Κι ύστερα ξύπνησα…

Γράφει ο Νίκος Λώλος –
Δημοσιογράφος εφ. ΠΑΤΡΙΣ

Όσο και αν δεν μπορώ τα αεροπλάνα, όσο και αν με κουράζουν, όταν ο προορισμός είναι η ιδιαίτερη πατρίδα μου τα ξεχνάω όλα.

Μην έχω και παράπονο, από τη Ζυρίχη μέχρι τον Άραξο δεν είναι και τόσο μεγάλο ταξίδι.

Επιτέλους θα μυρίσω και πάλι τον αέρα της πατρίδας, το άρωμα αυτό που αναδεύεται από την Ολυμπιακή Γη της Ηλείας.

Πόσο μου είχε λείψει.

Όταν το αεροπλάνο προσγειώθηκε στο σύγχρονο αεροδρόμιο του Αράξου, τα ξέχασα όλα.

Κούραση, ζητήματα της δουλειάς τα πάντα μπήκαν αυτομάτως στην πίσω μεριά του μυαλού μου και το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να βρεθώ και πάλι, όσο πιο γρήγορα μπορούσα στην περιοχή μου.

Αφού ξεμπέρδεψα με τις διαδικασίες ενοικίασης του αυτοκινήτου πλέον δεν υπήρχε άλλο εμπόδιο για να φτάσω στον προορισμό μου.

Από το αεροδρόμιο σε λίγα λεπτά μπήκα στον σύγχρονο αυτοκινητόδρομο που συνδέει επιτέλους την Ηλεία με την Πάτρα και την υπόλοιπη Ελλάδα.

Δρόμος να τον «πιεις  στο ποτήρι». Οδηγείς και πλέον δεν φοβάσαι το τι θα  συναντήσεις.

Νιώθω και είμαι  Ευρωπαίος και στην Ηλεία, αφού οι οδικές υποδομές του τόπου μου δεν έχουν να ζηλέψουν σε τίποτα τις αντίστοιχες στα υπόλοιπα Ευρωπαϊκά κράτη.

Καθώς οδηγώ χωρίς άγχος και με ασφάλεια, σκέφτομαι το τι περάσαμε τόσα χρόνια έως ότου ολοκληρωθεί ο δρόμος.

Τότε που οδηγούσαμε στην «καρμανιόλα», έτσι την αποκαλούσαν, αφού σε κάθε χιλιόμετρο υπήρχε και ένα εικονοστάσι για να θυμίζει τους ανθρώπους που είχαν χάσει τη ζωή τους, αλλά και σε αυτούς που είχαν τραυματιστεί, στα χιλιάδες τόσα χρόνια τροχαία δυστυχήματα που είχαν συμβεί σε αυτό τον δρόμο.

Αλήθεια τι θυμήθηκα. Τι εποχές και αυτές τότε. Όλοι ενδιαφέρονταν για τον δρόμο, όλοι έβγαζαν ανακοινώσεις, όλοι έκαναν ενέργειες. Υπουργοί έρχονταν τότε στον Νομό. Ανακοίνωναν την έναρξη των εργασιών. Ξέχασα και το ποιο ωραίο. Τότε που μπουλντόζες δούλευαν σε κάποιες περιοχές ενώ δεν ήξεραν αν πρέπει να δουλεύουν.

Όλα αυτά συνέβαιναν.  Αλλά το αποτέλεσμα παρέμενε  ίδιο.

Κοροϊδία και πάλι κοροϊδία εις βάρος της ασφάλειας  χιλιάδων ανθρώπων. Εις  βάρος της ανάπτυξης μία ολόκληρης περιοχής.

Τότε που ανά δεύτερη μέρα, οι εφημερίδες έγραφαν για τα τροχαία. Για τους ανθρώπους που έχαναν τη ζωή τους. Για τους ανθρώπους που «θυσιάζονταν» στην αδιαφορία και στα παιχνίδια των Υπουργείων και των εργολάβων.

Τώρα όλα αυτά ανήκουν όμως στο παρελθόν σκέφτομαι καθώς πλησιάζω στον σταθμό διοδίων.

Δίπλα βλέπω και το μεγάλο ενημερωτικό πίνακα που διαφημίζει την Αρχαία Ολυμπία, το Κατάκολο και τη νέα μεγάλη ξενοδοχειακή μονάδα που δημιουργήθηκε στην περιοχή των Λουτρών Καϊάφα.

Τι βλακεία σκέφτομαι που έχω κάνει. Τώρα που ο τόπος μου έγινε Ευρώπη, σύγχρονος και χωρίς να έχει να ζηλέψει τίποτα, εγώ λείπω για χρόνια. Επέλεξα βλέπεις τότε, τα «πέτρινα χρόνια» να φύγω για την Ευρώπη….

Όλα αυτά θα έπρεπε να είναι η πραγματικότητα. Δυστυχώς όμως αποτελούν σενάριο μυθοπλασίας  ή φαντασίας  επιλέξτε τη λέξη που θέλετε.

Επίσης επιλέξτε εσείς το κλείσιμο του άρθρου αυτού.

Να χτυπήσει το ξυπνητήρι ή το τηλέφωνο.

Το ξυπνητήρι σε ξυπνάει από τον ύπνο τον λήθαργο που έχεις πέσει.

Το τηλέφωνο θα χτυπήσει γιατί ακόμα μια σύσκεψη με θέμα την υλοποίηση του δρόμου Πατρών-Πύργου έχει ολοκληρωθεί, χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα για ακόμα μία φορά.

Η επιλογή δική σας…