Η παραπαιδεία

Ο μαθητής στην Ελλάδα είναι σκληρά… εργαζόμενος. Σύμφωνα με στοιχεία του ΟΟΣΑ, δαπανά τις πιο πολλές εξωσχολικές ώρες στον κόσμο (μετά την Τουρκία) για να συμπληρώνει τη γνώση που δεν του παρέχει το σχολείο, με χρήματα που πληρώνουν οι γονείς του, σε μία προσπάθεια να καλύψει τα κενά της δημόσιας παιδείας. Οι έλληνες μαθητές υποχρεούνται να παρακολουθούν τα πιο πολλά «ιδιαίτερα» και «φροντιστήρια» παγκοσμίως (μεταξύ των 30 οικονομικά ανεπτυγμένων κρατών που συμμετέχουν στον Οργανισμό).

Οι μαθητές παρακολουθούν και ατελείωτες ώρες διδασκαλίας, ειδικά στο λύκειο. Τα μαθήματα στο σύνολο της σχολικής εκπαίδευσης διαρκούν κατά μέσο όρο 27 ώρες την εβδομάδα, έναντι 22-23 ωρών που θεωρούνται υπερεπαρκείς στη Δανία, στη Σουηδία και στη Νορβηγία.

Και πάλι όμως η «επίσημη» εκπαίδευση δεν αποδεικνύεται επαρκής. Μετά το σχολείο τα παιδιά καλούνται να «καταναλώσουν» επιπλέον μαθήματα (που επιβαρύνουν τον προϋπολογισμό κάθε οικογένειας), τον πιο πολύ χρόνο από κάθε άλλο κράτος.Εκτός σχολείου, συνολικά ο μαθητής «δουλεύει» επί 18,5 ώρες κάθε εβδομάδα, όταν στην Ολλανδία λιγότερες από 7 ώρες επαρκούν για διάβασμα και «εξτρά» μαθήματα (που είναι ελάχιστα αφού το σχολείο καλύπτει τα πάντα). Μόνο 5 ώρες χρειάζεται ο μαθητής στη Φιλανδία ή στη Σουηδία και περίπου 6 στη Νορβηγία και στη Δανία, όπου τα παιδιά έχουν περισσότερο ελεύθερο χρόνο για παιχνίδι και άσκηση. Πώς κατανέμει όμως ο μέσος μαθητής στην Ελλάδα τις 18,5 ώρες εξωσχολικής απασχόλησής του με τα μαθήματα σύμφωνα με την έρευνα του ΟΟΣΑ; Κάθε εβδομάδα παρακολουθούν περίπου 7,8 ώρες «εξτρά» μαθημάτων εκτός σχολείου (στην Τουρκία απαιτούνται 9,8 ώρες, ενώ στην Ιρλανδία λιγότερο από 1 ώρα την εβδομάδα).

Οι 2,5 ώρες αφιερώνονται στην «υποστηρικτική» διδασκαλία (δηλαδή ιδιαίτερα) και οι υπόλοιπες 5,3 ώρες αφορούν άλλα ομαδικά μαθήματα,όπως φροντιστήρια, ξένες γλώσσες, μουσική και σπορ. Δεν είναι όμως μόνο η τσέπη του νοικοκυριού που επιβαρύνεται από τον μαραθώνιο των μαθημάτων, αλλά και το ίδιο το παιδί. Μετά από όλα αυτά τα μαθήματα, ομαδικά και κατ’ οίκον, καλείται να μελετήσει για πολύ περισσότερους «δασκάλους». Μόνο για τα μαθήματα του σχολείου υπολογίζεται ότι ο μέσος μαθητής στην Ελλάδα μελετά 8,3 ώρες, έναντι 6,3 ωρών στη Γερμανία και 4,8 ωρών στη Νορβηγία, ενώ στη συνέχεια καταπιάνεται για ακόμη 2,4 ώρες με τα «ιδιαίτερα» και τα φροντιστήρια. Μεγάλο πρόβλημα υπάρχει με τις ξένες γλώσσες.

Σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat η υψηλή σχετικά γλωσσομάθεια στοιχίζει πολύ στο «πορτοφόλι» του γονέα, καθώς στο σχολείο οι μαθητές δεν μαθαίνουν ξένες γλώσσες. Πάρα πολλά παιδιά του δημοτικού στις χώρες της Ε.Ε. μαθαίνουν δύο ξένες γλώσσες, όταν το 55% των μαθητών στην Ελλάδα δεν διδάσκεται καμία. Στο Γυμνάσιο το 25% των Φιλανδών και το 23% των Ολλανδών διδάσκονται 3 ξένες γλώσσες, κάτι που στην Ελλάδα δεν προβλέπεται. Στο λύκειο η δυνατότητα εκμάθησης 3 γλωσσών αυξάνεται στο 55,8% του συνόλου στην Ολλανδία και στο 44% στη Γερμανία.

Στην χώρα μας, το ένα τρίτο περίπου των μαθητών περιορίζονται σε μία ξένη την οποία και διδάσκονται στο σχολείο. Παρ’ όλα αυτά, ο μέσος απόφοιτος λυκείου στην Ελλάδα έχει σχετικά καλή γλωσσομάθεια γνωρίζοντας ικανοποιητικά δύο γλώσσες. Χάρη… στο «πορτοφόλι» του γονιού. Άρα οι έχοντες πολίτες απολαμβάνουν πλουσιοπάροχα το ανεκτίμητο αγαθό της παιδείας. Αγαθό που το στερούνται δυστυχώς οι οικονομικά ασθενείς πολίτες.

Και ύστερα έχουμε την απαίτηση και το θράσος να επιζητούμε στον καθημερινό μας βίο να πρωταγωνιστεί η δημοκρατία. Η δημοκρατία όμως ,για να πραγματωθεί εμπράκτως με σάρκα και οστά πρέπει να ασκείται από ώριμους πολίτες ,οι οποίοι εμφορούνται από το αγαθό της παιδείας.