Categories: Ηλεία

Ένας ήρωας «επιστρέφει» – Συγκίνηση για τον Ηλείο ΕΛ.ΔΥ.Κάριο Χαράλαμπο Καραγκούνη

Share

Ο επίλογος στο δράμα που ζει εδώ και 47 χρόνια μια οικογένεια από την Ολυμπία θα γραφτεί σε λίγες μέρες στο νεκροταφείο της πόλης. Στις 12 Δεκέμβρη θα τελεστεί η εξόδιος ακολουθία του ΕΛΔΥΚάριου Χαράλαμπου Καραγκούνη που εκτελέσθηκε μετά από αιχμαλωσία, τον Αύγουστο του 1974, στην Κύπρο.

Μιλώντας με τη μόνη εν ζωή συγγενή από την πενταμελή οικογένειά του, τη μικρότερη αδελφή του, Αγγελική Καραγκούνη δεν γίνεται να μείνεις ασυγκίνητος.  Τα λόγια της χείμαρρος, τα μάτια της βρύσες, ο πόνος της βαθύς… Η αφήγησή της συγκλονιστική: «Η επιστροφή των οστών δεν φέρνει πίσω τον αδελφό μου. Τονίζει τη λέξη επιστροφή και μου εξηγεί: «δεν μου αρέσει να λέω ‘‘επαναπατρισμός’’. Ο αδελφός μου έδωσε τη ζωή του για την Κύπρο. Ήταν θαμμένος τόσες δεκαετίες εκεί. Είναι η δεύτερη πατρίδα του».

«Η επιστροφή των μόλις επτά οστών που βρέθηκαν από τη σορό του γαληνεύει λίγο την ψυχή μου. Το χρωστάω και στη μητέρα μου που πέθανε με τον καημό του. Αυτό ήταν το τελευταίο που μου ζήτησε. Να τον πάω δίπλα της. Κι αυτό θα κάνω».

Η αιχμαλωσία κι ο Γολγοθάς

Ήταν το απόγευμα της 16ης Αυγούστου 74 όταν οι Τούρκοι έφτασαν στα 20 μέτρα από το στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ. Ο αδελφός μου δεν το έβαλε στα πόδια. Στάθηκε όρθιος μέχρι που μια σφαίρα τον βρήκε στο χέρι. Μετά έπεσε στα χέρια τους, αιχμάλωτος. Πόσο άντεξε και τι πέρασε μέχρι να του ρίξουν τη χαριστική βολή στο μέτωπο δεν ξέρω. Κι αυτό με τρώει», μου λέει με φωνή η Αγγελική.

Στο προσκλητήριο της 17ης Αυγούστου δεν είναι παρών. Από εκείνη την ημέρα θεωρείται επίσημα από την Ελληνική πολιτεία ως αγνοούμενος. Από εκείνη την ημέρα αρχίζει και ένας πολύχρονος «Γολγοθάς» για την οικογένεια του.

Με βουρκωμένα μάτια και φωνή που τρέμει, συχνά σπάει η Αγγελική θυμάται: «16 Αυγούστου 1974. Το τέλος της ΕΛΔΥΚ. Η μέρα που αιχμαλωτίστηκε ο αδελφός μου. Στις 17 ήρθαν στο σπίτι αστυνομικοί και ζήτησαν τον μεγαλύτερο αδελφό μου μιας κι ο πατέρας μου ήταν στη Γερμανία. Αυτός έλειπε και θυμάμαι τη μαμά μου να λέει: «τι ήρθατε να μου πείτε; Σκοτώθηκε το παιδί μου;».

«28η Οκτωβρίου η μέρα που γεννήθηκε ο αδελφός μου. Ο αδελφός που δεν πρόλαβε να ζήσει τη ζωή του να κάνει πραγματικότητα τα όνειρά του. Σπούδασε μουσική κι είχε πολλά σχέδια όταν ήρθε η ώρα να πάει φαντάρος. Κι ήταν χαρούμενος. Κανείς μας δεν μπορούσε να φανταστεί ότι το νήμα της ζωής του θα το έκοβαν κάποιοι», θυμάται η Αγγελική Καραγκούνη.

Λίγη ώρα μετά στο αστυνομικό τμήμα μάθαμε το μαντάτο: «Δεν γύρισε στη βάση του. Είναι αγνοούμενος».

«Θυμάμαι τη μαμά μου. Κλείστηκε όλη μέρα μόνη της στο σπίτι. Έκλαιγε και κάτι έλεγε σαν μοιρολόι. Μόνο αφού βράδιασε μας άφησε εμένα και τον αδελφό μου να μπούμε μέσα. Θυμάμαι το επόμενο πρωί όταν ξυπνήσαμε. Τα μαλλιά της ήταν λευκά. Άσπρισαν σε μια νύχτα! Μετά απ’ αυτό δεν θυμάμαι ποτέ τη μαμά μου να γελάει, να χαίρεται. Είδε εγγόνια και δισέγγονα, ο πόνος δεν έφυγε από το βλέμμα της. Με αυτόν τον καημό έκλεισε τα μάτια της».

