Ηλεία

«Ένιωσα σα να ξαναγεννήθηκα…» – Η συγκλονιστική ιστορία της Ρούλας από τον Πύργο

Ακούστε το άρθρο

Η Ρούλα «μοιράζεται» μαζί μας τη ζωή της και γίνεται η δική μας δότρια ζωής…

Θα μπορούσε να είναι σενάριο ταινίας ή και εφιαλτικό όνειρο, από εκείνα που σε ξυπνούν τα χαράματα με λυγμούς και κλάματα.

Θα μπορούσε…όμως είναι η πραγματικότητα, εκείνη που σε κάνει σε μια στιγμή να χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου και που δεν ξέρεις αν θα υπάρχεις ζωντανή το άλλο πρωί, αν θα καταφέρεις να δεις το μωρό σου να μεγαλώνει για να το καμαρώσεις όπως κάνουν όλες οι μανάδες, αν μπορέσεις να δεις τον ήλιο και τη θάλασσα ξανά και τόσα άλλα που τρέφουν την ψυχή και ξεκουράζουν το νου.

Όλα αυτά τα «αν», που εμείς θεωρούμε δεδομένα, για τη Σπυριδούλα Λιανού, ήταν κάποτε ζητούμενα. Κάποτε, όχι πια.!

Η «ηρωίδα μας», που έτσι με ενέπνευσε να τη χαρακτηρίσω η ιστορία της και είμαι σίγουρη ότι θα συμφωνήσετε μαζί μου, είναι ένα πρόσωπο της κοινωνίας του Πύργου.

Πολλοί ίσως και να την ξέρετε, όμως λίγοι γνωρίζετε τί κρύβεται πίσω από το χαμόγελο της με αυτά που βίωσε πριν από μια δεκαετία.

Η δίψα της για ζωή, η στήριξη των δικών της, η βαθιά της πίστη και οι θεράποντες ιατροί της στο Νοσοκομείο του Ρίου και ειδικά η αιματολόγος και πλέον δικός της άνθρωπος,- όπως μου εκμυστηρεύτηκε-  κ. Δήμητρα Παυλοπούλου που στάθηκαν δίπλα της σε όλο αυτό, αν και η ίδια τους διέψευσε κατά το ήμισυ γιατί έπραξε και το απαγορευμένο, το να γίνει μητέρα, καθώς οι θεράποντες ιατροί, της το είχαν αποκλείσει.

Τη συνάντησα πριν από λίγες ημέρες και εντυπωσιάστηκα από τη δύναμή της, την αξιοπρέπειά της, την αγάπη της κόρης της και τη λατρεία στο σύζυγό της.

Μια όμορφη ευτυχισμένη οικογένεια, όπως διακρίνεται και στη φωτογραφία και η περίπτωσή της είναι σίγουρα μάθημα ζωής, προσφοράς και κυρίως θάρρους κι ελπίδας για τους συνανθρώπους που περιμένουν κι αυτοί το δικό τους δότη για να κρατηθούν στη ζωή.

Το πρώτο σοκ

Ήταν μέσα Ιουνίου του 2005 και η Ρούλα Λιανού ένα νεαρό κορίτσι γεμάτο ζωή και όνειρα, ετοίμαζε βαλίτσες για την Αγγλία μαζί με τον αγαπημένο της αδερφό Διονύση. Στις 30 Ιουνίου κι ενώ η οπτική της εικόνα δεν είναι καλή, αισθάνεται κόπωση και κάνει αιματολογικές εξετάσεις. Τα αποτελέσματα βγαίνουν την ίδια ημέρα και η διάγνωση ήταν οξεία μυελογενή αναιμία. Ο χρόνος παγώνει και αντί για την Αγγλία φεύγει εσπευσμένα για το νοσοκομείο του Ρίου. Εκεί, υποβάλλεται σε μια σειρά εξετάσεων και ξεκινά αμέσως χημειοθεραπείες. Αρνείται κατηγορηματικά να συνειδητοποιήσει ότι έχει λευχαιμία. Πίστευε ότι ήταν το χειρότερο καλοκαίρι της ζωής της, όμως έκανε λάθος, γιατί τέσσερα χρόνια αργότερα θα ζούσε έναν ακόμη χειρότερο εφιάλτη, αναζητώντας αυτή τη φορά απεγνωσμένα δότη μυελού των οστών.

