Ο άνθρωπος…

Καλημέρα σας, παρακαλώ που θα πάω για την……,καλημέρα στον πρώτο όροφο παίρνω την απάντηση. Φτάνοντας στον όροφο ψάχνω τα γραφεία και τις θέσεις εργασίας , αλλά ήταν όλα σχεδόν κενά, όταν στο τελευταίο διακρίνω κάποιον στο βάθος, σχεδόν ξαπλωμένο στην καρέκλα μεταξύ γραφείου και τοίχου και ξαναρωτάω για την δουλειά μου.

Χωρίς να με κοιτάξει μου λέει: Απέναντι το γράφει και απαντώ, μα δεν είναι κανείς απέναντι, οπότε φωνάζει δυνατά ένα όνομα και έρχεται ένας τρέχοντας και μάλλον φοβισμένος, στον οποίο λέει:  «Κοίτα τι θέλει ο άνθρωπος» και  ο οποίος με οδηγεί σε ένα άλλο γραφείο, όπου υπάρχει κάποιος που εργάζεται όρθιος, περιμένω και εγώ όρθιος, ώσπου ήρθε η σειρά μου και με ρωτάει: Τι θέλεις;

Είπα από μέσα μου: Θα ήθελα να σου τραβήξω μία στην βλοσυρή μουτσούνα σου και να δεις αστεράκια, αλλά έχε χάρη που προηγείται η δουλειά μου και δεν έχω και όρεξη για αυτόφωρα και καταδίκες, που θα μου πεις «τι θέλεις;».  Έτσι σου έμαθαν στο σπίτι, στο σχολείο και έτσι σου υποδεικνύουν οι προϊστάμενοί σου να συμπεριφέρεσαι;

Το τελευταίο δεν το είπα, αλλά το  φώναξα  μέσα μου, για να μην το ξεχάσω και για να θυμηθώ τους καλούς μου τρόπους, γιατί προέβλεπα να μείνω πολύ ώρα για την εξυπηρέτησή μου, ξέρετε είναι αναγκαίος πολλές φορές σε περιπτώσεις αναμονής και εξευτελισμού ο εσωτερικός διάλογος, κυρίως για αντιπερισπασμό, εν προκειμένω όμως  μπορούσα να κάνω τέτοιον εσωτερικό διάλογο, αφού με αποκάλεσαν ….άνθρωπο.

Ασφαλώς είπα τι θέλω, μου είπε περίμενε, με ξαναρώτησε «τι θέλεις;», ξαναείπα: Παρακαλώ να……… και τότε μου ξαναείπε:  Περίμενε και περίμενα, περίμενα,  περίμενα, ώσπου ήρθε η ώρα να μην περιμένω πια, γιατί έγινε η δουλειά μου, χαιρέτησα ως συνήθως με την έκφραση:  Σας ευχαριστώ, γεια σας και βγαίνοντας από την πόρτα του γραφείου άκουσα κάτι σαν μούγκρισμα, που δεν μπορώ να αποδώσω ακριβώς, αλλά σίγουρα ήταν σαν μούγκρισμα, ανεξακρίβωτο βέβαια από πού ερχόταν ακριβώς, μην εκθέσουμε και  την δημόσια υπηρεσία.

Έφυγα τρέχοντας  ο… «άνθρωπος», φοβούμενος το μούγκρισμα, αλλά και το ενδεχόμενο να μην έγινε κάτι καλά, μην τυχόν με φωνάξουν πίσω και δεν θα άντεχα τον δεύτερο εξευτελισμό της αγένειας, της περιφρόνησης, της υποτίμησης και της επίδειξης φασιστικής ισχύος αφεντικού προς δουλοπάροικο και ιθαγενή  υπήκοο, παρότι μάλλον κατάλαβαν ότι ανήκω στο ανθρώπινο είδος, ίσως από την φάτσα μου και με αποκάλεσαν  «άνθρωπο».

Δημήτρης Μάλλιος