«Ο κουρέας της Σεβίλλης» ή αλλιώς… ένα απολαυστικό υπερθέαμα!

Στην έναρξη της παράστασης “Ο Κουρέας της Σεβίλλης”, η οποία παρουσιάστηκε την Κυριακή στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ Αρχαίας Ήλιδας, ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος υποδυόμενος, τον Φίγκαρο, λέει στο κοινό, πως “το θέατρο είναι μαγεία”… λίγα δευτερόλεπτα μετά, η μαγεία πράγματι ξεκινά, και κρατά μέχρι και το τελευταίο λεπτό του έργου.

Το θεατρόφιλο κοινό που κατέκλυσε μία ακόμα φορά το θέατρο της Αρχαίας Ήλιδας, παρακολούθησε ένα ξεχωριστό υπερθέαμα, μια έξοχη κωμωδία με παλμό και πολύ αξιόλογες ερμηνείες.

Η Σοφία Σπυράτου, σκηνοθετεί (και χορογραφεί) την κλασική κωμωδία του Καρόν ντε Μπομαρσέ, με έναν ιδιαίτερα σπιρτόζικο και ευρηματικό τρόπο. «Ενορχηστρώνει» ένα πολύ χορταστικό θέαμα, το οποίο δεν στερείται καθόλου από ουσία, ενώ παράλληλα σφύζει από δυναμισμό και καλαισθησία.

Σύμμαχοί της, η υπέροχη μετάφραση/διασκευή της Λουίζας Μητσάκου, οι φωτισμοί του Λευτέρη Παυλόπουλου, απλοί, σχεδόν φυσικοί, σα να χόρευαν μαζί με την μουσική του Μιλτιάδη Παπαστάμου (η μουσική διδασκαλία είναι της Δέσποινας Στεφανίδου), τα προσεγμένα και καλαίσθητα σκηνικά και κοστούμια του Μανόλη Παντελιδάκη – υπέροχα αρμονισμένα μεταξύ τους -, και φυσικά, το κερασάκι στην τούρτα, ο 17μελής θίασος, που χορεύει, τραγουδά, κάνει ακροβατικά, ερμηνεύει, αλλά και η ορχήστρα που εκτελεί ζωντανά την πρωτότυπη μουσική του Μιλτιάδη Παπαστάμου αλλά και την εκπληκτική μουσική του Ροσίνι, από την ομώνυμη όπερα.

Η υπόθεση του έργου είναι στους περισσότερους γνωστή και αφορά την διαμάχη του γέρο Ντοτόρε Μπαρτόλο και του νεότερού του, κόμη Αλμαβίβα που μάχονται για το ποιος θα καταφέρει να παντρευτεί την πανέμορφη Ροζίνα. Παρά τις μάταιες προφυλάξεις του Μπαρτόλο, ο Φίγκαρο με τα πανέξυπνα τεχνάσματά του καταφέρνει να κερδίσει ο αριστοκράτης κόμης Αλμαβίβα την πανέμορφη Ροζίνα κι ως εκ τούτου στο τέλος να νικήσει ο έρωτας.

Ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος είναι ένα παθιασμένος Φίγκαρο. Κατά τη διάρκεια της παράστασης ξεδιπλώνει την πολυσχιδή καλλιτεχνική του προσωπικότητα και μας προσφέρει στιγμές αγνού, αβίαστου γέλιου, ενώ ταυτόχρονα είναι δύσκολο ακόμη και να προσπαθήσει κανείς να σταματήσει να τον χειροκροτά.

Ο Φάνης Μουρατίδης, είναι ένας εκπληκτικά αστείος Μπαρτόλο. Ο έμπειρος ηθοποιός υποδύεται με συνέπεια και αυθεντικά, στο όριο της καρικατούρας, κωμικά στοιχεία, τον νάρκισσο, φιλοχρήματο γιατρό, έχοντας στο πλευρό του την ταλαντούχα Νίκη Βακάλη, στον ρόλο της Ροζίνα, η οποία μας αποδεικνύει πως όταν ένας ηθοποιός δουλεύει με προσήλωση, εξελίσσεται. Το τελευταίο, ισχύει και για τον «αγαπημένο της», κόμη Αλμαβίβα, ή αλλιώς τον Ρένο Ρώτα. Η υποκριτική του “ωρίμανση” από τον «Σιρανό» (όπου τον είχα δει τελευταία φορά) μέχρι και σήμερα, αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση. Εξαίρετη και η ερμηνεία του Γιώργου Συμεωνίδη στο ρόλο του Δον Μπαζίλιο, ενώ απολαυστικές είναι όλες οι στιγμές του Μάριου Πετκίδη και του Γιάννη Ζαραγκάλη, που υποδύθηκαν του υπηρέτες του Μπαρτόλο.

Για τους χορευτές και τους μουσικούς, τι να πει κανείς; Τα λόγια είναι περιττά… αρκεί μια βαθιά υπόκλιση στο αστείρευτο ταλέντο τους. Adolfo Vega, Σοφία Μαρτίου,Γκάμπριελ Μιρτσέα, Φαίδρα Νταϊόγλου,Κώστας Παπαματθαιάκης, Γιάννης Σμέρος, Κωστής Τσιαμάγκας, Τατιανή Χατζημπίνου. Μιλτιάδης Παπαστάμου, Μαρίνος Γαλατσινός, Φοίβος Ζήτης, Αλέξανδρος Κασάρτζης.

Για να συνοψίσω, αν μου έλεγε κάποιος να δω ξανά αυτή την παράσταση, θα έτρεχα. Ξανά, και ξανά. Η Σοφία Σπυράτου, δημιούργησε μια εμπνευσμένη παράσταση, μια άκρως επιτυχημένη κωμωδία, ένα υψηλών προδιαγραφών θέαμα.