Καταστολή συναισθημάτων

      Όταν ο κλάδος της ψυχοσωματικής ιατρικής βρισκόταν ακόμη σε ανάπτυξη, πίστευαν ότι κάθε διαταραχή ήταν το αποτέλεσμα ενός συγκεκριμένου συναισθηματικού αστερισμού. Πίστευαν, για παράδειγμα, ότι το γαστροδωδεκαδακτυλικό έλκος, που αποκαλείται “στομάχι Γουώλ Στρήτ”, ήταν το αποτέλεσμα μίας ασυνείδητης λαχτάρας για αγάπη και εξάρτηση, ενάντια στην οποία το άτομο αμυνόταν τηρώντας μία δραστήρια, δημιουργική και επιθετική στάση ζωής.

      Θεωρούσαν, ότι η υπέρταση εμφανίζεται σε άτομα που εξωτερικά συμπεριφέρονται ευγενικά, αλλά μέσα τους βράζουν από οργή. Βέβαια, η σχέση των ψυχολογικών παραγόντων με τη σωματική ασθένεια είναι αρκετά πιο σύνθετη- πολύπλοκη, απ’ όσο αρχικά φαίνεται, ιδίως όταν αυτή συνδέεται με την καταστολή του γενετήσιου ορμέφυτου. Πιο συγκεκριμένα, η διαρκής καταστολή των συναισθημάτων καταστρέφει την υγεία της σκέψης, αλλοιώνει τη συμπεριφορά του ατόμου και προσβάλλει επικίνδυνα την υγεία του ανθρώπινου οργανισμού.  Αναπτύσσεται δηλαδή μία παθολογική συμπεριφορά, μία ασυνείδητη σύγκρουση ανάμεσα σε μία επιθυμία και σ’ ένα φόβο. Μία ασυνείδητη σύγκρουση ανάμεσα στις κονωνικές ορμές, τις συνειδητές σκέψεις και στις ενστικτώδεις σεξουαλικές ορμές, τις ασυνείδητες διεργασίες.

     Το εχέγγυο λοιπόν για την υγεία της σκέψης, της συμπεριφοράς και του οργανισμού μας έγκειται στην έκφραση των συναισθημάτων μας! Και εδώ τίθεται το ερώτημα: ” Πόσοι και ποιοί  έχουν την αρετή και το σθένος να ελευθερώσουν τα συναισθήματά τους σήμερα σε μία “εξομολογητική” κοινωνία, που προωθεί τη δημόσια έκθεση του εαυτού της σαν κυρίαρχη απόδειξη της εμφανώς επιθυμητής και εμφανώς προκατασκευασμένης κοινωνικής ύπαρξης;”

Γιατί θέλει “αρετή και τόλμη η ελευθερία” της έκφρασης των συναισθημάτων!