Κώστας Χρονόπουλος: Στο Σικάγο με εφόδια που πήρε απ’ το ποδόσφαιρο και τον Πανηλειακό

Για όσους γνωρίζουν την ιστορία του Πανηλειακού, το επώνυμο Χρονόπουλος αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ιστορίας του.

Ότι ήταν οι Ανδριανόπουλοι για τον Ολυμπιακό Πειραιώς είναι και οι Χρονόπουλοι ο Γιώργης, ο Γιάννης, ο Κώστας που έπαιξαν και ο αείμνηστος Θανάσης που δεν έπαιξε, αλλά υπήρξε ο μάνατζερ της εποχής του για τον Πανηλειακό. Ο Κώστας Χρονόπουλος, το λιονταράκι της άμυνας, φορώντας τη  φανέλα με το Νο5 για 11 ποδοσφαιρικές περιόδους, έχει θέση στη μνήμη των φιλάθλων της ομάδας.

Ο Πανηλειακός και το ποδόσφαιρο επαναλαμβάνει σε κάθε συζήτηση ο 74χρονος σήμερα «Γκας» κατά το αμερικάνικο ότι τον βοήθησε. Ήταν αυτό που του έδωσε τη δυνατότητα να κερδίσει την επιβίωση στην κοινωνία μέσα από μικρές ή μεγάλες «μάχες».

Ο Κώστας Χρονόπουλος είδε το μέλλον, ερμήνευσε τη διαδικασία της ζωής μέσα από τη στρογγυλή θεά και πέταξε στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.

Εκεί, στο Σικάγο, με εφόδιο το δελτίο που του έστειλε ο  Πανηλειακός έστησε τη ζωή του παίζοντας ποδόσφαιρο και ήταν η απαρχή για να χτίσει τη ζωή του, να δημιουργήσει την οικογένειά του και με την συμπατριώτισσα κ. Κωνσταντίνα Ασημακοπούλου αποκτώντας τρία παιδιά.

Η οικογένεια είναι ομαδική, όπως το ποδόσφαιρο

Την Ελένη που σήμερα εργάζεται ως μάνατζερ φαρμακοποιός και με τον σύζυγό της  Χρήστο Τυροβολά έχουν αποκτήσει τον Κώστα και τη Χαρούλα. Τη Νίκη δασκάλα  όπου με το σύζυγό της Περικλή Καραχάλιο ηλεκτρολόγο στο επάγγελμα απέκτησαν τον Στάθη και τον Κώστα. Ο νεαρότερος ο Χρόνης διαθέτει ασφαλιστικές εταιρείες και με τη γυναίκα του την Χριστίνα, δασκάλα στο επάγγελμα, απέκτησε τον Κωνσταντίνο και το junior Χρονόπουλο που σε λίγο καιρό θα γίνει Χριστιανός με τη βάπτισή του.

Η συζήτηση με τον Κώστα Χρονόπουλο που έγινε στην πλατεία Σάκη Καράγιωργα διακόπηκε πάρα πολλές φορές λόγω της αγάπης των συμπολιτών προς το πρόσωπό του, που αναγνώριζαν έναν καλό ποδοσφαιριστή, έναν καλό φίλο και έναν άριστο χαρακτήρα που δεν θεώρησε ποτέ κλέφτρα την ξενιτιά και μάγισσα κακιά. Μήτε με τα λεφτά της μάγεψε, μήτε τα παλληκάρια έκλεψε.

 Ο Ελληνισμός

«Για μένα η Αμερική με διευκόλυνε. Έφυγα ένας. Τα Χριστούγεννα του 1971 παίζαμε Β’ Εθνική με τον Πανηλειακό. Έφυγα πήγα στο Σικάγο. Πίκρες στην αρχή, βάσανα, αγώνες σκληροί, δουλειά, ύπνο σε υπόγεια, μα ελπίδα για το καλύτερο. Έπαιξα ποδόσφαιρο στο υψηλότερο επίπεδο με παίκτες που είχαν παίξει Α’ Εθνική στην Ελλάδα. Η ομογένεια πέρα από την εκκλησία που είναι βάση της, ό,τι άλλο είναι ομάδα στην Αμερική ενισχύει το δέσιμο του Ελληνισμού. Το σχολείο, το ποδόσφαιρο, οι γιορτές, τα γενέθλια, οι παραδόσεις συγκεντρώνουν τον ελληνισμό. Γι αυτό 500.000 Έλληνες στην περιοχή του Σικάγου είμαστε δεμένοι μεταξύ μας.»

