Έκτοτε παρακολουθούσα την πορεία της και θαύμαζα τον τρόπο με τον οποίο ισορροπούσε άψογα ανάμεσα στην τηλεόραση και στο θέατρο, δίνοντας εξαιρετικά δείγματα γραφής. Κι ύστερα ήρθαν οι… Μέλισσες, οι Άγριες Μέλισσες και η Μαρία μπήκε στα σπίτια και στις καρδιές εκατομμυρίων Ελλήνων, ως η «Πηνελόπη Σεβαστού» κι έπειτα «Γραμματικού», χαρίζοντας μας δυνατές, παθιασμένες ερμηνείες.
Αν και όπως λέει η ίδια, δεν αφήνει τίποτε ανολοκλήρωτο στη ζωή της, στο δεύτερο έτος των σπουδών της το «έσκασε» από το Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ γιατί ήταν αποφασισμένη και δεν άντεχε να περιμένει άλλο. Η Μαρία Πετεβή ήξερε πως θέλει να γίνει ηθοποιός από τα τέσσερα της χρόνια. Έτσι μπήκε στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Αθηνών, απ’ όπου και αποφοίτησε έχοντας γνωρίσει την υποκριτική τέχνη, μέσα από εξαιρετικούς και αφοσιωμένους καλλιτέχνες, γεγονός που αποδεικνύει και η μέχρι τώρα λαμπρή πορεία της.
Με τη Μαρία «ξανασυναντιόμαστε», με αφορμή την παράσταση «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» του Ευριπίδη, η οποία κάνει πρεμιέρα το Σάββατο 16 Ιουλίου, στο Αρχαίο Θέατρο της Ήλιδας.
Η παράσταση θα παρουσιαστεί φυσικά και στο Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου στις 19 και 20 Αυγούστου στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών – Επιδαύρου και είναι η δεύτερη φορά που η Μαρία θα βρεθεί ως ηθοποιός, στο αρχαίο θέατρο.
Οι Άγριες Μέλισσες είναι μια σειρά που δεν βρήκε έτοιμο χώρο στα δεδομένα της ελληνικής τηλεόρασης, όμως τον δημιούργησε. Όλοι οι άνθρωποι που δούλεψαν για αυτό, το έκαναν με πολύ κόπο, πολύ μόχθο, πολύ μεράκι και πολύ αγάπη.
Κι αυτή η αγάπη είναι από τα βασικά στοιχεία που κρατάω από την σειρά. Μαζί φυσικά με την ευγένεια και την υπέροχη συνεργασία που είχαμε με όλους. Δημιουργήσαμε μια πραγματική οικογένεια. Ζήσαμε πάρα πολλές και πολύ όμορφες στιγμές, με γέλια, με συγκίνηση, με αγκαλιές. Προσέχαμε πολύ ο ένας τον άλλον και ο ένας νοιαζόταν για τον ρόλο του άλλου. Οι “Μέλισσες” ήταν μια τεράστια αγκαλιά και αυτό δεν θα το ξεχάσω ποτέ.
Όσο αφορά την Πηνελόπη, σίγουρα θα κρατήσω πολλά στοιχεία από τον χαρακτήρα της. Την ευγένεια, το ήθος, τις αξίες της, τον τρόπο που αγαπούσε, ο οποίος ήταν δυνατός και απόλυτος και κυρίως την πίστη και την δύναμη, που ούτε η ίδια ήξερε ότι είχε. Κάποια από αυτά τα στοιχεία ήταν δικά μου, οπότε μου ήταν και πιο εύκολο να τα φωτίσω, κάποια όμως δεν ήταν, και τα ανακάλυψα κι εγώ μέσα από εκείνη. Πολλές φορές με έπιασα να εκφράζομαι μέσα από την Πηνελόπη.
Είναι μοναδικό όταν υποδύεσαι ένα ρόλο που έχει στοιχεία που εσύ ο ίδιος δεν είχες ανακαλύψει ότι τα έχεις, παρότι τελικά βλέπεις ότι υπήρχαν μέσα σου.
Δεν νιώθω ότι έχω αποχαιρετήσει ακόμη, τις Μέλισσες, και τον ρόλο μου. Δεν έχω βιώσει το «πένθος». Και μάλλον είναι κάτι που θα κάνω, μετά το πέρας του καλοκαιριού.
Είναι τέτοια η φύση της δουλειάς μας, που δυστυχώς είναι πάρα πολύ δύσκολο να πάρεις το χρόνο που χρειάζεσαι για να αφήσεις κάτι πίσω σου όπως πρέπει. Να αδειάσεις και να δώσεις χρόνο στον εαυτό σου, να ξεκουραστεί και να μαζέψεις ψυχικά αποθέματα. Η ζωή πάει παρακάτω, πρέπει να προχωρήσεις να εξελιχθείς, να επενδύσεις καλλιτεχνικά σε κάτι καινούργιο.