«Δεν μπορώ να ξεχάσω ότι για πολλά χρόνια ή μανούλα μας περίμενε. Έκλεινε την πόρτα στο δωμάτιό της και έκλαιγε κρυφά. Της έλεγα: Μανούλα θα ‘ρθει ο γιος, Κρατήσου! σήκωνε το βλέμμα με κοιτούσε και κουνούσε το κεφάλι. Τα χρόνια περνούσαν και περνούσαν, ώσπου στο τέλος δεν άντεξε και έφυγε με τον πόνο του και τα γιατί στα χείλη. Πολλά τα γιατί. Καμιά απάντηση!

«Θυμάμαι Χριστούγεννα και γιορτές. Πάντα περιμέναμε τον Μπάμπη. Το πιάτο του εκεί…».

Η εκτέλεση κι ομαδικός τάφος

Κλήθηκε το 1973 να υπηρετήσει την πατρίδα ως οπλίτης στον στρατό ξηράς. Μετά από πολύμηνη θητεία στον Έβρο μεταφέρθηκε στο Λουτράκι πριν μεταβεί στην Κύπρο. Έφτασε εκεί στις 3 την νύχτα της 20ης Ιουλίου. Τρεις ώρες μετά στις 6 τα ξημερώματα, με την αυγή ξεκίνησε ο πόλεμος. Τα ίχνη του χάθηκαν στις 16 Αυγούστου. Είχε προηγηθεί η συντονισμένη επίθεση, από αέρος και ξηράς,  των Τούρκων κατακτητών που ονομάστηκε «Αττίλας 2». Οι Έλληνες γίγαντες, μείνανε για να υπερασπίσουν το στρατόπεδό τους. Για την τιμή των όπλων! Η μάχη άνιση! Έμειναν εκεί, αποφασισμένοι να πεθάνουν μέχρι ενός.  Μέχρι της  6:00 το απόγευμα της 16ης Αυγούστου οι μάχες μαίνονταν μέσα στο στρατόπεδο της ΕΛ.ΔΥ.Κ. από τα απομεινάρια του 4ου και 2ου Λόχου. Ήταν η τελευταία μάχη του πολέμου…», αφηγείται με δάκρυα στα μάτια η αδελφή του.

Χρόνια μετά, το 2015 βρέθηκαν επτά μόνο οστά σε ομαδικό τάφο στο Κιόνελι. Δώδεκα παλικάρια θάφτηκαν μαζί. Χρειάστηκε τεράστιος αγώνας μέχρι το καθεστώς των Τουρκοκυπρίων να επιτρέψει την εκταφή. Η διαδικασία ταυτοποίησής τους ήταν δύσκολη και χρονοβόρα και έγινε από εξειδικευμένο Ινστιτούτο στις ΗΠΑ, όπου εστάλησαν και δείγματα DNA συγγενών των νεκρών. Αρχές του 2016 είχαμε την επιβεβαίωση. Η μια σωρός ήταν του αδελφού μου.

Κηδεία με 47 χρόνια καθυστέρηση

«Μετά από 47 χρόνια με πληροφόρησαν πως ο αδελφός μου θα επιστρέψει στη γενέτειρά του. Στον τόπο που γεννήθηκε. Όχι όμως όπως έφυγε. Θα γυρίσει σε ένα κασελάκι.  Επτά οστά θα θάψω. Την Κυριακή θα πάω τον αδελφό μου στην μανούλα μας.

Μετά από 47 χρόνια ακόμα νιώθω πόνο, οργή, θυμό, αλλά και μεγάλη περηφάνια. Δεν φεύγει ποτέ από το μυαλό μου. Δεν μπορώ να ξεχάσω, δεν γίνεται».

Με τιμές ήρωα

Η αντίστροφη μέτρηση για την «επιστροφή» του ήρωα Χαράλαμπου Καραγκούνη ξεκινά στις 25 Νοεμβρίου. Η αδελφή του θα πετάξει με αεροσκάφος της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας C-130 για να παραστεί στην επίσημη τελετή παράδοσης των λειψάνων.

Την ίδια ημέρα τα οστά θα μεταφερθούν στην Ελλάδα. Η εξόδιος ακολουθία όπως προαναφέρθηκε έχει προγραμματιστεί για τις 12 Δεκεμβρίου στο κοιμητήριο της Αρχαίας Ολυμπίας.

Αμέσως μετά θα γίνει η ταφή των λειψάνων του στον οικογενειακό τάφο του, δίπλα στη μάνα του…