Στη συνέντευξη που με αμέριστη ευγένεια μου παραχώρησε, μίλησε για το «σύμπαν» της ηρωίδας της, τις προκλήσεις του ρόλου, την αιώνια «μάχη» του νόμιμου και του ηθικού, για το τι κρατά από τις «Άγριες Μέλισσες», καθώς και για τα επόμενα σχέδιά της.
Η Έλλη Τρίγγου, πρωταγωνιστεί στην «Αντιγόνη», την αριστουργηματική – αντιπολεμική τραγωδία του Σοφοκλή, κρατώντας τον ομώνυμο ρόλο. Όπως μου λέει, η σκηνοθετική προσέγγιση του Τσέζαρις Γκραουζίνις, επικεντρώνεται στην χαρά.
«Η Αντιγόνη φωνάζει ότι θέλει να πεθάνει όμως στ’ αλήθεια αυτό που επιθυμεί πιο βαθιά, είναι να ζήσει», τονίζει και συμπληρώνει πως η ηρωίδα της, «τρέφεται από την τεράστια ανάγκη της να μάχεται για όσα θεωρεί δίκαια, και το γεγονός ότι φτάνει στα άκρα για να υπερασπιστεί αυτό που θεωρεί ηθικό να συμβεί, στα ίσως αρκεί για να δικαιολογήσει το παιχνίδι εξουσίας που παίζει, αλλά ακόμη και τις ακραίες της πράξεις».
«Μην ξεχνάς», σπεύδει να μου υπενθυμίσει, «πως ο Κρέοντας δεν κάνει τίποτε περισσότερο από το να πράττει τον νόμιμο. Η Αντιγόνη συνειδητά επιλέγει να τον αγνοήσει και να δώσει μάχη για ο,τι θεωρεί ηθικό. Εκείνος συμβολίζει τη νέα τάξη πραγμάτων και η εκείνη την παραδοσιακή ηθική τάξη. Δεν έχουμε να επιλέξουμε ανάμεσα στον “κακό Κρέοντα” και την “καλή Αντιγόνη”. Είναι η “αιώνια” μάχη ανάμεσα στην ηθική και τη νομική τάξη, ένα ζήτημα για το οποίο μπορούμε να μιλάμε για ημέρες ολόκληρες».
Η ίδια, όπως εξομολογείται έχει χρειαστεί αρκετές φορές στη ζωή της να γίνει -σε ένα βαθμό- Αντιγόνη. «Εντάξει, δεν πέθανα κιόλας», θα μου πει γελώντας, και θα συνεχίσει «όταν έπρεπε όμως να δώσω τις μάχες μου, για να υπερασπιστώ τον εαυτό μου, ή έναν δικό μου άνθρωπο, το έκανα… και αυτές οι μάχες τις περισσότερες φορές δεν είναι «αναίμακτες». Έχω αντιδράσει έντονα, σε αδικίες που είδα να συμβαίνουν μπροστά στα μάτια μου, και θα το έκανα και πάλι. Σε αυτό το πλαίσιο συντάσσομαι με την Αντιγόνη».
«Οι περισσότεροι αναλυτές καταλήγουν στην κοινή παραδοχή πως η Αντιγόνη, είναι ένα διαχρονικό σύμβολο αντίστασης», μου αναφέρει, δίνοντας μου παράλληλα μια πολύ επεξηγηματική απάντηση στο ερώτημα “γιατί τελικά οι περισσότεροι είμαστε πάντοτε με το πλευρό της Αντιγόνης, και στεκόμαστε απέναντι στον Κρέοντα”. «Είναι που έχει μπολιάσει μέσα μας η ανάγκη να υπερασπιστούμε αυτό που θεωρούμε σωστό και δίκαιο. Μας κινητοποιεί κάτι το συλλογικό», θα μου πει, συμπληρώνοντας πως «Μπορεί να μην ξέρουμε ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να αντιδράσουμε, να μην μπορούμε να αναλύσουμε όλους τους λόγους που πρέπει να γίνει αυτό, όμως το κάνουμε. Το ίδιο συμβαίνει και με την Αντιγόνη. Δεν επιδιώκει έναν “πόλεμο” με τον στρατηγό της πόλης, όμως το γεγονός πως αντιδρά στις αποφάσεις του, αναπόφευκτα την φέρνει απέναντί του».