Γι αυτό και εγώ τόλμησα να βγω από την Πηνελόπη και να μπω με μια ανάσα στην Ιφιγένεια, και χαίρομαι πολύ, γιατί έχω να αναμετρηθώ με κάτι τεράστιο, με κάτι δύσκολο, με μια ηρωίδα, που ουδέποτε στο παρελθόν, είχα ψηλαφίσει.
Τον ρόλο της Ιφιγένειας δεν μπορείς να τον δεις ρεαλιστικά. Δεν μπορείς να πεις ότι είναι ένα κορίτσι που είναι αυτό και εκφράζει το άλλο… Για παράδειγμα οι συναισθηματικές της μεταβάσεις είναι συμβολικές, και όχι άμεσα απότοκα των καταστάσεων που βιώνει.
Η Ιφιγένεια είναι σύμβολο, είναι ένα σύμπαν, είναι η άνοιξη. Είναι κάτι τόσο γενικό, αλλά και πολύ ειδικό ταυτόχρονα. Η άνοιξη έχει μαζί της ζωή, αλλά έχει και τον μαρασμό, έχει και τον θάνατο.
Είναι ένας κόσμος αθωότητας. Είναι ένα παιδί, με ο,τι μπορεί να συμβολίζει αυτό. Ένα παιδί με μια πολύ ανοιχτή καρδιά, καθαρά μάτια, το οποίο χωρίς να το θέλει πρέπει να γίνει σύμβολο, πρέπει να θυσιάσει το φυσικό του σώμα και την παιδικότητά του, και να ενηλικιωθεί απότομα. Βιώνει μια προδοσία από τον ίδιο της τον πατέρα, αφού εκείνος αποφασίζει ότι πρέπει να την θυσιάσει, και τελικά χάνει πάρα πολύ βίαια την ζωή της. Μαζί της όμως πεθαίνει κι αυτός ο κόσμος της αθωότητας, της τρυφερότητας και της αγάπης. Δεν πεθαίνει ένα πλάσμα μόνο. Η Ιφιγένεια συμβολίζει όλα τα αθώα θύματα ενός πολέμου, κάθε «παράπλευρη» απώλεια. Γι αυτό μιλάμε για ένα καθαρά αντιπολεμικό έργο και αυτή είναι κατά τη γνώμη μου και η μεγαλύτερη πρόκληση αυτού του ρόλου, να φύγεις από τον χαρακτήρα, από το άτομο, από το κορίτσι και να γίνεις όλα όσα συμβολίζει.
Δεν είναι τυχαίο το ότι μεταμορφώνεται σε ελάφι, γιατί έχει και την αγνότητα, αλλά και την περηφάνια αυτού του ζώου. Επίσης, καταλαβαίνει τα πάντα, και αφουγκράζεται και το παραμικρό ερέθισμα. Ξεχωρίζει από όλους τους άλλους, όπως ένα παιδί ξεχωρίζει από τους ενήλικες, στον τρόπο που αντιλαμβάνεται τον κόσμο και νομίζω πως αν την προσεγγίσουμε σε αυτό το πλαίσιο, θα καταλάβουμε την ουσία της θυσίας της. Η Ιφιγένεια δέχεται να θυσιαστεί, και είναι σα να λέει πως «ας θυσιαστώ εγώ, κι ας είμαι το τελευταίο άτομο που θυσιάζεται για ένα πόλεμο», γι αυτό και θυσιάζεται με ανοιχτή την καρδιά της, και με πυγμή.
Μια ακόμη πρόκληση είναι ότι ναι μεν είναι απαραίτητο να υπάρχει η αλήθεια του χαρακτήρα, αλλά πρέπει να την αποδόσεις με ένα ποιητικό κείμενο, όπου έχεις να κάνεις με δύσκολο λόγο και πρέπει να αναδείξεις το μέγεθος του, χωρίς να ακουστούν τα όσα θα πεις πομπώδη ή σχηματικά. Να υπάρχει αλήθεια σε αυτό, αλλά παράλληλα να φεύγει και να πηγαίνει προς τα έξω. Αυτή η αντίθεση είναι η πιο δύσκολη. Γιατί από τη μία πλευρά έχεις να αφηγηθείς μια προσωπική ιστορία, και να την κάνεις εσύ προσωπική ώστε να συνδεθεί ο θεατής, αλλά από την άλλη δεν σου ανήκει όπως ένας ρεαλιστικός χαρακτήρας που μπορείς να τον κινείς, είναι κάτι πιο μεγάλο.
Ναι, σαφώς η μετάβαση στην ενήλικη ζωή, όταν χρειάστηκε να εγκαταλείψω το σπίτι μου, στα 21 μου, και να πάρω τη ζωή στα χέρια μου, ήταν μια κατάσταση πολύ δύσκολη. Ήταν μια βίαιη μετάβαση. Υπαρξιακά βίαιη. Γιατί το θέμα δεν είναι μόνο ότι πρέπει να μάθεις να διαχειρίζεσαι τα χρήματά σου, να πληρώνεις τους λογαριασμούς, να έχεις εκατό τοις εκατό την ευθύνη του εαυτό σου, είναι και ότι δεν είναι πια εκεί η μαμά σου για να σε φροντίσει, αν μπει ένας κλέφτης το βράδυ στο σπίτι, δεν υπάρχει κάποιος για να σε προστατέψει.
