«Η μαμά μου έγινε δότης μυελού των οστών και μου έδωσε ξανά ζωή»

Εναν χρόνο λειτουργίας έκλεισε πρόσφατα η Τράπεζα «Οραμα ΕΛΠΙΔΑΣ», έχοντας δώσει ζωή σε δεκάδες ανθρώπους. Μέσα σε μόλις 12 μήνες οι εθελοντές δότες μυελού των οστών έφτασαν τους 11.600 και στόχος μέχρι το 2018 είναι ο αριθμός αυτός να ξεπεράσει τους 50.000. 

Η 21χρονη σήμερα Ραφαέλλα Πολυκανδρίτη, η οποία το 2009 και στην ηλικία των 15 ετών διεγνώσθη με λευχαιμία, μίλησε για την περιπέτεια της υγείας της και για το πώς η μητέρα της, Τζούλη, της χάρισε για δεύτερη φορά τη ζωή της μέσα από την «ΕΛΠΙΔΑ».
«Όταν ήμουν 15 ετών έμαθα ότι έπασχα από λευχαιμία. Το έμαθα εντελώς τυχαία.

Αισθανόμουν κάτι σαν κόπωση κι έτσι έκανα διάφορες εξετάσεις, αιματολογικές κ.λπ., μαθαίνοντας εν τέλει ότι επρόκειτο για κάτι πολύ πιο σοβαρό. Αμέσως ξεκίνησα τις χημειοθεραπείες. Δυστυχώς, ο καρκίνος επανεμφανίστηκε, ενώ ήταν σε ύφεση, στην τελευταία χημειοθεραπεία. Τότε, οι γιατροί αποφάσισαν να κάνω μεταμόσχευση μυελού των οστών, για να εξαλείψουν ό,τι υπήρχε και μην επανεμφανιστεί ο καρκίνος. Ετσι, μπήκα στη λίστα του Εθνικού Οργανισμού Μεταμοσχεύσεων (ΕΟΜ). Πέρασε αρκετός καιρός και από ό,τι βλέπαμε θα αργούσε να βρεθεί κάποιος δότης, που να είναι συμβατός μαζί μου. Οι γιατροί ήθελαν να προχωρήσουν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν στη μεταμόσχευση, γιατί η λευχαιμία ήταν επιθετική. Ετσι, μας είπαν ότι μία λύση ήταν να πάρουν κύτταρα από τη μητέρα μου, παρόλο που τα ποσοστά επιτυχίας είναι λιγότερο από 50% στο να είναι συμβατός ένας γονέας με το παιδί του», δηλώνει η 21χρονη Ραφαέλλα, που σήμερα είναι 100% υγιής κι εργάζεται ως καθηγήτρια Αγγλικών στα Μέγαρα.

«Εχουν περάσει τέσσερα χρόνια από τότε που έκανα τη μεταμόσχευση. Μπήκα στο “Ελπίδα” το 2011 και η διαδικασία ήταν σα να έκανα μία απλή μετάγγιση αίματος. Δυστυχώς, εκείνη την εποχή αναγκάστηκα να μεγαλώσω και να ωριμάσω πιο γρήγορα. Όμως, το μόνο που σκεφτόμουν είναι ότι όλο αυτό το κακό όνειρο, που ζούσα, είχε αρχίσει να παίρνει, επιτέλους, ένα τέλος. Οι εξετάσεις που έδειξαν ότι όλα είναι καλά και ότι η μεταμόσχευση πέτυχε βγήκαν γύρω στον ένα χρόνο. Τώρα, βλέπω τη ζωή πολύ διαφορετικά. Για το μέλλον σκέφτομαι μόνο καλά πράγματα. Στα χίλια άσχημα που συμβαίνουν γύρω μου επιβάλλω στον εαυτό μου να βρει κι ένα καλό. Από εκεί που έφτασα σε σημείο να φοβάμαι για το αν θα ζω την επόμενη ημέρα, πλέον δεν υπάρχει κάτι τόσο σημαντικό και τρομακτικό που να μπορεί να μου ρίξει την ψυχολογία», προσθέτει, σημειώνοντας πως η μητέρα της την έφερε ξανά στη ζωή κι ένα «ευχαριστώ» μπορεί σε κάποιους να «ακούγεται πολύ λίγο αλλά ήταν το πιο σημαντικό που έκανε για εμένα». 

