Η Επανάσταση του 1821 και οι απόπειρες παραχάραξής της – Εκδήλωση απόψε στην Καλαμάτα

Το Άρδην και ο Πολιτιστικός Αντίλογος Καλαμάτας με αφορμή το βιβλίο του Γιώργου Καραμπελιά, 1821, Η Παλιγγενεσία σας διοργανώνουν την Δευτέρα 27 Μαρτίου 2017 στις 19:00, σε συζήτηση με θέμα: Η Επανάσταση του 1821 και οι απόπειρες παραχάραξής της.
Ομιλητές θα είναι οι: Μάριος Αθανασόπουλος, Δρ. Ιστορίας, Γιώργος Ανδρειωμένος, Αναπληρωτής πρύτανης Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, Δημήτρης Ζέρβας, δικηγόρος και ο συγγραφέας Γιώργος Καραμπελιάς. Η εκδήλωση θα γίνει  στο Αμφιθέατρο Πανεπιστημίου Καλαμάτας (Παλαιό Στρατόπεδο).

1821:Η δυναμική της Παλλιγγενεσίας

Σε μια συγκυρία βαθύτατης κρίσης του υπαρκτού ελληνισμού –ενώ μετεωριζόμεθα, μεταξύ της ισλαμικής Ανατολής και της Δύσης–, αναγκαία προϋπόθεση για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε είναι η συναγωγή των βασικών συμπερασμάτων της ιστορικής μας διαδρομής.
Αυτή η «παράκαμψη» μέσω της ιστορίας καθίσταται αναγκαία διότι η ιδιοπροσωπία του ελληνικού έθνους  είναι ιστορικής υφής, δηλαδή μπορεί να αντικρύσει το ίδιο του το μέλλον μόνον εφ’ όσον έχει μια βαθειά συνείδηση και γνώση της ιστορικής του διαδρομής.
Και σήμερα, η πλήρης απουσία οράματος των εγχώριων πολιτικών και πνευματικών ελίτ συναρτάται με την έλλειψη ή, ακόμα χειρότερα, τη λοβοτομή της εθνικής μας συνείδησης και της ιστορικής μας συνέχειας.
Εάν, οι Έλληνες «ξεχάσουν» την ιστορία τους, –ως συνέπεια και της πρωτοφανούς παραχάραξής της, κατά τα τελευταία τριάντα ή σαράντα χρόνια– τότε, ούτε θα μπορούν να θέσουν προτεραιότητες ούτε να διακρίνουν το κύριο από το δευτερεύον. Ένα μεγάλο ιστορικό έθνος, κινδυνεύει έτσι να καταλήξει ένα ασταθές ανασφαλές και συρρικνούμενο βαλκανικό κρατίδιο.
Δύο ιστορικές περίοδοι σφράγισαν τις τύχες μας προδιαγράφοντας και το σήμερα. Κατά την πρώτη, 1204-1453, διαμορφώνεται ο νεώτερος ελληνισμός μέσα από την αντίστασή του στη φραγκική Δύση και την τουρκική Ανατολή, πριν υποκύψει, το 1453, περίοδο που περιγράφω στο βιβλίο μου «Το 1204 και η γένεση του νεώτερου ελληνισμού».
Κατά την δεύτερη,  που φθάνει μέχρι το 1922, μετά από αιώνες κρίσης και υποχώρησης, ο ελληνισμός δοκιμάζει να ανασυγκροτήσει την πνευματική και πολιτειακή του αυτονομία, επιχειρώντας μια «αναγέννηση». Και το πρώτο βήμα θα γίνει με την ανασυγκρότηση του ελληνισμού, μετά το 1700 που θα καταλήξει στην Επανάσταση του ’ 21. Αυτή  την περίοδο μελετά ο τόμος: «1821, η δυναμική της παλιγγενεσίας».
