Μητέρα μοιράζεται φωτογραφίες του γιου της που παλεύει με τον καρκίνο

Ο καρκίνος είναι κάτι που δεν μπορούμε πραγματικά να κατανοήσουμε, αν εμείς ή κάποιος αγαπημένος μας δεν έχει διαγνωστεί με αυτή την ασθένεια. Αλλά είναι αδύνατον να μην αισθανθούμε την ωμή πραγματικότητα, όταν βλέπουμε τις σπαρακτικές φωτογραφίες του 10χρονου Ντρέικ Μέντινγκερ από το Τέξας, που πάσχει από καρκίνο, και τις επιδράσεις της χημειοθεραπείας.

Η φωτογραφία που δημοσιεύτηκε πρόσφατα στο Facebook από την μητέρα του, Τζέσικα, και κοινοποιήθηκε αργότερα από το “Love What Matters”, συνοδευόταν από μια μακροσκελή ανάρτηση σχετικά με τον οδυνηρό και επώδυνο καθημερινό αγώνα της ζωής με καρκίνο.

“Αυτό ήταν σήμερα το πρωί, αφού κουβάλησα τον Ντρέικ στο μπάνιο. Ναι, φοράει πάνα γιατί στο 75% των περιπτώσεων δεν μπορεί να ελέγξει τις φυσικές του ανάγκες. Είναι δέρμα και κόκαλα, γιατί τον ικετεύω να φάει ένα πράσινο φασόλι για μεσημεριανό ή να πιει ένα ποτήρι νερό όλη την μέρα. Κοιμάμαι με τον γιο μου τα βράδια, γιατί φοβάται μήπως του συμβεί κάτι κατά την διάρκεια της νύχτας και είναι μόνος. Και όταν λέω κάτι, εννοώ να πεθάνει”, έγραψε η μητέρα του.

Ο Ντρέικ διαγνώστηκε με λευχαιμία το 2012 και φαινόταν να έχει κερδίσει τον αγώνα το 2016, αλλά λίγο μετά από αυτό ξεκίνησε μια καινούργια μάχη, αυτή τη φορά κατά του καρκίνου των όρχεων. Η φωτογραφία έχει κοινοποιηθεί πάνω από 80.000 φορές.

Μια μητέρα από το Τέξας δημοσίευσε μια συγκινητική φωτογραφία του 10χρονου γιου της, Ντρέικ, που υποφέρει από καρκίνο.

Συνόδευσε το κείμενο με ένα μακροσκελές κείμενο για την καθημερινή επώδυνη μάχη με τον καρκίνο.

“Για όποιον παλεύει με τον καρκίνο ή κάνει χημειοθεραπεία. Για όποιον περνάει αυτή την απαίσια ασθένεια. Θα γίνει πολύ αληθινό, πολύ σκληρό και πολύ γρήγορα. Η φωτογραφία που δημοσιεύω είναι από σήμερα το πρωί και πριν φωνάξετε “Γιατί πρέπει να ανεβάσεις μια φωτογραφία του με πάνα”, αφήστε να σας πω: 1.Δεν δείχνει κάτι παραπάνω από όσο θα έδειχνε ένα μαγιό, 2.Γιατί η ζωή δεν είναι πάντα σωστή και ωραία, είναι πραγματική. Η ζωή δεν είναι ωραία και ο καρκίνος καταστρέφει τον άνθρωπο.

Αυτό ήταν σήμερα το πρωί, αφού κουβάλησα τον Ντρέικ στο μπάνιο. Ναι, φοράει πάνα, γιατί στο 75% των περιπτώσεων δεν μπορεί να ελέγξει τις φυσικές του ανάγκες. Είναι δέρμα και κόκαλα, γιατί τον ικετεύω να φάει ένα πράσινο φασόλι για μεσημεριανό ή να πιει ένα ποτήρι νερό όλη την μέρα. Κοιμάμαι με τον γιο μου τα βράδια, γιατί φοβάται μήπως του συμβεί κάτι κατά την διάρκεια της νύχτας και είναι μόνος. Και όταν λέω κάτι, εννοώ να πεθάνει.

Αυτό είναι να κάνεις συζητήσεις στην μέση της νύχτας με έναν 10χρονο σχετικά με το αν θα πάει στον παράδεισο αν πεθάνει και αν θα δει τον μπαμπά εκεί και θα παίξουν. Έτσι είναι όταν είναι πολύ αδύναμος για να σηκωθεί από το κρεβάτι του ή να περπατήσει και πρέπει να τον κουβαλήσω ή να τον μεταφέρω με αναπηρικό καροτσάκι. Έτσι είναι όταν τον παίρνει ο ύπνος καθώς του μιλάει κάποιος, γιατί είναι εξαντλημένος. Έτσι είναι όταν ξερνάει τα φάρμακα που του έδωσα ή είναι πολύ αφυδατωμένος, γιατί το στομάχι του είναι άδειο, καθώς έχει φάει μόνο ένα κουτάλι γιαούρτι που του έδωσα μαζί με τα φάρμακά του.

Αυτό συμβαίνει, όταν έχει πάρει 44 χάπια χημειοθεραπείας την περασμένη εβδομάδα μέσα σε 24 ώρες. Μου λέει “Μαμά, δεν πρόκειται να τα καταφέρω”. Αυτό συμβαίνει, όταν δεν θέλει να τον αγγίζουν, γιατί πονάει πολύ και χρειάζεται μορφίνη για να βγάλει την μέρα. Μου λέει, ότι φοβάται πως δεν θα προλάβει τα 11α γενέθλιά του. Είμαστε αυτός και εγώ, όταν του λέω ότι θα συνεχίσω να παλεύω γι’ αυτόν ακόμα και όταν αυτός δεν θα μπορεί. Είμαστε αυτός και εγώ και ο κόσμος μας.

Αυτός είναι ο Ντρέικ, ο κόσμος μου όλος. Από την πρώτη στιγμή που έμαθα ότι είμαι έγκυος, ήταν ο λόγος της ύπαρξής μου. Είναι το χαμόγελό μου, η αγάπη μου, ο χτύπος της καρδιάς μου. Είναι τα δάκρυά μου, το μαράζι μου, ο πόνος μου. Είναι η ζωή μου.”

“Είναι το χαμόγελό μου, η αγάπη μου, ο χτύπος της καρδιάς μου”, έγραψε.

“Επίσης, είναι τα δάκρυά μου, το μαράζι μου και ο πόνος μου.”

“Είναι η ζωή μου.”