Τον δικό της Γολγοθά ανεβαίνει εδώ και 15 χρόνια η Κωνσταντίνα Πανταζοπούλου, που μαζί με την αδερφή της Παναγιώτα, όλα αυτά τα χρόνια φροντίζουν τους γονείς τους Αριστέα Πανταζοπούλου και Πανταζή Πανταζόπουλο, πού είναι οι μοναδικοί εγκαυματίες οι οποίοι κατάφεραν και γλίτωσαν από τη λαίλαπα της φωτιάς το 2007 στη Ζαχάρω.
Γράφει ο Χρήστος Κανελλόπουλος
Η μητέρα της βρίσκεται σε άγρυπνο κώμα όλα αυτά τα χρόνια στο σπίτι, έχοντας νοσηλευτεί σε πολλά νοσοκομεία της χώρας, ενώ και ο πατέρας της έχει πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας, επειδή έμεινε για πολύ ώρα χωρίς οξυγόνο.
Όπως μας τονίζει η κα Πανταζοπούλου, η μητέρα της νοσηλεύτηκε 4 χρόνια, (από τον Αύγουστο του 2007 έως τον Δεκέμβριο του 2011), και συγκεκριμένα στο Ερρίκος Ντυνάν όπου έμεινε για ένα χρόνο και σε ιδιωτικό θεραπευτήριο στην Πάτρα για άλλα τρία χρόνια, προκειμένου να λάβει τις απαραίτητες ιατρικές φροντίδες.
Με αφορμή τα 15 χρόνια από τις φονικές πυρκαγιές στη Ζαχάρω και στην Ηλεία η Κωνσταντίνα Πανταζοπούλου άνοιξε την ψυχή της στην εφ. «Πατρίς», ευχαριστώντας παράλληλα τους αφανείς ήρωες εκείνης της εποχής.
«Μπορεί τα σπίτια και το δάσος, να σταμάτησαν να καίγονται, αλλά οι ψυχές μας όχι.
«Ας αφιερώσουμε αυτή τη χρονιά, 15 χρόνια μετά τη μεγάλη φονική φωτιά, σε όλους τους γνωστούς και αφανείς ήρωες»
Δεκαπέντε (15) χρόνια μετά, από εκείνο το απόγευμα του Αυγούστου, τα αποκαΐδια μέσα μας, σιγοκαίνε σαν ανοιχτές πληγές. Πληγές που ο χρόνος δεν απαλύνει, και το μυαλό στριφογυρίζει σε εκείνη τη μέρα, σαν να κόλλησε ο χρόνος. Ζούμε πια σαν “ρομπότ”, δεν περιμένουμε τίποτα. Η πολιτεία έκανε το «χρέος» της, ποντάροντας στη λήθη.
Μέσα στη “καμένη” μιζέρια αυτή, στάθηκαν δίπλα μας, άνθρωποι που, όχι μόνο δεν επιθυμούν να αναφερθούν τα ονόματά τους, αλλά η στήριξή τους, είναι γραμμένη μέσα μας με χρυσά γράμματα. Το “ευχαριστώ” δεν μπορεί να αποδώσει την ευγνωμοσύνη που νιώθω.
Δεκαπέντε (15) χρόνια μετά οφείλω να αναφερθώ στους αφανείς ήρωες της ζωής μας. Στους “Πυροσβέστες” της ψυχής μας. Αυτοί είναι οι ήρωες για εμένα, που βήμα – βήμα δίνουν από το είναι της καρδιάς τους.
Πρώτα απ’ όλους τον Γιατρό-Άνθρωπο του Κέντρου Υγείας Ζαχάρως Προκόπη Παπαζαφείρη, που η προσφορά του ξεπερνά ακόμα και τον ορισμό της καλοσύνης με την αμέριστη βοήθεια του προς τους γονείς μου, καθώς το ότι ζουν, του το οφείλουμε και τον ευγνωμονούμε για ότι έχει προσφέρει στην οικογένειά μου.
Επίσης ένα τεράστιο ευχαριστώ σε όλους τους εργαζομένους του Κέντρου Υγείας Ζαχάρως. Το Διαγνωστικό Κέντρο του κου Στατήρη στη Ζαχάρω και ιδιαιτέρως την Γιάννα Γιαννοπούλου, που η εξυπηρέτησή της και η καλοσύνη της μας σκλαβώνει. Τα Φαρμακεία της Ζαχάρως και ιδιαιτέρως τον Γιώργο Τερζή, για την υπομονή και την συμβολή του. Τον φίλο και “Άνθρωπο” Γιώργο Νικολακόπουλο, με απεριόριστη εκτίμηση. Την αείμνηστη Αγγελική Σκαλτσά, που τόσο άδικα μας άφησε, πριν λίγους μήνες. Η βοήθειά της και το κουράγιο της, ασταμάτητο.
Ξέρω ότι από τον παράδεισο θα μας προσέχει πάντα. Τέλος θέλω να τονίσω και να αναφερθώ, στους συναδέλφους μου στο Δασαρχείο Ολυμπίας, όχι μόνο για την συμπαράστασή τους, αλλά για όλα αυτά που έζησαν μαζί μου σαν μια γροθιά, σαν οικογένεια. Ιδιαιτέρως, αν και ξέρω ότι δεν το επιθυμεί, τον Δασάρχη Ολυμπίας Βασίλη Γιακουμή, που χωρίς την στήριξή του, την αγάπη του και την ανθρωπιά του, η ζωή θα είχε άλλη τροπή για μένα.
Ήρθε η ώρα να μιλήσουμε γι’ αυτούς τους Ανθρώπους επιτέλους. Αυτοί είναι οι ήρωες για εμάς, και τόσοι άλλοι που τόσα χρόνια μετά στηρίζουν, ανιδιοτελώς τις οικογένειές μας.
Οφείλουμε αιώνια μνήμη στα θύματα, στους ανθρώπους μας, που χάθηκαν στη λαίλαπα, αλλά οφείλουμε και μια μικρή υπενθύμιση σε αυτούς που μας δίνουν ελπίδα να συνεχίζουμε να ζούμε. Τίποτα δεν θεωρείται δεδομένο, αλλά μέσα σε αυτή την γεμάτη καπνούς ζωή, έλαμψαν με το φως της καλοσύνης. Ας αφιερώσουμε αυτή την χρονιά, 15 χρόνια μετά τη με- γάλη φονική φωτιά, σε όλους τους γνωστούς και αφανείς ήρωες, γιατί η “Ανθρωπιά” είναι ηρωική πράξη».