Συνεντεύξεις

Ηλίας Ανδριόπουλος: «Στην Ηλεία ζωντανεύουν οι φεγγαρόφωτες νυχτιές»

andriopoulos_2.jpg
Ακούστε το άρθρο

Οι μελωδικές συνθέσεις του έχουν ταξιδέψει σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη, τα τραγούδια του έγιναν συνώνυμα της λαϊκής τέχνης και του λαϊκού πολιτισμού και φιλοξενήθηκαν από τις πλέον φημισμένες ορχήστρες του κόσμου, από την Αθήνα έως τη Γενεύη και το Λονδίνο.

Ο Ηλίας Ανδριόπουλος, γέννημα θρέμμα της Ηλείας, από το Λαντζόι, πραγματοποίησε σπουδαία καλλιτεχνική διαδρομή, η οποία έχει αποτυπωθεί σε 17 δίσκους, μεταξύ αυτών τα θρυλικά «Γράμματα στο Μακρυγιάννη», «Οι Ξένες Πόρτες», τα «Λαϊκά Προάστια», οι «Προσανατολισμοί», οι «Αργοναύτες», οι «Ωδές», μελοποιήσεις ποιημάτων του Μίκη Θεοδωράκη, και συντροφεύει τον Ελληνισμό σε κάθε του ιστορική φάση.  

Υπήρξε Καλλιτεχνικός Διευθυντής για τρία χρόνια (1994 – 1997) της Ορχήστρας Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ και Καλλιτεχνικός Διευθυντής για δύο χρόνια (1997 – 1998) στο Διεθνές Φεστιβάλ Πάτρας, δημιουργώντας μέσω αυτού πρωτότυπες και μοναδικές εκδηλώσεις. Συναυλίες του έχουν δοθεί σε χώρους και αίθουσες υψηλού κύρους, Ωδείο Ηρώδου Αττικού, Αρχαία Ολυμπία. Αρχαίο Ωδείο Πάτρας, Queen Elizabeth Hall του Λονδίνου, Victoria Hall της Γενεύης, Auditorium Sain Zermain και Casino de Paris στο Παρίσι, Alte Oper της Φραγκφούρτης, Βerwaldhallen στην Στοκχόλμη, WDR στην Κολωνία.

Ο Ηλίας Ανδριόπουλος έχει εκδώσει και δύο βιβλία: Το 2007 από τις εκδόσεις «Κέδρος» το βιβλίο «Αφήγηση των ήχων» και τις «Αντι-ηχήσεις» (εκδ. Μαΐστρος) που περιλαμβάνουν δέκα δοκίμια με θέματα σχετικά με την τέχνη, τον πολιτισμό και τις συνθήκες που επηρεάζουν την πνευματική δημιουργία στον τόπο μας. Το βιβλίο μάλιστα συνοδεύεται από ένα CD με δυο οργανικές συνθέσεις του κι δύο ανέκδοτα τραγούδια με τη Σωτηρία Μπέλλου.

Ο Ηλίας Ανδριόπουλος μίλησε στην εφ.Πατρίς για την πολιτισμική κρίση που βιώνει η Ελλάδα, για τις μουσικές σπουδές, για το τι θα συμβούλευε τους νεότερούς του, ενώ δεν διστάζει να ξεδιπλώσει τις σκέψεις του και τα συναισθήματά του για τη γενέτειρά του…

 

Πιστεύετε ότι η Ελλάδα, πέρα από την κοινωνικοοικονομική κρίση, βιώνει και κρίση παιδείας και πολιτισμού; Μπορεί ο πολιτισμός να αποτελέσει εφαλτήριο εξόδου από αυτήν την κατάσταση;

Aκριβώς, όπως το λέτε. Η κρίση που βιώνουμε, δεν είναι μόνο οικονομική.  Είναι βαθιά πολιτισμική.  Είναι κρίση ταυτότητας, αυτογνωσίας και προσανατολισμού ολόκληρης της νεοελληνικής κοινωνίας.  Πρέπει να αποφασίσουμε  τι περιεχόμενο και τι νόημα θα δώσουμε από ‘δω και πέρα στη ζωή μας  και αυτό να γίνει σε προσωπικό και σε συλλογικό επίπεδο. Νομίζω ότι χαθήκαμε τα προηγούμενα χρόνια, αναφέρομαι από τη μεταπολίτευση και δώθε, πλανεμένοι από τις σειρήνες του καταναλωτισμού και της καταστροφικής ψευτοευμάρειας.  Ανάγκη, κατά τη γνώμη μου, να τοποθετηθεί η ζωή μας σε άλλη βάση.  Ο πολιτισμός, που σημαίνει καλλιέργεια, ποιότητα και παιδεία, νομίζω φέρνει μία τάξη στην αταξία των ανθρώπινων αδυναμιών και δεν επιτρέπει παρεκκλίσεις πέραν του μέτρου.  Όμως, αντί ο γνήσιος πολιτισμός να είναι κτήμα όλων των Ελλήνων, πρέπει να πούμε ότι αφορά μόνο μία εκλεκτική μειοψηφία του πληθυσμού. Για αυτό βέβαια δεν ευθύνεται τόσο ο κόσμος, όσο εκείνοι που διοίκησαν και διοικούν με περίσσια ελαφρότητα αυτό τον τόπο.