Έτσι πέρασε ολόκληρο το καλοκαίρι του 2005 στο νοσοκομείο και το Σεπτέμβριο επιστρέφει στον Πύργο και αρχίζει πλέον να ζει το κάθε δευτερόλεπτο σα να είναι το τελευταίο.

Σε κάποια έξοδό της γνωρίζει το σύζυγό της Κώστα Πατσούρη. Δύο μήνες μετά τη γνωριμία τους του αποκαλύπτει το πρόβλημά της και του ζητά να διακόψουν επικοινωνία. Αυτός, σα να μην την άκουσε και από τότε δεν έφυγε ούτε στιγμή από το πλευρό της.

Στο τέλος του 2006 αρραβωνιάζονται και ένα χρόνο μετά το 2007 παντρεύονται κι ενώ οι γιατροί τους είχαν αποκλείσει το ενδεχόμενο παιδιού, η Ρούλα στη γιορτή της, αντιλαμβάνεται ότι είναι έγκυος και μετά από δύο εβδομάδες παντρεύεται.

Οι εξετάσεις που ακολούθησαν ήταν άριστες και αντί για τα Χριστούγεννα που περίμεναν, αυτοί ζούσαν το δικό τους Πάσχα.

Τα Χριστούγεννα του 2008 ήταν ευτυχισμένη και κρατούσε στην αγκαλιά της τη μόλις πέντε μηνών κόρη της.

Τα ωραιότερα Χριστούγεννα μου είπε, αλλά το Φεβρουάριο του 2019 σε εξετάσεις ρουτίνας στο Ρίο οι γιατροί διαπιστώνουν υποτροπή.

Η μεταμόσχευση μυελού των οστών, ήταν πλέον μονόδρομος.

Αγώνας για εύρεση δότη..

Ο χρόνος παγώνει, η οικογένεια διαλύεται ξανά και η Ρούλα ψάχνει απεγνωσμένα τον άνθρωπο που θα την κρατήσει στη ζωή, τον άνθρωπο που θα της δώσει μυελό των οστών…

Η μητέρα της, της μεγαλώνει το μωρό, ο αδερφός της παρατά για δεύτερη φορά τις σπουδές του και τρέχει να τη στηρίξει, και ο πατέρας της μαζί με το σύζυγό της μοιράζονται μεταξύ Πύργου και Ρίου.

Μετά από πολλή ταλαιπωρία και αναμονή έχοντας παράλληλα βιώσει συναισθήματα, πόνου, θλίψης και θανάτου, γίνεται το θαύμα και βρίσκεται δότης από την Κύπρο.

Αυτά τα στοιχεία ξέρει η Ρούλα για τον άνθρωπο που του οφείλει τη ζωή της και που θέλει να συναντήσει και να ευχαριστήσει.

Δεν τον έχει δει ποτέ, δεν τον έχει ακούσει ποτέ και του οφείλει τα πάντα. Σήμερα η οικογένεια απολαμβάνει τη ζωή με χαμόγελο και αισιοδοξία.

Η 11χρονη Δήμητρα που γνωρίζει τα πάντα νιώθει υπερήφανη για τη μητέρα της και ο σύζυγός της Κώστας μας είπε ότι ήταν πολλές οι φορές που φοβήθηκε, όμως ποτέ δεν έχασε την ελπίδα του.

Όσο για τη Ρούλα, μου διηγήθηκε όλα τα παραπάνω με ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο, τη στιγμή που εγώ μπροστά της ήμουν ένα ράκος όταν την άκουγα να τα αφηγείται.

Το μόνο που μου ζήτησε ήταν να ευχαριστήσει δημόσια τους γονείς της, τον αδερφό της, και το σύζυγό της και ταυτόχρονα να τους ζητήσει συγγνώμη για την ταλαιπωρία που τους προκάλεσε.

Όσο για την κόρη της,
είναι ο λόγος που ζει..

Όλη η επικαιρότητα