Μαρίνα Παπαγεωργίου: «Η ερμηνεία των ονείρων μου βρίσκεται στη λευκή σελίδα»

Share

Όπως μας εξομολογείται, η λευκή σελίδα, πάντοτε την γέμιζε με χαρά. Στις λέξεις και τη σύνθεσή τους, ψάχνει το νόημα, και «ζωγραφίζει» τα όνειρά της, με «χρώματα» λέξεις, ιστορίες, πρόσωπα και ιδέες.

Ο λόγος για την Μαρίνα Παπαγεωργίου, την οποία «γνώρισα» μέσα από το βιβλίο της, «Πιες το τσάι σου, Σεμίραμις», το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Κάκτος».

Στη συνέντευξη που μας παραχώρησε, μιλά για τη ζωή της, για όσα την εμπνέουν και για τα σχέδιά της. Παράλληλα μας «χαρίζει» το motto της, έναν ξεχωριστό στίχο του οραματιστή John Lennon.

Τι ήταν αυτό που σας παρακίνησε ώστε να ασχοληθείτε με τη συγγραφή;

«Φροϋδικά», ας το πιάσουμε από τα παιδικά χρόνια. Η λευκή σελίδα πάντα με γέμιζε χαρά. Ήταν για μένα ένας καμβάς που με καλούσε ν’ αρχίσω να σχεδιάζω. Αράδες και κειμενάκια με εικονογράφηση, στιχάκια και μικρο-διασκευές ιστοριών, αυτά ήταν το αγαπημένο παιδικό χόμπι μου με τις λέξεις.

Ό,τι κι αν έκανα έπειτα, ήταν μια συνεχής διαδρομή στον κόσμο των λέξεων και της γλώσσας: οι σπουδές που επέλεξα στην Αγγλική Φιλολογία με το όνειρο να βιώσω το σύμπαν της αγγλόφωνης λογοτεχνίας, η γοητευτική περιπέτεια της μετάφρασης με τη «ταχυδακτυλουργική» τέχνη της, η δημοσιογραφία και η εργασία μου στο αεροδρόμιο (μια  άλλου είδους «συγγραφική ζωή» με πολύ γράψιμο κι εκεί) – κι ύστερα, τα δύο βιβλία που ως τώρα έχω μοιραστεί με τον αναγνώστη.

Όλα είχαν πάντα έναν κοινό παρονομαστή, τη σύνθεση λέξεων, με το νόημα και με τη μουσική τους.

Κλείνοντας, και πάλι «φροϋδικά», η ερμηνεία των ονείρων μου βρίσκεται στη λευκή σελίδα που γεμίζει λέξεις, ιστορίες, πρόσωπα και ιδέες.

Τι σας ενέπνευσε για να γράψετε το μυθιστόρημα «Πιες το τσάι σου, Σεμίραμις»

Οι σταθερές «εμμονές» μου, είναι η αφήγηση της ανθρώπινης ψυχής, το ειδικό βάρος της μνήμης, οι γεύσεις και οι μυρωδιές των λέξεων και του κόσμου, η ζωή που ξεπερνά τη φαντασία, η φαντασία που χρειάζεται η ζωή.

Με αφετηρία είτε μεγάλα είτε μικροσκοπικά ερεθίσματα, έπλασα μια ιστορία με μύθους και αλήθειες, την «ιστορία της Θάλειας». Η «Μούσα Θάλεια της διπλανής πόρτας» αφηγείται τα έργα και τις ημέρες της στην αθηναϊκή γειτονιά της, ξεκινώντας από περασμένες δεκαετίες και, μεγαλώνοντας πια πολύ, φθάνει ως το σήμερα. Τα πρόσωπα, οι γειτονιές, οι εποχές και οι στιγμές των ανθρώπων «ζυμώνονται» σε μια ιστορία «όψιμης ενηλικίωσης». Πότε άραγε ενηλικιώνεται κάποιος;

Kι αν «έχει μείνει πίσω» -ας πούμε, «στο βατήρα»- μήπως δεν είναι αργά για να κάνει το «σπριντ»; Κι ακόμη, πώς μας αλλάζουν οι σχέσεις μας με τους ανθρώπους, οι σχέσεις εκείνες που δεν έχουν ρίζες στο «οικογενειακό δέντρο» μας;

Είστε υπεύθυνη του Γραφείο Τύπου του αεροδρόμιου της Αθήνας. Πως καταφέρνετε να συνδυάζεται την βασική σας εργασία με τη συγγραφική διαδικασία, υπάρχουν δυσκολίες;