Οι μουσικές σπουδές έχουν χαρακτηριστεί «πολυτέλεια». Πόσο εύκολο είναι σήμερα για έναν νέο από μια λαϊκή οικογένεια να μπορέσει να πραγματοποιήσει το όνειρό του και να ασχοληθεί με τη Μουσική; Τι θα τον συμβουλεύατε με βάση και τη δική σας εμπειρία;

Κοιτάξτε, στα χρόνια που εγώ αποφάσισα να  σπουδάσω μουσική, ήταν ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα.  Μιλώ για τα τέλη της δεκαετίας του 1960.  Τότε, τα παιδιά με τα οποία συναναστρεφόμουν στο Ελληνικό Ωδείο Αθηνών, ήσαν όλα παιδιά της μεγαλοαστικής τάξης. Να φανταστείτε ότι στα διαλείμματα μιλούσαν μεταξύ τους γαλλικά!

Θυμάμαι τον πρώτο καιρό, σαν γνήσιο αγροτόπαιδο που ήμουν, με διαπερνούσε ένα αίσθημα κατωτερότητας, το οποίο άργησα να αποβάλω.  Βέβαια, είχα στο μυαλό μου, όχι τόσο να εμπλουτίσω  τις γνώσεις μου με τη μουσική, όσο να αποκτήσω μια στέρεη παιδεία, που να μου επιτρέπει  στο μέλλον να ολοκληρώνω τις συνθέσεις που ονειρευόμουν.

Θα συμφωνήσω πως ακόμα και σήμερα, οι Καλές Τέχνες και η Μουσική είναι προνόμιο των παιδιών εύπορων οικογενειών, ιδιαίτερα για εκείνους τους προικισμένους νέους που θα ήθελαν να προχωρήσουν σε ανώτατες σπουδές στο εξωτερικό κλπ.  Πέρα όμως από αυτό, που αφορά την επαγγελματική σχέση κάποιων  με τη μουσική – σε ένα άλλο επίπεδο–, θα επιθυμούσα  όλα τα παιδιά, ανεξάρτητα από ποια κοινωνική τάξη προέρχονται,  να μπορούν έχουν πρόσβαση στην εκμάθηση της μουσικής τέχνης, ώστε να διαπλασθούν σωστά, για να γίνουν ακέραιοι και σωστοί πολίτες κατ΄ αντιστοιχία της αρχαίας ελληνικής  αντίληψης.

Η Ηλεία, παρότι πανέμορφη και προικισμένη από τη φύση, μοιάζει να βιώνει παρατεταμένη παρακμή. Τι συναισθήματα σας πλημμυρίζει η Ηλεία και ποιο τραγούδι σας θα της αφιερώνατε;

Τώρα αγγίζετε ένα πολύ ευαίσθητο σημείο της ψυχής μου.  Την Ηλεία την αγαπώ, έστω και με εκείνα τα άσχημα που καμιά φορά με απογοητεύουν και με στεναχωρούν, όπως π.χ. οι χρόνιες στοίβες σκουπιδιών σε δρόμους και σε πλατείες, ο πνευματικός και πολιτιστικός της μαρασμός κλπ.  Προσπερνώ τα δυσάρεστα, γιατί αντικρίζω τα πράγματα όχι στο πρώτο, αλλά στο δεύτερο επίπεδο της δικής μου ανάγνωσης.

Εδώ λοιπόν, ζωντανεύουν ελληνικά καλοκαίρια, φεγγαρόφωτες νυχτιές, εικόνες Μεγάλης Εβδομάδας, αρώματα πεύκου και ψημένης σταφίδας, ανταμώσεις αγαπημένων φίλων και ό,τι τέλος πάντων συνθέτει ένα πανόραμα αισθημάτων και αναμνήσεων, που τελετουργικά ιερουργούν και μου προσφέρονται από τα χρόνια της εφηβείας μου έως σήμερα. Θα της αφιέρωνα το «Τραγούδι του Αρχιπελάγους» του Οδυσσέα Ελύτη.

Παναγιώτης Φωτεινόπουλος

Fopan83@gmail.com

Όλη η επικαιρότητα