Ακάθεκτος ο Κώστας συνεχίζει: « Ήθελα να αποκτήσω οικογένεια και γι αυτό ήρθα να παντρευτώ Ελληνίδα, γυναίκα από τον τόπο μας. Με την ευκαιρία αυτή ξανάπαιξα ποδόσφαιρο και γνώρισα νέους ποδοσφαιριστές του Πανηλειακού και έφυγα πάλι ευχαριστημένος. Ζω στο Σικάγο από το 1971 συνεχώς με μια διακοπή ενός έτους (1978-1979). Έφυγα ένας γίναμε δύο με την γυναίκα μου, το στήριγμά μας που μας έχει βοηθήσει όλους και εγώ της οφείλω τα πάντα και γίναμε μετά με τα παιδιά πενταμελής οικογένεια. Η φαμίλια μεγάλωσε και γίναμε με τους γαμπρούς και τις νύφες και τα εγγονάκια μας δεκατέσσερις. Ναι φίλε Θέμη. Είχα όνειρο να έρθουμε όλοι μαζί στον Πύργο. Είχα χρόνια να έρθω και ήθελα όλοι μαζί να βρεθούμε στην πλατεία του Πύργου. Εκεί που πανηγυρίζαμε τις νίκες του Πανηλειακού με τα αδέρφια μου και τους φίλους μας και τους φιλάθλους μας. Ήθελα να έρθουμε μαζί να καθίσουμε να πιούμε μια μπύρα και να τους διηγηθώ εντός έδρας τα παιδικά μου χρόνια και πώς ο Πανηλειακός με βοήθησε να ξεφύγω… Ήθελα να τους διηγηθώ όταν χάσαμε την άνοδο στη Β΄ Εθνική από τη Θύελλα Πατρών και ακόμη θυμάμαι το κλάμα μου. Ήθελα να τους πω ότι μία ήττα σε κάνει πιο δυνατό. Μέσα μου είχα ορκιστεί , είχα ονειρευτεί την άνοδο στη μεγαλύτερη κατηγορία, ήθελα να δουλέψω για το σκοπό αυτό, όπου επετεύχθη αργότερα.

Έζησα ακόμη το δράμα στο γήπεδο του Αιγάλεω εναντίον του Άρη Αγίου Κωνσταντίνου το 1970, όταν ο διαιτητής Μίχας μας στέρησε εκείνη τη χρονιά την άνοδο στη Β΄ Εθνική. Έζησα την αγωνία δεκάδων παραγόντων για να ορθοποδήσει η ομάδα και να βρει το δρόμο του και μεταξύ αυτών τον Γιάννη Τυριντζή, τον Τάκη Αντωνόπουλο, τον Λεωνίδα Δημουλιά, τον Λεωνίδα Πλαστουργό, τους αείμνηστους Ιωσήφ Γιαννακόπουλο και Γιώργο Λύσσαρη και βέβαια πάνω απ’ όλους το διευθυντή της ΕΔΟΚ-ΕΤΕΡ στον Πύργο Χρήστο Παναγόπουλο που που βοήθησε πάρα πολύ την ομάδα.

Βαθιά ανάμνηση αποτελεί για μένα όταν οι παράγοντες προχώρησαν σε ανανέωση και έφεραν στην ομάδα ξένους, τον Κουτσογιάννη, τον Λειβαδά, τον Τσιτσάρα, τον Λιάρο, τον Καλύβα κ.α. κρατώντας εμένα, τον Γιάννη (σ.σ.Δουβίκα), τον Αντώνη (Κλάδη) και τον Αντύπα. Με προπονητή τον Κώστα Νεστορίδη ανεβήκαμε στη Β΄ Εθνική».

Ο δρόμος για το Σικάγο, τα πρώτα βήματα του μετανάστη

Αφηγείται ο Κώστας Χρονόπουλος

«Όταν πέρασα τον έλεγχο διαβατηρίων, πήγαινα με visa 15 ημερών στην Αμερική για να δοκιμαστώ στον Ολυμπιακό Σικάγου και να βρω δουλειά, ένας κύριος που συνταξιδεύαμε για τη Νέα Υόρκη μου είπε: «Κοίτα αυτή την πόρτα πίσω σου γιατί δε θα την ξαναδείς…». Αυτό με έβαλε σε σκέψη αλλά επειδή μιλούσαν ελληνικά ήμουν σε καλή ψυχολογική κατάσταση. Πήγα βεβαίως για 15 μέρες και πέρασε …μισός αιώνας.

