Ηλεία: Οδοιπορικό στον Ανθώνα Πηνείας – Οι κάτοικοι λιγοστεύουν, το χωριό ερημώνει

Ξεχασμένες έννοιες τείνουν να γίνουν για την Τοπική Κοινότητα Ανθώνας Πηνείας του δήμου Ήλιδας οι λέξεις γάμος, βαφτίσια, παιδιά…

Το χωριό χρόνο με το χρόνο ερημώνει, οι κάτοικοι λιγοστεύουν και τα προγνωστικά για τα επόμενα χρόνια δεν είναι καθόλου καλά, όπως άλλωστε συμβαίνει με τα περισσότερα χωριά της ελληνικής επαρχίας.

Οι κάτοικοι που έχουν απομείνει σήμερα στο χωριό είναι μόλις 70 σε αριθμό και η πλειοψηφία τους είναι ηλικιωμένοι και μεσήλικες. Ανάμεσά τους μόλις 9 έφηβοι που φοιτούν στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο στο Σιμόπουλο, οι οποίοι μοιραία τελειώνοντας το σχολείο θα αναζητήσουν αλλού την τύχη τους, αφού στο χωριό δεν υπάρχει προοπτική και δεν υπάρχουν κίνητρα για να μείνει ένας νέος άνθρωπος και να δημιουργήσει, να φτιάξει κάτι καλύτερο για το αύριο.

Το παλιό δημοτικό σχολείο έχει πάψει να λειτουργεί εδώ και 35 χρόνια περίπου και το κτίριο που βρίσκεται στην άκρη του χωριού, ευτυχώς παραμένει συντηρημένο για να φιλοξενεί πολιτιστικές εκδηλώσεις, όταν βρίσκονται στο χωριό και οι ετεροδημότες και δίνουν λίγη ζωή στον τόπο.

Ούτε γάμοι!

Την τελευταία δεκαπενταετία τελέστηκε μόλις ένας γάμος στο χωριό και όπως αντιλαμβάνεται κανείς όταν δεν γίνονται γάμοι και δεν υπάρχουν νέοι άνθρωποι, δεν γεννιούνται και παιδιά και με μαθηματική ακρίβεια ο τόπος είναι καταδικασμένος στον μαρασμό.

Γιατί ο Ανθώνας μπορεί να είναι ένα περιποιημένο χωριό, χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα, αφού και η καθαριότητα υπάρχει και το νερό είναι εξασφαλισμένο και ο φωτισμός, αυτό που δεν υπάρχει ωστόσο είναι οι άνθρωποι.

Μόλις ένα καφενείο έχει απομείνει, και αυτό για να συναντιούνται κάποιοι ηλικιωμένοι για να ανταλλάσουν έστω μια κουβέντα.

Οι ελάχιστοι κάτοικοι που έχουν απομείνει ασχολούνται είτε είναι συνταξιούχοι, είτε ασχολούνται με την κτηνοτροφία και τις ελιές. Γι’ αυτό άλλωστε και το πρόβλημα που συνήθως αντιμετωπίζουν σχετίζεται με την αγροτική οδοποιία κατά τους χειμερινούς μήνες. Το αγροτικό δίκτυο είναι μεγάλο και παρά τις όποιες παρεμβάσεις όταν οι καιρικές συνθήκες είναι κακές, αυτομάτως δημιουργούνται προβλήματα.

Και αυτό όμως θα μπορούσε να ξεπεραστεί θεωρητικά, εάν το χωριό έσφυζε από ζωή, εάν υπήρχε προοπτική, ελπίδα για τους κατοίκους, οι οποίοι δεν κρύβουν την απογοήτευσή τους για την γενικότερη κατάσταση που επικρατεί στην χώρα και για την απαξίωση που βιώνουν τα χωριά της ελληνικής επαρχίας, τα οποία σταδιακά θα χαθούν από τον χάρτη.

Ο πρόεδρος του χωριού είναι από τους ελάχιστους νέους, ο Νίκος Χρυσανθόπουλος, ο οποίος έχει επιλέξει να ζήσει και να αγωνιστεί για τον τόπο του, δεν έχει όμως αυταπάτες ότι μπορούν να γίνουν θαύματα. Ωστόσο, η προσπάθεια δεν σταματά…