Μιλώντας για θυσία όμως, στο μυαλό μου έρχεται πρώτα η δουλειά. Γιατί η ίδια η φύση της δουλειάς, κατά κάποιον τρόπο απαιτεί να θυσιάζεις τον εαυτό σου.
Όταν για ένα διάστημα πρέπει να είσαι κάτι άλλο, θυσιάζεις κάτι από τον εαυτό σου. Όταν είσαι εξαντλημένος και δεν έχεις φάει για ώρες, επειδή δούλευες ή είχες πρόβες θα γυρίσεις στο σπίτι και απλά θα φας κάτι και θα πέσεις για ύπνο, θυσιάζοντας πολύτιμες στιγμές ή απολαύσεις, όπως το να δεις τους φίλους σου, να διαβάσεις ένα βιβλίο κτλπ.
Επίσης μια αγριότητα που έχει αυτό το επάγγελμα είναι ότι πολλές φορές δεν έχεις επιλογή, κάποια πράγματα πρέπει να γίνουν πάση θυσία. Μπορεί να είσαι άρρωστος, να ψήνεσαι στον πυρετό, ή να μην είσαι καλά ψυχολογικά, η παράσταση όμως θα γίνει, και εσύ πρέπει να παίξει. Οπότε πολλές φορές θυσιάζεις και τον εαυτό σου, και τις ανάγκες σου, και δυστυχώς δεν γίνεται διαφορετικά. Θυσιάζεις τα πάντα για την αγάπη αυτή, κι αυτό νομίζω ισχύει σε όλα τα καλλιτεχνικά επαγγέλματα.
Κάτι το οποίο με γοητεύει πάρα πολύ στο επάγγελμα του ηθοποιού είναι ότι καλείσαι να δοκιμάσεις και να δοκιμαστείς σε πράγματα και καταστάσεις, που ίσως να μην ερχόσουν ποτέ στη θέση αυτή αν έκανες κάτι διαφορετικό στη ζωή σου.
Από το πολύ απλό, το ότι για παράδειγμα για τις ανάγκες της «Ιφιγένειας» θα χρησιμοποιήσω για πρώτη φορά χειλόφωνο, ή ότι χρειάστηκε να βάψω για πρώτη φορά στη ζωή μου τα μαλλιά μου, μέχρι του ότι έμαθα να ιππεύω ενώ δεν εχα ανέβει ποτέ ξανά στη ζωή μου σε άλογο, κάτι που χρειάστηκε να κάνω στις «Μέλισσες».
Όλα αυτά έρχονται σε μεγάλη αντίθεση με τον χαρακτήρα μου, γιατί είμαι ένας άνθρωπος που φοβάται τις αλλαγές, και το «καινούργιο», όμως αναγκάζομαι να κάνω πράγματα που δεν θα έκανα και αυτό πραγματικά δίνει στην ζωή μου πολύ μεγάλο ενδιαφέρον.
Θα ήθελα πολύ να υποδυθώ ένα ρόλο με αρνητικά χαρακτηριστικά, να είμαι η «κακιά», μια ηρωίδα που θα μπορούσε να σκοτώσει, που θα είχε σκοτάδι μέσα της. Δεν το έχω κάνει ποτέ, ούτε σαν σκέψη, και με γοητεύει πολύ το να μπω σε μια διαδικασία να ανακαλύψω και να γνωρίσω διαφορετικές πλευρές μου, μέσα από ένα τέτοιο ρόλο. Δεν μου αρέσει να βαλτώνω, προσπαθώ και θέλω να δοκιμάζομαι σε διαφορετικούς ρόλους.
Εκεί που εστιάζω εγώ σε σχέση με την αναγνωρισιμότητα είναι το γεγονός πως λαμβάνω πολύ αγάπη, πολύ όμορφα σχόλια, από κόσμο έξω, στο δρόμο, αγνώστους που θα έρθουν να σε συγχαρούν, που θα μοιραστούν μαζί σου κάτι δικό τους, που θα σου πουν ότι τους εξέφρασες. Είναι μοναδικό αυτό το συναίσθημα, και νομίζω ότι μόνο αυτό το κομμάτι της αναγνωρισιμότητας με αφορά, ειδάλλως θα ήταν σα να μειώνω και τον εαυτό μου και την δουλειά μου. Δεν κάνεις αυτή την δουλειά ούτε για τη φήμη, ούτε για την αναγνωρισιμότητα.
*Την Ιφιγένεια εν Αυλίδι του Ευριπίδη, ένα από τα κορυφαία κείμενα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας, παρουσιάζει η ArsAeterna, σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη, το Σάββατο 16 Ιουλίου, στο Αρχαίο θέατρο Ήλιδας.
*Ηλεκτρονική Προπώληση εισιτηρίων viva.gr & στα σημεία προπώλησης του ΦΕΣΤΙΒΑΛ
Τιμές εισιτηρίων 20ευρώ [κανονικό]
17 ευρώ [ φοιτητικό, ανέργων, 65+]