε στον γνωστό επιχειρηματία Γιάννη Λαμπρόπουλο, θα σας καταγράψουμε αυτή τη μαγική σχέση που έχει η ψυχή με την δύναμή της, η ζωή με τις επιλογές της και η κατάκτηση με την δημιουργία της. Ασταμάτητος από τις αναμνήσεις του, εντυπωσιακός στην περιγραφή του ικανοποιημένος για την ζωή του, δοξάζει τον Θεό για ότι του έχει χαρίσει… Μας μιλά με συγκίνηση για το χθες και με παράπονο για το σήμερα. Οι προσωπικές του στιγμές καταγεγραμμένες στη μνήμη του, τόσο καλά που θυμάται όλες τις ημερομηνίες. Τον άκουγα με θαυμασμό αλλά και με ενδιαφέρον μεγάλο για να μάθω και να μάθετε για τον χρόνο που δεν γνωρίσαμε, για τις τοποθεσίες και την λειτουργία τους και για ένα μεγάλο κομμάτι των ανθρώπων που εκείνη την εποχή δεν χάρηκαν ούτε την άνεση, ούτε τα καλά που ζήσαμε εμείς την νέα εποχή.

Μεγάλα τα χρονικά διαστήματα που για εκείνον ήταν συμβολικά επηρεάζοντας την ζωή του. Με το πείσμα της δύναμής τους η πρώτη λέξη που λέει φωνάζοντας: «Μιλάνε για κλιματική αλλαγή ενώ εμείς εδώ έχουμε τη λύση. Βρε Πυργιώτες, ένα φτυάρι ο καθένας να πάρει να πάμε όλοι να ανοίξουμε την μπούκα στη γυφτοπάναινα και να γεμίσει η λίμνη της Μουριάς». Λάτρης της φυσικής ομορφιάς της πόλης που γεννήθηκε σαν γνήσιος Πυργιώτης, ονειρεύεται το κάλλος των λιμνών Μουριάς και Αγουλινίτσας πρέπει να γίνουν πάλι δύναμη οικονομική και λειτουργική. Στις αναμνήσεις του δεν ξεχνά την φυσική ομορφιά του ποταμού Αλφειού. Άλλες πόλεις, του λέω, έχουν το ποτάμι, στο κέντρο τους και αυτή η μοναδική γραφικότητα τους δίνει ανάπτυξη. Μου απαντά: «Συμφωνώ αλλά τα λάθη ανήκουν σε αυτούς που δεν είχαν πρόγραμμα δημιουργίας». Το παράπονό μου το λέω είναι τόσο μεγάλο για αυτά που ζω και αυτά που θα ζήσουν τα παιδιά μας, κάνοντας σύγκριση με άλλες πόλεις της Ελλάδας».

Να φανταστείς πριν να γίνει η γέφυρα, ο Αλφειός δεν μπορούσες να περάσεις απέναντι παρά μόνο με τα άλογα και περπατώντας. Υπήρχαν ποταμόπλοια που πηγαίναμε στην Αρχαία Ολυμπία από την Καλλιθέα. Υπήρχαν βαρκάρηδες που είχαν σχεδίες εκεί κουβαλούσαν τα ξύλα τους κορμούς από τα κυπαρίσσια για να φτιάχνουν τις σκεπές των σπιτιών.

Όταν κατασκευάστηκε η γέφυρα επί Κων/νου Καραμανλή, έγιναν τα εγκαίνια στις 30/6/1962. Τότε ήλθε η αλλαγή και ενώθηκε η Ηλεία με τη Μεσσηνία». Στα χέρια του κρατάει κάθε πρωί την «Πατρίδα». «Τη διαβάζω από μικρός. Μπορεί να μην είχα φαγητό όμως την αγόραζα κάθε πρωί γιατί χωρίς αυτή δεν μπορώ να πω καλημέρα». Για να φτάσω εδώ που έφτασα συνεχίζει συγκινημένος μου δείχνει μια φωτογραφία που με εντυπωσίασε και είμαι σίγουρη ότι θα σας εντυπωσιάσει και εσάς. Για να μας δείξει την επιμονή του, την δίψα για την ζωή. Μου λέει: «Εδώ ήμουν 14 χρονών στην οδό Γερμανού έξω από το ζαχαροπλαστείο ‘Λίντο’. Είμαι στο ποδήλατό μου πουλάω πορτοκάλια για να ζήσει η οικογένειά μου. Έτσι ξεκίνησα…».

Όλη η επικαιρότητα