Η Ραφαέλλα αποφάσισε να δημοσιοποιήσει την περιπέτειά της, γιατί θέλει ο κόσμος να ευαισθητοποιηθεί και να κάνει κάτι που για τους περισσότερους είναι μικρό, αλλά για άλλους είναι ό,τι πιο μεγάλο μπορεί να κάνει ένας άγνωστος άνθρωπος για εκείνους. «Είναι κάτι τόσο ασήμαντο και τόσο σημαντικό την ίδια στιγμή. Δίνεις 20 λεπτά από την ημέρα σου για να χαρίσεις σε κάποιον το δώρο της ζωής. Νομίζω δεν υπάρχει τίποτε πιο σπουδαίο και πιο όμορφο, που να μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος για κάποιον άλλον. Αν δε συμβεί σε κάποιον προσωπικά κάτι, δεν ευαισθητοποιείται. Αυτή είναι η νοοτροπία του Ελληνα. Ωστόσο, είναι τόσο απλό και ανώδυνο για τον δότη, που στην ουσία το να μη γίνει κανείς δότης μυελού των οστών, το θεωρώ αμαρτία», σημειώνει.

«Κοινοποιώ την ιστορία μου, γιατί θέλω να δώσω δύναμη σε όσους περνάνε ό,τι πέρασα κι εγώ. Θέλω να τους πω να παλέψουν, να μην το βάλουν κάτω. Ή κάνεις υπομονή κι έχεις δύναμη και παλεύεις ή τα παρατάς. Αργά ή γρήγορα, όμως, όλα περνάνε», προσθέτει, υπογραμμίζοντας τα εξής: «Νομίζω πως όταν οι άνθρωποι βλέπουν εμάς, τα παιδιά της “Ελπίδας” να τα έχουμε καταφέρει, να είμαστε καλά και να έχουμε σταθεί στα πόδια μας, ευαισθητοποιούνται και βοηθούν κι εκείνοι με τον τρόπο τους. Αυτό θέλω να πετύχω».

Για την περιπέτεια της υγείας της μοναχοκόρης της  μίλησε και η μητέρα της Ραφαέλλας, Τζούλη Πολυκανδρίτη, η οποία έχει ακόμη έναν γιο 14 ετών. «Είναι ό,τι πιο σκληρό έχω περάσει στη ζωή μου. Υπάρχει περίπτωση κανένας από τους συγγενείς να μην είναι συμβατός. Εμείς καταφέραμε ένα θαύμα», τονίζει, προσθέτοντας ότι «όσο μπορώ θα είμαι στην τράπεζα για όποιο παιδί με χρειαστεί».

«Όταν μάθαμε ότι πέτυχε η μεταμόσχευση ένιωσα σα να είχαμε πετύχει το Λόττο ή το Τζόκερ», δηλώνει η κυρία Πολυκανδρίτη για την ημέρα που οι γιατροί επιβεβαίωσαν ότι είχε συμβεί το «θαύμα», σημειώνοντας παράλληλα πως «αυτό που πέρασε το παιδί μου δεν θα φύγει ποτέ από το μυαλό μου. Δε μπορείς να ξεχάσεις όλα αυτά που βλέπεις, όταν το παιδί σου κάνει χημειοθεραπείες. Είναι πολύ σκληρό, όμως, κάνεις το σταυρό σου και δοξάζεις τον Θεό, που όλα πλέον είναι καλά». 

«Είναι κάτι το τόσο απλό να γίνει κανείς δότης. Στην ελληνική κοινωνία υπάρχει, δυστυχώς, η φοβία και το ταμπού να μιλάει κανείς για μία νόσο. Ο κόσμος δεν πρέπει να φοβάται. Πρέπει να ενημερωθεί και να γίνει δότης», τονίζει, ακόμη, υπογραμμίζοντας πως «όταν δίνεις μία ώρα από τη ζωή σου για να δεις βιτρίνες ή να χαζέψεις κάτι στην τηλεόραση, μπορείς να αφιερώσεις 20 λεπτά, για να χαρίσεις μία ζωή». Κι εκείνη αυτό ακριβώς έκανε: «γέννησε» το παιδί της για δεύτερη φορά…

Βρείτε περισσότερες πληροφορίες για το «Οραμα ΕΛΠΙΔΑΣ» και για το πώς μπορείτε να γίνετε κι εσείς δότης μυελού των οστών στον σύνδεσμο που ακολουθεί: http://www.oramaelpidas.gr/