ΟΠΟΙΟΣ ΤΟΛΜΑ ΧΑΝΕΙ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΟΥ, ΟΠΟΙΟΣ ΔΕΝ ΤΟΛΜΑ ΧΑΝΕΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟΝ ΤΟΥ..
Ως νεοέλληνες, είμαστε το πλέον αντιπροσωπευτικό ανθρώπινο είδος για να ασκήσουμε κριτική στον διπλανό μας (άνευ διάθεσης αυτοκριτικής), να ασχολούμαστε με το έλασσον αποκρύπτοντας το μείζον, να στηλιτεύσουμε οιονδήποτε, χωρίς ίχνος ντροπής, γνωρίζοντας ότι αυτό είναι άδικο, να «στρογγυλέψουμε» την αθέτηση δεσμεύσεων για να μην στεναχωρήσουμε τους ημετέρους, να φερθούμε κουτοπόνηρα για να ξεγελάσουμε μια κοινωνία, να απαρνηθούμε ιδέες χάριν μιας καρέκλας, να «γλείψουμε» τους εκάστοτε κρατούντες ευτελίζοντας την προσωπική μας αξιοπρέπεια, χάριν της κοινωνικής, οικονομικής ή πολιτικής μας ανέλιξης.
Μα πάνω απ’ όλα είμαστε το μοναδικό ανθρώπινο είδος που προσεγγίζουμε ή αντιπαρατιθέμεθα, ως προς το ίδιο θέμα, το ίδιο αντικείμενο, εναλλάσσοντας τη στάση μας ανάλογα με την ημερομηνία, που καλούμαστε να πάρουμε θέση επ’ αυτού.
Δηλαδή με τη «γέμιση» του φεγγαριού συμφωνούμε, ευχαριστούμε, φωταγωγούμε τη θέση μας και με τη «χάση» διαφωνούμε, θορυβούμε και καταγγέλλουμε ό,τι μέχρι πρότινος υπερασπιζόμαστε..
Όμως η πραγματική ζωή δεν είναι ο γνωστός χώρος συνάθροισης των ανδρών, όπου μπορείς να ξεστομίσεις «λόγια καφενείου» χάριν παιδιάς, ή για να κάνεις πλάκα, όπου μπορείς να πεις ελεύθερα «το μακρύ σου και το κοντό σου».
Η ζωή είναι θύελλα, αγώνας, καθημερινή προσπάθεια, αλλά και πεδίο της δόξης λαμπρόν για τον κάθε πολίτη και την κάθε τοπική κοινωνία να εκφρασθεί, να διεκδικήσει, να βάλει κόκκινες γραμμές ακόμα και στους εκπροσώπους της, όταν αυτοί συντάσσονται με το άδικο, ή ποιούν τη νήσσαν, αντί να δώσουν τον αγώνα τον καλό.
Γιατί το πηγάδι έχει πιάσει πάτο.
Δεν πάει άλλο να παλιμπαιδίζουμε, να παρακολουθούμε ατάραχοι, ως «στο ίδιο έργο θεατές».
Να ποτίζουμε με τον φθόνο της ψυχής μας όποιον ξεχωρίζει από το κοπάδι της αδράνειας και του καθωσπρεπισμού.
Η φωνή μας είναι αυτό που μας ξεχωρίζει από όλα τα άλλα ζωντανά πλάσματα.
Νιώθουμε ότι είναι αρκετό μόνο να την έχουμε ως… στολίδι;
Να μην τη χρησιμοποιούμε όταν παρίσταται ανάγκη, με έμβλημα τη μοιρολατρία μας;
OXI!!!
Kαι όταν οι εκπρόσωποί μας περί άλλων τυρβάζουν, όταν τοποθετούνται δημοσίως όχι για να λύσουν θέματα που μας καίνε όλους μας, αλλά για προσωπικούς τους λόγους, τότε η ευθύνη ανήκει σε εμάς, σε κάθε Ηλείο που πλέον δεν ανέχεται μια παράλογη συνθήκη ζωής.
Να είμαστε δηλαδή τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού.
Καιρός λοιπόν να δώσουμε και ‘μεις το παράδειγμα, να μην υποθηκεύσουμε το μέλλον των παιδιών μας ως αδρανείς παρατηρητές ενός πολιτικού συστήματος που συμπάσχει μεν, αλλά (ίσως άθελά του), γίνεται με την ανοχή του μέρους του προβλήματος του τόπου μας.
Είναι ώρα να ανοίξουμε τα μάτια μας και να δούμε την αλήθεια.
Να κοιτάξουμε γύρω μας και να δούμε την «κοσμογονία» που γίνεται χωρίς εμάς.
Και ας αποδώσουμε ευθύνες…
Στους εκάστοτε κυβερνώντες, στους εκπροσώπους μας, στους εαυτούς μας.
Λεωνίδας Ελ. Βαρουξής