Ως γνωστόν ο Νίκος Μουρατίδης δεν μασάει τα λόγια του και όπως κάθε φορά, έτσι και σήμερα, αυτά που είπε θα συζητηθούν.
Ο Γιώργος Μαζωνάκης, ο οποίος έχει πει σε διάφορες συνεντεύξεις του πως «ο Νίκος Μουρατίδης με ανακάλυψε». Και αν δεν το πει εκείνος, το λέω εγώ! Τον γνώρισα καλοκαίρι του ’92 σε ένα σκυλάδικο στην Πάτρα, όπου με είχαν σύρει με το ζόρι. Είχε λυσσάξει ο Ασλάνης «πάμε στα μπουζούκια», με είχε ζαλίσει όλη τη νύχτα. Τότε εγώ ήμουν στη δισκογραφία και μόλις είχε αρχίσει το ελληνικό ρεπερτόριο να ξαναγεννιέται.
Με Φοίβο, Γαρμπή, Σφακιανάκη κ.ο.ο. Βλέπω λοιπόν στην πίστα ένα πιτσιρικά σαν τσιλιβήθρα. Εν τω μεταξύ, είχα βαρεθεί να ακούω όλους αυτούς τους καινούργιους – με κάτι φωνούλες τοσοδά μικρές, που ειδικά όταν έλεγαν λαϊκά ήταν να ξερνάς – και βγαίνει ο Μαζωνάκης και αρχίζει να τραγουδάει και μένω. «Α!» λέω «αυτός έχει φωνή και έχει και χρώμα». Όπως καταλαβαίνεις, μου την είχε στημένη ο Ασλάνης…
Γυρίζω στην εταιρεία μου, την Polygram, και τους λέω: «Βρήκαμε έναν μικρό στην Πάτρα, πάρτε τον, είναι καλός». Τον φέραμε λοιπόν στην Αθήνα, του κάναμε δίσκο και έτσι τον ανέλαβα και αρχίσαμε να χτίζουμε την καριέρα του. Ήμουν για δέκα χρόνια μάνατζερ του. Και μόλις τον έκανα πρώτο όνομα και platinum artist έφυγα. Λέω «πάμε για τα επόμενα!».
Σε όλη μου τη ζωή αυτό συνέβαινε. Δεν είχα τη νοοτροπία του δημοσίου υπαλλήλου, ήθελα να δοκιμάζω συνεχώς νέα πράγματα. Να σκεφτείς ότι ήμουν διευθυντής Δημοσίων Σχέσεων στη Minos EMI με έξι βοηθούς – τρεις στο ελληνικό και τρεις στο ξένο ρεπερτόριο – και τα παράτησα και έφυγα. Βαριόμουν εύκολα!
πηγή:in.gr