Η αλήθεια είναι πως όταν δεν έχουμε το χρόνο, η «φόρα» μάς κάνει να τον δημιουργήσουμε. Όπως λέει κι η Θάλεια, «Τέλος στο Θα Ήθελα. Θέλω είναι το σωστό.». Και βέβαια υπάρχουν δυσκολίες και περιορισμοί και πίεση, ωστόσο, εγώ «έτσι θέλω». Με φόρα. Κι επειδή θέλω, υπάρχουν τα ξενύχτια, η μεταμεσονύκτια γραφή και, με δυο λόγια, τώρα ξέρετε τι κάνω τα βράδια!

Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;

Τα «σημαδιακά» αναγνώσματα, από τα πρώτα διαβάσματα κι εκείνα της εφηβείας και της νιότης, έρχονται κι άλλα που μας σημαδεύουν και θ’ ακολουθήσουν κι άλλα.

Έτσι, ανάκατα, να ανατρέξω στους μονόλογους του Σέξπιρ, στον κόσμο του Κάφκα, στη γεύση της μικρής μαντλέν του Προυστ, στον Γκόγκολ και στον Τσέχοφ, στο πέλαγος του Μόμπι Ντικ, στον υποχόνδριο Άσερ του Πόου, στην Ινδοκίνα της Ντιράς, στο Μαγικό Βουνό του Τόμας Μαν και στο Μακόντο του Μάρκες, στον Δουβλινέζο Τζόις∙ κι από τον Σουίφτ στον Μπάνβιλ, στον Παπαδιαμάντη και στον Βιτσέντζο Κορνάρο, στον Ντίκενς και τις Μπροντέ, στην Έρημο των Ταρτάρων του Μπουτζάτι, στ’ Απομεινάρια μια Μέρας του Ισιγκούρο κι οπωσδήποτε στον Γατόπραδο του Τζιουζέππε Τομάζι ντι Λαμπεντούζα.

Τι σας χαλαρώνει στον ελεύθερο σας χρόνο;

Οι φίλοι μου. Σκέφτεστε κάτι πιο χαλαρωτικό;

Ποιο είναι το motto σας;

Με αιφνιδιάζετε! Θα σας πω παρακάτω…

Εάν έπρεπε να ξεχωρίσετε την σημαντικότερη στιγμή στην επαγγελματική σας πορεία, ποια θα ήταν αυτή;

Η επαγγελματική πορεία μας είναι κι αυτή κομμάτι της ζωής μας, της προσωπικής, μοναδικής ζωής μας. Και η Σημαντική Στιγμή της ζωής μου, είναι η κόρη μου, η Αθηνά.

Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σας. Υπάρχει κάποιο νέο βιβλίο στα «σκαριά»;

Πρόσωπα, πράγματα και ιδέες περιμένουν είτε στο μυαλό είτε στα σχεδιάσματα για την επόμενη αφήγηση. Τώρα όμως, είναι η στιγμή της «Σεμίραμις» που «βγήκε από το σπίτι», βρίσκεται στα βιβλιοπωλεία και στα χέρια των αναγνωστών – που κάθε ένας έχει τη δική του ξεχωριστή ματιά.

Αυτή τη στιγμή θέλω να την ζήσω και να την μοιραστώ! Όπως έχει τραγουδήσει ο John Lennon και δεν το ξεχνώ ποτέ, “Life is what happens to you when you’re busy making other plans”. Δεν αφήνω ποτέ τη στιγμή να μου διαφύγει. Αυτό είναι το motto μου.


Who is who

Η Μαρίνα Παπαγεωργίου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1965. Μεγάλωσε στην Κυψέλη και σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Η επαγγελματική διαδρομή της ξεκίνησε από τη μετάφραση, συνεχίστηκε στην εφημερίδα «Η Καθημερινή» και, από το 1996, εργάζεται στο αεροδρόμιο της Αθήνας, όπου είναι υπεύθυνη του Γραφείου Τύπου.

Έχει συμμετάσχει σε συλλογικά έργα, ενώ κείμενά της δημοσιεύονται σε ηλεκτρονικά μέσα. Το μυθιστόρημα Πιες το τσάι σου, Σεμίραμις είναι το δεύτερο βιβλίο της, μετά τη συλλογή διηγημάτων Γλυκιά πενικιλίνη που κυκλοφόρησε το 2018.