Αμέσως μετά την Άλωση, αρχίζει και η αντίσταση. Από τον Κροκόνδειλο Κλαδά, μέχρι τον Κολοκοτρώνη, αδιάπτωτη υπήρξε η ένοπλη αντίσταση, με τη Μάνη, το Σούλι, τη Χιμάρα κ.λπ. Με τα Ορλωφικά, εγκαινιάζονται οι επαναστατικές απόπειρες ενώ θα ακολουθήσει ο Κατσώνης και ο Ρήγας  που διετύπωσε το όραμα μιας απελευθέρωσης που πατάει στην παράδοση –από τον Αλέξανδρο έως τον «Θούριο»– και ανοίγεται στη νεωτερικότητα της γαλλικής Επανάστασης. Παράλληλα, Φαναριώτες, προεστοί κοτζαμπάσηδες, και Επτανήσιοι, συγκροτούν την «πολιτική τάξη» του ελληνισμού. Ανάμεσά τους, ο Καποδίστριας, ίσως ο μόνος που θα μπορούσε να επιβάλει την ενότητα των Ελλήνων.
Kαθοριστικός υπήρξε ο ρόλος της Ορθοδοξίας στην επιβίωση του ελληνισμού: Από την αντίσταση στους εξισλαμισμούς, –νεομάρτυρες, Κοσμάς Αιτωλός–, μέχρι τις  ένοπλες απόπειρες – από τον Διονύσιο Φιλόσοφο ή «Σκυλόσοφο» στα Γιάννενα το 1611, μέχρι τον Παπαφλέσσα. Παράλληλα, αποφασιστική  υπήρξε η σύγκρουση  με τον επιθετικό καθολικισμό, με τον Κύριλλο Λούκαρι, τον άγνωστο «αναβαπτισμό» και τους Κολλυβάδες. Στο βιβλίο εξετάζεται εκτενώς το ζήτημα του κρυφού σχολειού και καταδεικνύεται  η ύπαρξή του.
Το Δ΄ μέρος –«Η επαναστατική σύνθεση»–, περιλαμβάνει τρία εκτενή κεφάλαια: Το πρώτο πραγματεύεται τα φραγκοκρατούμενα Επτάνησα, το δεύτερο τις κοινωνικές και εθνικές συγκρούσεις στη Σάμο με τον Λυκούργο Λογοθέτη, και το τρίτο τη «Φιλική Εταιρεία» και το πρόταγμα της παλιγγενεσίας.
Σήμερα, στα πλαίσια της γενικευμένης απογοήτευσης που κατατρύχει τους Έλληνες, αρκετοί είναι εκείνοι που αμφισβητούν την επιλογή της Φιλικής και υποστηρίζουν πως η Επανάσταση υπήρξε αρνητική για τον ελληνισμό, επιφέροντας ανυπολόγιστες καταστροφές, ανθρώπινες, οικονομικές και πολιτικές.
Εάν όμως η επανάσταση είχε ανασταλεί ή αποτραπεί οριστικά, η αναστολή αυτή θα είχε, άραγε ευεργετικές συνέπειες ή, αντίθετα, η εμφάνιση και η επιτάχυνση εθνικής συνείδησης στους Βαλκανικούς λαούς θα τους οδηγούσε σε ευθεία αντιπαράθεση με τους Έλληνες, ως εταίρους των Οθωμανών, με άδηλες συνέπειες για το μέλλον;
Το ερώτημα παραμένει υποθετικό και δεν επιδέχεται απάντηση εκ των υστέρων. Το βέβαιο πάντως είναι πως αυτός ο βαθύτατος διχασμός ως προς την ακολουθητέα στρατηγική –που θα συνεχίζεται μέχρι το 1922– θα συρρικνώσει τον ελληνισμό, ο οποίος δεν θα κατορθώσει να απελευθερώσει το ιστορικό του κέντρο.
Ο ελληνισμός υπήρξε πάντοτε ένας ιδιαίτερος κόσμος μεταξύ Ανατολής και Δύσης. Στις καλύτερες περιόδους του ενσωμάτωνε δημιουργικά τις θετικές επιρροές και απέρριπτε τις αρνητικές. Στις κακές στιγμές μας βρισκόμαστε υποταγμένοι είτε στον έναν, είτε στον άλλον, είτε και στους δύο. Σήμερα, η ισλαμική Ανατολή, κατεξοχήν τουρκική, επιχειρεί να αναιρέσει τις κατακτήσεις του 1821, επανεντάσσοντας τον ελληνικό χώρο ως υποτελή στο νεοθωμανικό σχέδιο. Από την Κύπρο έως την Θράκη και το Αιγαίο, ο ελληνισμός απειλείται στις τελευταίες του εστίες.
Η απόρριψη των εθνομηδενιστικών αντιλήψεων, που υποβαθμίζουν αυτή την απειλή (από την Ρεπούση ως τον Λιάκο, τον Φίλη και την Σία Αναγνωστοπούλου) αποτελεί προϋπόθεση για την οργάνωση της αντίστασής μας.

tharrosnews.gr