Κοινωνική φτώχια

Αν και όλα είναι ασαφή και απροσδιόριστα, ακόμη δεν έχει ανακοινωθεί απολογιστικά  το ύψος του πρωτογενές πλεόνασμα και πως να γινόταν άλλωστε από τον Οκτώβρη και ενώ μόνο προϋπολογισμοί, εκτιμήσεις και δεσμεύσεις προς την Τρόικα υπάρχουν, εν τούτοις ανακοινώθηκε η χορήγηση κοινωνικού μερίσματος, με αντικρουόμενες σκέψεις κυβερνητικών παραγόντων, πάντως ανακοινώθηκε επίσημα και αυτό έχει αξία.

Φυσικά δεν έχει αξία η προέλευση του πρωτογενούς πλεονάσματος και όσες εξηγήσεις και αν δοθούν δεν υπάρχει καμία πειστική, σε μία χώρα καταχρεωμένη στους γνωστούς δανειστές και κηδεμόνες, αλλά και στο εσωτερικό σε ομάδες πολιτών, σε δημόσιους και ιδιωτικούς οργανισμούς και επιχειρήσεις, σε επιδοτήσεις παγωμένες, σε ανύπαρκτα  κίνητρα επενδύσεων, αλλά και σε παροχές στην υγεία, στην πρόνοια που περιορίζονται ή καταργούνται.

Φαίνεται όμως ότι έχει αξία ουσιαστική αλλά και πολιτική η χορήγηση του κοινωνικού μερίσματος σε ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού όμως λέγεται και ήδη τα μέλη των ομάδων αυτών, ετοιμάζονται να στηθούν στις ουρές των κοινωνικών υπηρεσιών, των τραπεζών και όπου αλλού χρειαστεί, ώστε να λάβουν το βοήθημα, πριν ακόμη τελειώσει, γατί μπορεί να συμβεί και αυτό και κάποιοι να ξεμείνουν με την προσδοκία μόνο.

Έτσι λοιπόν αφού δεν μπορούν να δημιουργηθούν προσδοκίες για κάποιο μονιμότερο όφελος και αφού μόνιμες πλέον είναι μόνο οι περικοπές συντάξεων κυρίως και δευτερευόντως, ή και καθόλου, μισθών στο Δημόσιο, για τον ιδιωτικό τομέα δεν μιλάει πλέον κανένας, κατά το γνωστό λαϊκό «από το ολότελα καλή και η Παναγιώταινα», όλοι που ανήκουν ή τους τοποθετούν  στις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες, αισθάνονται μαζί με την προσδοκία,  ευχαρίστηση, μέχρι και ευτυχία ακόμη, για την λήψη του βοηθήματος.

Και τούτο συμβαίνει αφού πρώτα έχουν περικοπεί συντάξεις, βοηθήματα πάγια και σταθερά δώρα, άλλες παροχές κοινωνικού περιεχομένου, μισθοί  και πάνω απ όλα, οδηγήθηκαν στην ανεργία πάνω από ένα εκατομμύριο εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα, με αποκορύφωμα τελευταία, ως προαπαιτούμενα του τρίτου και μάλλον επαχθέστερου μνημονίου, την κατάργηση πολλών επικουρικών ταμείων, πολλών με δέσμευση χρηματοδότησής του από το κράτος, ή τις επιχειρήσεις που τα λειτούργησαν από την δεκαετία του 1950, σε συμφωνία με τους εργαζόμενους.

Συνέβησαν λοιπόν όλα όσα συνιστούν  την χρεοκοπία μας, με ευθύνες κυρίως, ή μάλλον αποκλειστικά στις κυβερνήσεις από το 2004 και δώθε και μάλιστα με ιδιαίτερες ευθύνες ανικανότητας διαχείρισης τις κατάστασης στις δύο τελευταίες κυβερνήσεις από το 2012 μέχρι σήμερα και τώρα αντί να συμβούν τρανταχτά γεγονότα ανάκαμψης της κατάστασης, με επενδύσεις, παραγωγή, ισοσκέλιση προϋπολογισμών με πραγματικά στοιχεία και φυσικά αναδιοργάνωση, επανίδρυση και σύγχρονη οργάνωση του κράτους, και κύρια του φορολογικού συστήματος, μπαίνει στην ζωή μας το βοήθημα του λεγόμενου κοινωνικού μερίσματος προς αναξιοπαθούντες και φτωχούς.

Ας χειροκροτήσουμε λοιπόν την κοινωνική φτώχια  και την ανέχειά μας και ας επαναπαυτούμε μέχρι του χρόνου τέτοια εποχή, για το επόμενο κοινωνικό μέρισμα.