Όταν έφτασα στην Ν.Υ. δεν γνώριζα ότι έπρεπε να αλλάξω αεροπλάνο, πήγαινα Σικάγο, και περίμενα στο κέντρο της αίθουσας με τις βαλίτσες στα χέρια μου. Εκεί έμεινα μόνος. Μία υπάλληλος του αεροδρομίου κατάλαβε ότι δεν γνώριζα τι θα κάνω και με ρώτησε που πάω. Εγώ δεν γνώριζα ούτε yes να πω. Έδειξα το εισιτήριο και έτσι πρόλαβα την πτήση, αφού με πήγε ως το αεροπλάνο.

Οι αγωνίες δεν τελείωσαν όταν προσγειωθήκαμε στο Σικάγο. Ένας αμερικάνος με ρώτησε που πήγαινα κι εγώ αφού κατάλαβα, του έδειξα το εισιτήριο του αεροπλάνου και με τη βοήθεια χάρτη  μου έδειξε σε ποιο τετράγωνο πηγαίνω.  Μετά από 15 ώρες ταξίδι, κατάκοπος και φοβισμένος, με την αγωνία του μοναχικού ταξιδιώτη που δεν γνώρισε τη γλώσσα για να επικοινωνήσει, σκέφτηκα να τον κεράσω έναν καφέ για να τον πιάσω φίλο, για να με βοηθήσει. Πράγματι φύγαμε από το αεροδρόμιο για την πόλη του Σικάγου. Μετά από ώρα το λεωφορείο σταμάτησε και κατέβηκαν οι περισσότεροι, πίστεψα ότι φτάσαμε. Μέχρι να κατέβω να πάρω τις βαλίτσες οι υπόλοιποι συνεπιβάτες του λεωφορείου ήταν 100 μακριά και απέναντι από μένα. Όμως δεν μπορούσα να περάσω γιατί μεσολαβούσαν δρόμοι, γραμμές τρένου  και διαβάσεις. Ακινητοποιημένος στην αποβάθρα σκέφτηκα να περάσω από τις γραμμές, κίνηση που μπορούσε να ήταν μοιραία. Ευτυχώς ο Αμερικανός που είχα φιλέψει τον καφέ γύρισε πίσω και με οδήγησε μέσω ανισόπεδων διαβάσεων σε μία πιάτσα taxi και με έδιωξε για το κέντρο του Σικάγου. Ο οδηγός ήταν ένας δίμετρος έγχρωμος ο οποίος όταν έφτασε στη διεύθυνση που του έδωσα (ήταν ενός θείου μου) μου είπε πόσο έκανε η κούρσα. Εγώ δεν κατάλαβα φυσικά και άπλωσα το χέρι μου με τα λίγα δολάρια που είχα. Αυτός πήρε μόνο αυτά που έπρεπε και κατέβηκα. Ώρα 3 τη νύχτα. Όλα …μαύρα και συνοικία εγχρώμων. Συναισθήματα φόβου, αγωνίας αλλά και ελπίδας μαζί. Δεν βρήκα τον συγγενή μου και ξημερώνοντας κατευθύνθηκα προς μία πινακίδα ενός εστιατορίου. Είχε ξημερώσει. Μπήκα μέσα και κάθισα. Ήρθε η σερβιτόρα με ρωτούσε τι θέλω, εγώ τι να της πω. Δεν ήξερα αγγλικά. Μετά από λίγο ακούω από μέσα μία φωνή. “Γιώργη το κατσαρόλι” αυτό ήταν. Λέω στη σερβιτόρα να μιλήσει στο μάγειρα και έτσι σιγά-σιγά πήρα επαφή και έφτασα και μέχρι τον Ολυμπιακό Σικάγου όπου με υποδέχτηκαν καλά. Τους είπα θα έπαιζα ποδόσφαιρο χωρίς ανταμοιβή αλλά ήθελα να παρατείνουν την παραμονή μου εκεί και να με βοηθήσουν να βρω δουλειά. Αυτός ήταν ο στόχος μου. Πράγματι ο προπονητής Δρακότας του Παναθηναϊκού μου πρότεινε να παίξω αμέσως στο καλσέτο αλλά εγώ δεν ήθελα αφού δεν το γνώριζα. Σεβάστηκαν τη γνώμη μου, έκανα προπονήσεις μαζί τους, έδεσα αμέσως στην άμυνα με το Μανώλη Παπάζογλου και έπαιξα 7 χρόνια μπάλα στην Αμερική αλλά ταυτόχρονα προσπάθησα να δημιουργηθώ επαγγελματικά και με τη βοήθεια του Θεού σήμερα είμαστε εδώ υγιείς και δεκατέσσερις».