To 2020 μοιάζει σαν ένα έτος σε… αναστολή.
Προς το τέλος του πρώτου κιόλας μήνα του άρχισε να γίνεται αντιληπτό ότι κάτι συμβαίνει στην Κίνα.
Τον Φεβρουάριο η γειτονική Ιταλία ξεκίνησε να μπαίνει στο επίκεντρο της προσοχής
Από τον Μάρτιο που ο Παγκόσμιος Οργανισμός κήρυξε πανδημία, η Ευρώπη έγινε το νέο επίκεντρο.
Σήμερα ο μισός πλανήτης βρίσκεται υπό κάποιο καθεστώς καραντίνας.
Σε αυτή τη συνθήκη που κυριαρχούν οι φόβοι για το δεύτερο επερχόμενο κύμα του ιού, οι ειδήσεις για τα χιλιάδες θύματα που ακόμα καταγράφονται καθημερινά παγκοσμίως, οι ανησυχίες για τις ψυχολογικές και κοινωνικές συνέπειες του παρατεταμένου εγκλεισμού αλλά και οι εκτιμήσεις για μια βαθιά παγκόσμια οικονομική κρίση, στο μυαλό όλων βρίσκεται η επόμενη μέρα.
«Σταδιακή και μακρόσυρτη», λέει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Στέλιος Πέτσας, θα είναι η μετάβαση στην κανονικότητα.
Επιστρέφουμε στην κανονικότητα, στη ζωή μας, στις δουλειές μας (οι τυχεροί).
Στην αρχή πιστεύαμε ότι αυτό θα γίνει από τη μια μέρα στην άλλη. Ότι δηλαδή μια Παρασκευή μεσημέρι θα μας ανακοινώσουν ότι τη Δευτέρα όλοι θα ανοίξουμε τις πόρτες των σπιτιών μας και θα συναντηθούμε ξανά στους δρόμους, στα σχολεία, στα εμπορικά καταστήματα -ή καλύτερα στα κομμωτήρια, αν πιστέψουμε την τελευταία δημοσκόπηση που έδειξε ότι διακαής πόθος των Ελλήνων ελεύθερων πολιορκημένων είναι να βρεθούν στην καρέκλα του κομμωτή τους.
Ούτε έτσι θα γίνει -αφού η έξοδος θα είναι σταδιακή…
Ούτε εκεί έξω θα είναι όλα όπως τα αφήσαμε…
Ίσως να μην βοηθάει να το σκεφτόμαστε, αλλά επιστρέφουμε σε μία κοινωνία πληγωμένη σοβαρά από έναν ακήρυχτο πόλεμο χωρίς όπλα, ο οποίος έβαλε σε μεγάλη δοκιμασία ανυποψίαστους ανθρώπους που είχαν την ατυχία να προσβληθούν από κορονοϊό και στο περιθώριο πολύ περισσότερους.
Όλοι μέχρι τις αρχές Μαρτίου είχαμε σίγουρη τη ρουτίνα της καθημερινότητάς μας…
Επιστρέφουμε σε μία κοινωνία που χρησιμοποιεί τον ουδέτερο όρο «κρούσμα» για να χαρακτηρίσει ανθρώπους που νοσούν, ταλαιπωρούνται, δίνουν αγώνα για να πάρουν άλλη μια ανάσα και τρομάζουν μήπως η επόμενη είναι πιο δύσκολη και τους εξασφαλίσει λιγότερο οξυγόνο.
Επιστρέφουμε σε μια κοινωνία με μέλη σαν τον τύπο που δεν δίστασε να γράψει ότι μετακινείται για να βοηθήσει άτομο που βρίσκεται σε ανάγκη αλλά πιάστηκε με το αρνάκι στο πορτμπαγκάζ.
Επιστρέφουμε σε μια κοινωνία που προσπάθησε να διαχωρίσει τους ανθρώπους με υποκείμενο νόσημα για να μην έχει τύψεις σε περίπτωση που θα χάσει τη μάχη γι’ αυτούς.
Επιστρέφουμε σε μια κοινωνία που νόμιζε μέχρι χθες ότι υποκείμενο νόσημα σημαίνει ότι βρίσκεσαι στον προθάλαμo για την αιώνια ζωή και μόλις χθες ανακάλυψε ότι ο συνάνθρωπος με τον διαβήτη ή το χρόνιο άσθμα είναι αυτός που τόσο εύκολα χαλαλίζεις στην πανδημία.
Το χειρότερο από όλα, επιστρέφουμε σε μια κοινωνία που παγκοσμίως μετέφρασε λάθος το «οι γέροι χωριστά» και δεν έμεινε όσο σοκαρισμένη θα δικαιολογούσε η ανακάλυψη νεκρών ηλικιωμένων από πείνα και δίψα επειδή τους εγκατέλειψαν για το φόβο του ιού αυτοί που τάχθηκαν να τους φροντίζουν.
Τα νομίσματα έχουν δύο όψεις …
Έτσι επιστρέφουμε στην κοινωνία που έχει στους κόλπους της γιατρούς και νοσηλευτές που δεν μπήκαν ούτε στιγμή στο δίλημμα να σώσουν εαυτόν ή να μη δώσουν τη μάχη του αναπνευστήρα για τον ασθενή οποιασδήποτε ηλικίας και ανεξαρτήτως πιθανοτήτων επιβίωσης.
Επιστρέφουμε στην κοινωνία της υπαλλήλου του σούπερ μάρκετ που δεν διανοήθηκε να κάνει χρήση της άδειας ειδικού σκοπού γιατί τα δικά της ανήλικα τα καταφέρνουν πλέον, του ντελιβερά που μένει στο δρόμο.
Αυτή η δεύτερη εκδοχή της κοινωνίας είναι αυτή που θα πρέπει να ενισχυθεί σοβαρά για να επικρατήσει και να επιβληθεί στην πρώτη και να δώσει τον τόνο.
Και να εκπλήσσει η μικρή μας χώρα τον κόσμο: «Πώς η Ελλάδα νικάει τον κορονοϊό παρά τη δεκαετή οικονομική κρίση» έγραψε τις προάλλες ο Guardian και προστέθηκε στα διεθνή διθυραμβικά δημοσιεύματα που μας πιστώνουν πως όταν θέλουμε, μπορούμε…