Η ίδια θεώρησε τον ρόλο της, ως μια πρόκληση, από την πρώτη κιόλας στιγμή που έπιασε το κείμενο στα χέρια της. «Για την Αντιγόνη, έχουν γραφτεί τόσα πολλά, και έχουν ειπωθεί άλλα τόσα. Όλα όσα συμβολίζει είναι βαθιά εντυπωμένα στο συλλογικό μας ασυνείδητο. Οπότε αυτό που σκέφτηκα εξαρχής ήταν “πως να αναμετρηθώ με κάτι τόσο μεγάλο και άπιαστο;” Το να “δώ”, όμως την Αντιγόνη μέσα από την προσέγγιση του Τσέζαρις Γκραουζίνις,από μια πιο φωτεινή περιοχή, με βοήθησε πολύ. Στο είπα και πριν, η Αντιγόνη μιλά για θάνατο, αλλά διψά για ζωή, μιλά για αγάπη, ενώ τα πάντα γύρω της καταρρέουν, μιλά για το σωστό και το δίκαιο, συγκρούεται, σηκώνει όλο το βάρος της οικογενειακής ευθύνης… μιλά για πράγματα που απασχολούν τον άνθρωπο διαχρονικά, από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα».
Η Έλλη Τρίγγου για τρία χρόνια ήταν η Ασημίνα Σταμίρη, σε μια σειρά που έγραψε ιστορία. Οι «Άγριες Μέλισσες», θα μου πει πως ήταν για εκείνη «μια τεράστια αγκαλιά». Κι αν κάτι κρατάει από όλο αυτό το ταξίδι, είναι οι άνθρωποι. «Είχα την τύχη, να έχω δίπλα μου υπέροχους ανθρώπους, πολύ άξιους συνεργάτες, με αστείρευτο ταλέντο και αγάπη γι αυτό που κάνουν», θα καταλήξει, τονίζοντας πως «δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό για εκείνη από τον ανθρώπινο παράγοντα, τις στιγμές που έζησε με τους συναδέλφους της, αλλά και με όλους τους συντελεστές της σειράς, καθώς και τις ειλικρινείς σχέσεις που δημιούργησε».
«Αυτό που είναι πιο ουσιώδες για εμένα, είναι να μπορώ να είμαι σε μια καλή επαφή με τον εαυτό μου», θα μου απαντήσει, στην ερώτηση. “πως καταφέρνει να αποφορτίζεται από την ένταση της δουλειάς και της καθημερινότητας” και θα συνεχίσει: «Θέλω πάντοτε να βρίσκω τον χρόνο να ξεκουράζω το σώμα μου και το μυαλό μου. Να βρίσκομαι με φίλους, με ανθρώπους που αγαπώ, να διαβάσω ένα βιβλίο, να δω μια ταινία. Όλα αυτά τα “μικρά” αλλά τελικά πολύ “μεγάλα”… είναι και τα πιο σημαντικά»
Με μια γαλήνη στον τόνο της φωνής της και μια αφοπλιστική βεβαιότητα στο ύφος της, θα μου πει πως δεν υπάρχει κάτι στην καλλιτεχνική της πορεία, που αν γυρνούσε πίσω τον χρόνο, δεν θα το έκανε. Την χάρηκα πολύ αυτή της την απάντηση. Το ίδιο και το όνειρο το οποίο μοιράστηκε μαζί μου. «Θα ήθελα πολύ να ασχοληθώ με το θέατρο σε δομές, σε ιδρύματα, σε κέντρα κράτησης. Σε μέρη όπου οι άνθρωποι λαχταρούν να βρουν τρόπο να έρθουν σε επαφή με την τέχνη – οποιασδήποτε μορφής- και δεν έχουν συχνά ή και καθόλου την ευκαιρία να το κάνουν», θα μου πει και θα με συγκινήσει βαθιά. Γιατί όσο υπάρχουν καλλιτέχνες με τέτοιος στόχους, εγώ μπορώ να λέω πως ελπίζω.
Η νέα θεατρική σεζόν θα την βρει, στην παράσταση “Dogville” του Λαρς Φον Τρίερ σε σκηνοθεσία Λίλλυς Μελεμέ (σ.σ. ανυπομονούμε), ενώ παράλληλα θα πρωταγωνιστήσει στη νέα τηλεοπτική δουλειά των Μελίνα Τσαμπάνη και Πέτρου Καλκόβαλη, με τίτλο «Μάγισσα», την οποία θα παρακολουθήσουμε από την συχνότητα του ΑΝΤ1.
*Η «Αντιγόνη» του Σοφοκλή δια χειρός Τσέζαρις Γκραουζίνις, παρουσιάζεται την Τετάρτη 10 Αυγούστου, στις 9.30μ.μ., στο θέατρο της Αρχαίας Ήλιδας