Γ. Μισύρης: Νέοι και Κρίση: Υπάρχει Ελπίδα;

Σήμερα, η πολιτική βρίσκεται στο εδώλιο του κατηγορούμενου, ταυτιζόμενη ως η βασική υπαίτια για την παρακμή της εποχής μας.

Οι επιπτώσειςτου ιδεολογικού αποπροσανατολισμού πάνω στην κοινωνική και πολιτική συμπεριφορά των σημερινών νέων γιγαντώνονται και τείνουν να γίνουν συνήθεια.

Όλο και συχνότερα τα τελευταία χρόνια διατυπώνεται ως κοινός τόπος ότι νεολαία και πολιτικήακολουθούν πορείες ασύμπτωτες.

Είναι γεγονός ότι οι νέοι έχουν σε μεγάλο βαθμό απορρίψει τα παραδοσιακά πολιτικά σχήματα, τόσο σε επίπεδο λόγου όσο και σε επίπεδο πρακτικών.

Η καθαρά ωφελιμιστική κοινωνία μέσα στην οποία ζούμε, η απομύθευση των αξιών, η κατεδάφιση του ηθικού οικοδομήματος, η φήμη που κατακτιέται χωρίς νόμιμα μέσα είναι μερικές από τις αιτίες, που οδηγούν τους νέους είτε στην αποχή από τα κοινά, είτε στον εξτρεμισμό.

Ακόμα κι αν υπάρχει μια μεγάλη δόση αλήθειας σε αυτά τα λόγια, η προσέγγιση του πολυδιάστατου αυτού ζητήματος θα μπορούσε να είναι διαφορετική.

Για ποια ζητήματα συζητούν σήμερα οι νέοι; Τα δικαιώματα, η διαφορετικότητα, η περιβαλλοντική κρίση και η κλιματική αλλαγή, τα αδιέξοδα στην προοπτική επαγγελματικής αποκατάστασης, ζητήματα ηθικής σε σχέση με τη συνύπαρξή μας με τα άλλα έμβια όντα του πλανήτη είναι μερικά μόνο από όσα συζητούν.

Ζητήματα βαθύτατα πολιτικά, που πηγάζουν από την καθημερινή τους εμπειρία τα οποία εμφανώς καταδεικνύουν την αγωνία τους για το μέλλον.

Οι σημερινοί νέοι και νέες είναι αυτοί που γεννήθηκαν από τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1990 έως τα πρώτα χρόνια της νέας χιλιετίας.

Είναι, δηλαδή, παιδιά που δεν διανοούνται έναν κόσμο πριν το διαδίκτυο και την ψηφιακή εποχή.

Η σκέψη και ο λόγος τους έχουν αναπτυχθεί με αναφορά στις νέες τεχνολογίες σε ένα πολύ διαφορετικό πλαίσιο από αυτό των μεγαλύτερων ηλικιών.

Η εικόνα, η διάδραση, η ταχύτητα της μετάδοσης του μηνύματος και ο διαμοιρασμός είναι μερικά από τα στοιχεία της νεανικής κουλτούρας σήμερα.

Οι σημερινοί νέοι αποτελούν επίσης τη μοναδική γενιά στην σύγχρονη ιστορία που γεννήθηκε και ενηλικιώθηκε σε μια μετα-ουτοπική εποχή.

Έχοντας βιώσει τις συνέπειες μιας μακράς οικονομικής κρίσης έρχονται τώρα αντιμέτωποι με τις επιπτώσεις της πανδημίας, η οποία δημιουργεί ένα νέο φαύλο κρίσης και ανεργίας. Μεγαλώνουν σε έναν κόσμο που η ελπίδα δεν μοιάζει προφανής, ούτε ως προς το περιεχόμενο ούτε προς την κατεύθυνσή της.

Αν, για παράδειγμα, σήμερα ρωτήσεις ένα δραστήριο νέο γιατί δε θέλει να συμμετέχει στις εκλογές, θα σου απαντήσει «Δε θα ψηφίσω, γιατί πιστεύω ότι δεν πρόκειται ν’ αλλάξει τίποτα».

Όμως, όπως χαρακτηριστικά είπε ο Γάλλος διαφωτιστής Ζαν Ζακ Ρουσσώ «Από τη στιγμή που θα πει κάποιος για τις υποθέσεις του κράτους: – Τι με νοιάζει εμένα; Μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι το κράτος είναι χαμένο».

Με την σκέψη αυτή οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι τη λύση στο πρόβλημα θα δώσει μόνο η ενεργή συμμετοχή των νέων στα κοινά με την ελπίδα να βελτιώσουν τον κόσμο γύρω τους.

Οι νέοι οφείλουν και μπορούν να αντισταθούν στην πτώση των αξιών και στην παρακμή της πολιτικήςσπάζοντας τα δεσμά της προσωπικής τους αδράνειας.

Κλείνοντας , ως γνωστόν, η αγγλική λέξη «idiot» σημαίνει ανόητος.

Αυτό που δεν είναι ευρύτερα γνωστό, ανάγεται στο ότι η λέξη αυτή προέρχεται από την ελληνική λέξη «ιδιώτης», την οποία χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι για να περιγράψουν τον άνθρωπο που αδιαφορούσε για τα κοινά και τα πολιτικά τεκταινόμενα.

Η πολιτική, όταν είναι σωστή πολιτική, δε χωρίζει αλλά, μέσα από τις αντιθέ­σεις της, ενώνει.

*Μέλος του Μοντέλου Βουλής των Ελλήνων 2020